بنا برگزارش خبرگزاری‌های داخلی از امسال رشته‌های تحصیلی زیادی از دانشگاه‌های ایران حذف و یا ظرفیت پذیرش دانشجویان در آن رشته‌ها سی تا ۴۰ درصد کمتر خواهد شد. این رشته‌ها عبارتند از: زبان و ادبیات فارسی، زبان‌های خارجی، باستانشناسی، مرمت بناهای تاریخی، موزه داری، هنر، کتابت، نگارگری، ادبیات نمایشی، آموزش زبان انگلیسی،، نقاشی، صنایع‌دستی، کارگردانی تلویزیونی، ارتباط تصویری، و...
همچنین تغییرات زیادی در محتوای کتب درسی، و برنامه‌های درسی انجام خواهد شد که بیش از صد رشته تحصیلی را در برخواهد گرفت
مسئولین وزارت علوم حکومت اسلامی یکی از دلایل این تغییرات مهم را عدم علاقه دانشجویان به رشته‌های حذف شده، و یا خروج صدها هزار تن از اساتیدی از ایران ذکر کرده‌اند که بسیاری‌شان از تخصص و وضعیت علمی بالایی در رشته خود برخوردار بودند. آن‌ها دلیل این فرار مغزها را «اقتصادی» ذکر کرده‌اند در حالی که بسیاری از این اساتید در نوشته‌ها و گفته‌های خود سانسور شدید، تسلط فضای مذهبی بر فضای علمی، کنترل و گاه بازداشت‌های بی مورد را دلیل فرار خود از زادگاهشان عنوان کرده‌اند. در عین حال اگر دلیل این حذف‌ها بی علاقگی دانشجویان به این رشته‌ها بوده، دیگر چه نیازی به کم کردن ظرفیت پذیرش دانشجو وجود داشته است.
روشن است آن چه که اکنون حکومت اسلامی انجام می‌دهد، بخش‌های دیگری از برنامه‌ای بوده که انقلابیون اسلام زده از آغاز برای ایران تدارک دیده بودند: تهی کردن محتوای علمی دانشگاه‌های ایران از استانداردهای جهانی و تبدیل دانشگاه به حوزه؛ به طوری که در حال حاضر لیست بلندی از دروس اسلامی را می‌بینیم که به جای دروس اصلی و واقعی رشته‌های علوم انسانی، علوم سیاسی و دیگر رشته‌های تحصیلی در دانشگاه‌ها نشسته‌اند.
و اکنون نشستن شخصی چون رییسی بر مسند به اصطلاح «ریاست جمهوری» از یک سو و پیروزی طالبان در همسایگی ایران از سویی دیگر آغاز هجوم هراس انگیز دیگری ست از جهل و واپسگرایی نسبت به دانش امروز بشری و فرهنگ خردمدار و غیرمذهبی سرزمین مان.
با تاسف بسیار، اکنون حتی از راه دور می‌توان سنگینی آموزش و پرورشی بیمارگونه را بر فضای دانشگاه‌ها، و کلا مراکز آموزشی ایران از دبستان گرفته تا دانشگاه تماشا کرد و افسوس خورد برای سرزمینی که در ده‌های اول قرن بیستم، ازنظرآموزشی جزو چند کشورپیشرفته خاورمیانه بود و اکنون در ده‌های اول قرن بیست و یکم از نظر آموزشی و علمی در سراشیبی بدترین نوع واپسگرایی و درماندگی ست.
