در واکنش به اعدام‌های اخیر، جامعه این اتفاقات را با فرزندکشی مقایسه می‌کند، گویی حکومت نقش پدری را دارد که فرزندان خود را به قتل می‌رساند، مانند آنچه در داستان سهراب در شاهنامه اتفاق می‌افتد و «علیرضا فاضلی» و علیرضا‌هایی که به دست پدران و خانواده خود به قتل رسیده‌اند. برای من جای سوال بود که در برخی موارد همدلی و حتی اعتراض نسبت به کسی که به ناحق کشته می‌شود، بسیار زیاد است و قابل تقدیر هم می‌باشد، اما چرا در جای دیگر بسیار کمتر دیده می‌شود؟ در پاسخ چیزی جز این به ذهنم نمی‌رسد که از دیگری به واسطه هویت جنسی و یا جنسیتی متفاوت خود انسان‌زدایی شده است. انگار که انسان بودن شخص به دلیل اطلاعات غلط و ناآگاهی جامعه تحت تاثیر قرار گرفته است و من سعی کردم در این تصاویر این سوال را در ذهن جامعه ایجاد کنم.

این اثر هنری با این بار سیاسی و اجتماعی در رسانه‌های فارسی‌زبان و رسانه‌های خارجی چه بازتابی داشته است؟

• این اثر در بنیاد حقوق بشر در میامی به مدت دو روز به نمایش گذاشته شد و به همین دلیل بیشترین بازتاب آن در رسانه‌های فارسی زبان بوده است و هنوز به پخش بین‌المللی و بازتاب آن در رسانه‌های خارجی دست پیدا نکرده‌ایم، اما هدف ما این است که در فضاهای هنری جهانی نیز به نمایش گذاشته شود. من نیز معتقد هستم که این اثر هنری بار سیاسی دارد. ما نمی‌توانیم بدن یک فرد کوییر را نقاشی بکنیم و بار سیاسی نداشته باشد، به این دلیل که این بدن و نمایش آن از ابتدا سیاسی شده است. زمانی که برای روابط جنسی آن تعیین تکلیف و جرم‌انگاری شده است، پس سیاسی بودن آن اجتناب ناپذیر است.

کارهای بزرگ به دنبال خود حواشی‌های بزرگ به همراه دارند، مخصوصا درباره این موضوعات که جامعه ما نسبت به آن بسیار بی‌اطلاع بوده و در مسیر رسیدن به آگاهی قدم‌های اول را برمی‌دارد. اما چرا جامعه ما به این اندازه دیدگاه منفی نسبت به موضوعات جنسی و جنسیتی دارد و چرا حواشی و عکس‌العمل‌های منفی نسبت به کاری که تو انجام دادی، تا این میزان منفی بوده است؟

• معمولا افراد به موضوعات ناآشنا عکس‌العمل منفی داشته و اعتراض می‌کنند، اما از نظر من چرا که نه؟! اگر در جامعه ما همجنسگراستیزی نهفته و درونی وجود نداشته باشد، پرداختن به موضوعات مربوط به اقلیت‌های جنسی و جنسیتی بر روی خودرویی که یک جنبه تاریخی دارد و به شخصیت‌های تاریخی ارتباط دارد، به این اندازه با دیدگاه‌های منفی روبرو نمی‌شد. چیزی که برای من بسیار خوشحال‌کننده بود، این است که این خودرو که متعلق به ایرانی‌ها بود، به خدمت ایرانی‌ها برگشت و در مسیر کمک به حقوق بشر خصوصا اقلیت‌های جنسی و جنسیتی به کار‌گرفته شد. موضوعی که بسیاری از افراد با وجودی که مایل به پرداختن به آن هستند، با این دلیل که جامعه رویکرد خوشایندی به این موضوع ندارد، از آن دست می‌کشند.

از نظر «علیرضا شجاعیان» هر فردی با هر جایگاه اجتماعی و با هر تخصصی می‌تواند در بهبود شرایط برای جامعه رنگین‌کمانی تاثیرگذار باشد. تنها مسئله این است که آیا ما نسبت به انسان‌های اطراف‌مان احساس مسئولیت می‌کنیم یا خیر؟ این احساس مسئولیت بسیار شخصی‌ است، به عنوان مثال برای من از یک دغدغه شخصی شروع شد و با فرصت‌هایی که به من داده شد و امروز به اینجا رسید.

یک جامعه برای رسیدن به آزادی باید حقوق تک‌تک افراد را به رسمیت بشناسد و برای احقاق حقوق برابر برای همه افراد با وجود همه تفاوت‌ها تلاش کند. این مسیری است که آن جامعه را به آزادی می‌رساند و «علیرضا شجاعیان» به عنوان یک هنرمند نسبت به جامعه خود احساس مسئولیت داشته و رسالت خود را انجام می‌دهد.

دیدگاه نویسنده الزاما بیانگر نظر ایران وایر نیست. ایران وایر در بخش وبلاگ ها، از انتشار همه دیدگاه ها استقبال می کند.