از خدمات محمدرضا شاه پهلوی و شهبانو به ادبیات و هنر و بهداشت و درمان بگوییم، یا از ارتش و نظم و قانون و ابهت کشور و اقتدار ملی؟

هنوز هم اگر اعتباری برای ایران و اصالت کشور بعد از ۴۰ سال ناکارآمدی نظام فعلی باقی مانده است، از همان اعتباری است که شاه ایران برای کشور گرد آورده بود.

من و مایی که از کشور به هر دلیلی بیرون آمده و ساکن نقطه ای در این گیتی شده ایم، مهاجرانی هستیم که همچنان چشم به بازگشت به میهن و زندگی در کشوری را داریم که شاه ایران ، شالوده همبستگی و اتحاد ملی را در آن بنا گذاشته بود.

کشوری که در آن، نه نامی از اقلیت قومی و مذهبی بود و نه سخن از محدودیت و ممنوعیت برای زن و مرد آن. ایرانی که کلیمی و زرتشتی و بهایی و مسلمان و آسوری و آشوری و کرد و لُر و بلوچ و ترکمن، آذری و اهوازی و همه و همه خود را پاره ای از میهن می دانستند.

در نظام کنونی، متاسفانه مفهوم خدمت به میهن و مردم، مفاهیمی نمادین و انتزاعی شمرده می شود. مفاهیمی که در دوره شاه فقید، ایرانیان را از گوشه و کنار به خود می خواند تا هویت ایرانی بودن آنها، مصدر خدمت به کشور و ملت باشد.

در دوران پس از انقلاب تلاش بسیاری انجام گرفت تا شاه خائن، وابسته و مزدور معرفی شود و خاطره روزهای پرابهت، خدمات وی و عشق و علاقه این مرد به میهن و مردم را از حافظه تاریخ و ملت بزدایند.

مردی که عاشق ایران بود و با دلی شکسته و اندوهگین کشور را برای رویارو نشدن مردم با یکدیگر ترک کرد تا از درگیری و خونریزی پرهیز شود. تعجبی ندارد که می بینیم امروز در صدمین سالگرد تولدش، آنگونه از وی یاد می شود که شایسته و بایسته اوست؛

«سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز

مرده آن است که نامش به نکویی نبرند»