دنی ویلنوو کارگردان نسبتا جوانی‌ست که در استان فرانسوی‌زبان کانادا، کبک، به دنیا آمده است. هم‌اکنون فیلم تل‌ماسه (Dune) او در سطح وسیعی در جهان نمایش داده می‌شود که در واقع به‌طور سمبولیک به موضوع رقابت قدرت‌های بزرگ در بهره‌برداری از خاورمیانه می‌پردازد. ویلنوو در سال ۲۰۱۰ فیلمی ساخته است به نام «ویران‌شده» (Incendies) که به زبان فرانسه است و به‌عنوان فیلم کانادایی به اسکار معرفی شد و نامزد دریافت جایزه اسکار در بخش بهترین فیلم غیر انگلیسی‌زبان شد، اما ماجرای فیلم چیست:

مادری که دو کودک دوقلو دارد، که یکی دختر و دیگری پسر است، در استخر متوجه خال‌کوبی پاشنه پای شخصی می‌شود و حال روحی‌اش خراب شده، از بچه‌هایش می‌خواهد که به سرزمین مادری‌شان، احتمالا لبنان، بروند و برادر ناتنی خود را پیدا کنند. ماجرا از این ‌قرار است که مادر در جوانی حامله می‌شود و می‌خواهد با همسرش فرار کند که مرد توسط برادر زن کشته می‌شود. مادرش حاملگی او را پنهان می‌کند و وقتی به دنیا می‌آید سه‌نقطه در پاشنه پایش خال‌کوبی می‌کند و او را به یتیم‌خانه می‌سپارد. یتیم‌خانه بعد از مدتی تخریب می‌شود و افسری که دستور تخریب یتیم‌خانه را می‌دهد پسر را با خود به زندان می‌برد و او به یکی از شکنجه‌گران زندان تبدیل می‌شود؛ بدون آن‌که بداند به مادر خود تجاوز می‌کند که حاصلش این دوقلوها هستند در واقع آنان بردار ناتنی خود را پیدا می‌کنند که پدرشان هم هست!

داستان فیلم ویلنوو که بر اساس نمایش‌نامه‌ای از وجدی مُعَوَّد (Wajdi Mouawad) نویسنده، هنرپیشه و کارگردان لبنانی/کانادایی‌ست، مضمونی فلسفی و روانشناسی دارد که ضمن پرداختن به جنگ در خاورمیانه به موضوع عقده ادیپ می‌پردازد و به لایه‌های درونی ذهن انسان می‌رسد و تنها یک فیلم داستانی نیست. درحالی‌که «فصل کرگدن» قبادی که نام مایکل اسکورسیزی را به‌عنوان تهیه‌کننده یدک می‌کشد علاوه برآشفتگی‌ها و فرصت‌طلبی‌ها، یک کپی ناقص و سطحی از «ویران‌شده» (Incendies) است.

هر دو این فیلم‌ها هم «فصل کرگدن» هم «ویران‌شده» (Incendies)، به زبان فرانسه و با زیرنویس انگلیسی در نتفلیکس هستند؛ می‌توانید به آنجا مراجعه کنید و یک‌بار دیگر این دو فیلم را ببینید.

چون فیلم «چهار دیوار» را ندیده‌ام، نمی‌توانم در مورد آن فیلم قضاوت کنم، اما نکته در چیز دیگری‌ست که فراتر از خوب یا بد بودن فیلم است؛ نکته در فرصت‌طلبی‌ست، در روزگاری که انسان‌ها با دست‌خالی در خیابان جان می‌دهند، ما در جست‌وجوی پول و شهرت زیر حرف خودمان بزنیم.

بی‌شک، هم بهمن قبادی کارگردان خوبی و هم امیر آقایی بازیگر ممتازی است، اما این‌که قبادی پس از این‌که همین چند وقت پیش در تلویزیون «ایران اینترنشنال» به اصغر فرهادی اعتراض کرد که چرا به‌جای استفاده از امیر جدیدی از بازیگرانی که سمت حکومت نمی‌ایستند استفاده نمی‌کنی؛ حالا خودش که خود را هنرمند بی‌سرزمین می‌داند، می‌رود روی بازیگری دست می‌گذارد که برای سپاه بازی می‌کند. واعظ پندناپذیر بودن، بدترین شکل بودن است. ده سال پیش به‌جای این‌که بازیگران زنی که از جمهوری اسلامی رانده شده بودند را به بازی بگیرد، سراغ مونیکا بلوچی می‌رود و حالا امیر آقایی را جلوی دوربین می‌برد و قصه سر‌هم می‌کند که من فیلم‌های امیر آقایی را ندیده بودم! عجبا که کارگردانی بدون دیدن بازی کسی یا دانستن سوابقش او را برای نقش اول فیلمش دعوت کند.

متاسفانه چیزی که به باور این مردم صدمه می‌زند همین دوگانگی‌ها و یک بام و دوهوا است. روزی که بیاموزیم هر چقدر حکومت دروغگوست ما باید صادق باشیم، اولین گام را برای آزادسازی سرزمین دربند خود برداشته‌ایم. امیدوارم آقای بهمن قبادی این گام را بردارند؛ حیف است ایشان جزو گروهی که میان دو صندلی می‌نشینند، باشند. همان‌طور که خودشان در مصاحبه «ایران اینترنشنال» گفتند دوران این دوگانه‌سوزی‌ها به‌سر آمده است یا رومی روم باید بود یا زنگی زنگ.