کشورهایی مثل آمریکا هم که سابقه ی کودتا در ایران را دارند، ممکن است دیگر حساسیتی نسبت به استقرار دمکراسی در ایران نداشته باشند ولی برای تحقق آن انگشت کوچک خود را هم بلند نمی کنند. همین قدر که از جانب حکومت اسلامی خطری متوجه منافع آنها و امنیت اسرائیل نباشد کافی است. آنها مشکلی ندارند که برای تامین منافع مالی و مادی خویش صد سال دیگر در ایران دمکراسی مستقر نشود.

دولت های روس و چین هم آرزوی آن را دارند که رژیم مفلوک کنونی خود را از بمباران های احتمالی آمریکا و اسرائیل نجات داده، جاه طلبی اتمی خود را فراموش کرده و باقی بماند تا آنها بتوانند، به واسطه ی ضعف و خصلت وطن فروشی نظام حاکم، منافع جدید و گسترده ای را نصیب خود سازند.

به این ترتیب می بینیم که هیچ تغییر مثبتی نیست که بتواند از سوی یک دولت بیگانه برای ایران تسهیل و تقویت شود، مگر در رویاپردازی های خام و کودکانه ی عده ای خوشبین و در عین حال، دارای حقوق ماهیانه از برخی موسسات و رسانه های بیگانه مثل تلویزیون «بَلانسبت ایران، اینترنشنال».

در صحنه ی داخلی نیز حرکت هایی مانند کودتا و یا جنگ قدرت مافیاهای دزد و جنایتکار، با آدمکشانی مثل عنصرِ شاخص مجمع «تل آویوی های مقیم مرکز» محمود احمدی نژاد و امثال آن نیز هیچ چشم انداز خوبی را ترسیم نمی کنند. خطر جنگ داخلی و تشدیدِ تضادهای اجتماعی، طبقاتی، قومی و مذهبی می تواند به راحتی از دل یک چنین تلاشی برای تغییرات مافیایی-کودتایی از درون نظام بیرون آید.

ملاحظه می کنیم که، به طور منطقی، در میان تمامی این سناریوهای برشمرده ی داخلی و خارجی، فقط یکی است که می تواند به عنوان مسیرِ دارای چشم انداز روشن، برای آینده ی ایران، مورد توجه قرار گیرد و آن هم، سناریوی حرکتِ توام با آگاهی و اراده ی قوی مردم ایران برای ایجاد تغییر است.

این حرکت باید برخی گزاره ها را با وجود خطر و دشواری آنها پذیرا شود:

1. کمترین امیدی به اصلاح نظام کنونی نداشته باشد. حذف تمامیت نظام با تمام جناح های درون آن باید یک ضرورت حتمی و پرهیزناپذیر تلقی شود.
2. فریب هیچ جریان وابسته به بیگانه را نخورد. حرکت های وابسته به تل آویو و لندن و واشنگتن و آنکار و ریاض فراوان و افراد خودفروش و وطن فروش و نوکر برای اربابانشان در تلاش هستند. حرکت باید هرگونه راه نفوذ آنها به میان خود را ببندد.
3. «تمامیت ارضی» و «وحدت ملی» پیش شرط های غیر قابل مذاکره ی حرکت مردمی باید باشند. هیچ گونه تخفیفی از دور یا از نزدیک، کوچک یا بزرگ در این دو اصل نباید وارد شود. در این باب، اشتباه با خیانت فاصله ی چندانی ندارد.
4. بلندپروازی های آسیب رسان را هم می بایست کنار بگذاریم. هر حرکتی که بخواهد خود را در شعارهای رویاگونه ی آزادی و دمکراسی و لائیسیته و امثال آن از همان ابتدا و در شکل یک باره ای و همه با همی غرق کند محکوم به شکست است. حرکت باید ارجحیت کار خود را به خوبی تشخیص دهد:
5. رژیم را پایین بکشد.
6. نظم و امنیت را حفظ کند.
7. نان و آب و برق و واکسن مردم را تامین کند.
8. اقتصاد کشور را به راه بیاندازد.
9. سر فرصت، برای دمکراسی و امثال آن زمینه چینی های زیربنایی چند ساله بکند. از یاد نبریم که در این زمینه هیچ عجله ای در جامعه ی کنونی و آن موقع ایران نیست.
10. برای خود یک رهبر پیدا کند. حرکت مردمی می تواند توسط جمع و شورا و شبکه هدایت شود اما نمی تواند رهبری شود. نیاز به یک فرد رهبر دارد که قابل اعتماد باشد و به صورت نمادین، انسجام، همبستگی و کارآمدی شبکه و شورا و جمع رهبری کننده ی حرکت را نمایندگی کند.

در حال حاضر جنبش اعتراضی معلمان، کشاورزان، حاشیه نشین ها و امثال آن در جریان است. این حرکت ها باید 1) تداوم یابد. 2) گسترش پیدا کند و 3) به هم پیوند بخورد. اگر چنین شود می توان به سوی یک مرحله بندی برای دستیابی به پیروزی رفت:

مرحله ی نخست: ایجاد حرکت های اعتراضی مداوم، در حال گسترش و درصدد پیوند خوردن؛ پس از انجام آن:

مرحله ی دوم: تدارک اعتصاب و اعتراضات سراسری به صورت مستمر و وسیع و با تعیین مهلت زمانی برای خواست ها که باید بر روی خواستِ خلع قدرت از حکومت کنونی و واگذاری قدرت به دولت جایگزین متمرکز باشد.

مرحله ی سوم: قیام عمومی و تصرف مراکز حکومتی و جایگزین سازی حکومت با دولت موقت مورد قبول مردم.

برای دنبال کردن برنامه های تحلیلی نویسنده به وبسایت تلویزیون دیدگاه مراجعه کنید: www.didgah.tv

برای اطلاع از نظریه‎ی «بی‎نهایت ‎گرایی» به این کتاب مراجعه کنید: «بی‎نهایت ‎گرایی: نظریه‎ ی فلسفی برای تغییر» www.ilcpbook.com

آدرس تماس با نویسنده: [email protected]