خلاصه ما از شدت وحشت، داریم به خودمان می آییم. واین یعنی قدم اول در راه توسعه پایدار بلکه هم ابدی. بیایید با خودمان رو راست باشیم. چقدر نزامِ مقدس خودش به تنهایی بار محیط زیست را به دوش بکشد؟ اگر معصومه اینها نبودند ما هم ملتی نبودیم که دوزاری مان بیفتد. هنوز داشتیم از شیشه ی ماشین آشغال می ریختیم وسط اتوبان همت.

ما به این وحشت نیاز داریم تا چهار ستون بدنمان بلرزد بلکه زباله هایمان را جدا کنیم. بلکه با آب شیلنگ در حالیکه شست مان را روی جریان آب شیلنگ فشار می دهیم، حیاط را جارو نکنیم. بلکه موقع مسواک زدن شیر آب را ببنیدیم. بلکه مصرف کیسه پلاستیکی را کم کنیم. بلکه هی هندوانه نکاریم. بلکه فرت و فرت چاه نزنیم. بلکه هی سد نسازیم. بلکه مثل اسفندیار و برو بکس تراکم عمودی نفروشیم. بلکه باغ ها رو قتل عام نکنیم که برج بسازیم. اصلا باغی هم مونده؟ بلکه کوههای لواسان را نبلعیم. بلکه نزام را تغییر دهیم چون دیگر نمی شود با بستن شیرآب و اینها، وسط زاینده رود فوتبال بازی نکرد و یا توی خوزستان خرفه کاشت.

من به نوبه ی خودم از معصومه تشکر می کنم که چهارستون بدن ما را لرزاند تا ما به خودمان بیاییم و قدم اول را برداریم. به هر حال هر راهی با یک قدم شروع می شود. چهارده تا از این معصومه ها داشتیم، الان در دنیا حرف اول را در توسعه پایدار می زدیم. حتی داشتیم نیکآهنگ هایمان را به اسراییل صادر می کردیم. البته منصف باشیم. همه کردیت ها را به خواهرماری ندهیم. این وسط عیسی و بقیه هم در ایجاد این لرزش هیچ کم نگذاشتند. اشتباه نشود. عیسای نبی را نمی گویم. منظورم برادرِ موسی است. همان عیسی که محمدِ آنوقتها خندان، وسط مجلس و پخش زنده صداش کرد آقای کشاورزی. و ما خندیدیم و قند توی دلمان آب شد که چه رئیس جمهور تو دل برویی گیرمان آمده. تازه خبر نداشتیم که قرار است سقّا هم بشود. حالا واقعا راست بود؟ به همسایگان دوست و برادر، آب می فروخت؟

اینستاگرام:

Khoorooseh