وسواس فکری-عملی (او سی دی) یک اختلال روانی است که می‌تواند زندگی عادی را مختل کند
عبارت «مهربان باشید» را می‌توان جمله قطعی و نهایی سه سال گذشته عنوان کرد.
ما شماره تماس خطوط اضطراری خودکشی را منتشر کرده‌ایم، تصاویر قرص‌هایی را که برای حفظ روند زندگی عادی و طبیعی مصرف می‌شود به اشتراک گذاشته‌ایم. به دوستانمان گفته‌ایم ماجرای کسانی که به‌گونه‌ای جان‌گداز زندگی‌شان را با ابتلا به بیماری‌های روانی ازدست‌داده‌اند، بازگو کنند و شاهد به اشتراک گذاشتن موارد مشابه در شبکه‌های اجتماعی کسانی بوده‌ایم که تحسینشان می‌کنیم.
تلاش برای [حفظ] سلامت روان عامل مهم اتحاد میان ما و آن‌ها بوده است. می‌دانستیم هیچ‌کس -حتی افرادی که ۵۰۰ هزار دنبال کننده، بطری‌های شامپاین و قراردادهای که نشان‌های تجاری دارند- از تزلزل ناشی از بیماری روانی مستثنی نیستند.
ما به‌خوبی از معمول بودن عارضه‌هایی چون افسردگی روانی و اضطراب آگاهیم و نسبت به‌سلامت روان دیگران بسیار بیشتر حساس شده‌ایم.
به گزارش سازمان خیریه سلامت روان «مایند»: «هر هفته در انگلستان (بخشی از بریتانیا) از هر شش نفر یک نفر از تجربه‌اش در مورد یک مشکل روانی (مثل اضطراب و افسردگی) گزارش می‌دهد.» باوجوداین، یک نارسایی روانی که یک درصد مردم بریتانیا از آن رنج می‌برند بی‌اهمیت جلوه داده می‌شود و مورد تمسخر دنیا قرار می‌گیرد.
وسواس فکری-عملی (او سی دی) یک اختلال روانی است که می‌تواند تمام جنبه‌های عادی زندگی و نحوه زندگی گذشته شما را مثل کف صابون در دستشویی، یک‌باره یا به‌تدریج از میان ببرد. این نارسایی به شکل‌های مختلف خود را نشان می‌دهد؛ با وسواس، اجبار به انجام یا تکرار چیزی، مراسم و مناسک خاص [برای انجام کاری] یا تکرار و نشخوار فکری که فرد مبتلا را به گونه‌های مختلف تحت تاثیر قرار می‌دهد. در طول همه‌گیری کووید، تعداد افرادی که برای درمان «او سی دی» کمک خواسته‌اند به‌شدت افزایش یافته است که بسیاری از موارد آن به اضطراب ناشی از این بیماری مربوط می‌شود. نظرسنجی سازمان «مایند» نشان داده است که ۷۲ درصد مبتلایان به اختلال «او سی دی» حس می‌کنند عوارضشان در طول همه‌گیری وخیم‌تر شده است.
پژوهش‌های دانشگاه «امپریال کالج لندن» نشان می‌دهد از هر شش مورد «اوسی دی» در جوانان، پنج مورد در طول همه‌گیری کووید ۱۹ وخیم‌تر شده است. من می‌دانم که وسواس‌ها و نگرانی‌های من که زمانی نهفته بود، با خطری که زندگی عادی را مورد تهدید قرار داده، به‌شدت سربلند کرده است. افکار مزاحم و غالب، برنامه زندگی روزمره مرا تعیین می‌کرد و نیاز داشتم کسی تشخیص دهد در مغزم چه می‌گذرد.
فکر کردم همه‌چیز ساخته‌وپرداخته افکارم است. فکر کردم زندگی توام با اضطراب و در لبه پرتگاه روانی بودن، طبیعی است. تشخیص این‌که به «اوسی‌دی» مبتلا‌یم مثل گذاشتن یک عنوان روی حس به‌زحمت یافتن راهی از میان افکار و رفتارم بود. این [تشخیص] آن را درمان‌پذیر کرد؛ اما این عنوان و اختلالی است که اغلب مسخره شده و بی‌اهمیت تلقی می‌شود.
در سال ۲۰۲۱، پالوما فیث، یکی از چندین شخصیت تاثیرگذاری بود که به‌خاطر اظهارنظر در مورد «او سی دی» موردانتقاد قرار گرفت. او ضمن گفتگو درباره رفتن به بیمارستان در طول همه‌گیری گفت: «یک کلاه لبه‌دار سرم می‌گذارم و دو ماسک روی هم می‌پوشم و تمام درها را با دستمال [آغشته به مواد] ضد میکروب باز می‌کنم.» او سپس در ادامه به شوخی گفت که چگونه این کارها او را «مثل یک وسواسی» نشان می‌دهد.
به همین‌گونه، سال گذشته، آرلین فیلیپس، رقصنده سابق، حین ورود به محل «من یک ستاره هستم.... مرا از اینجا خارج کنید» (I'm a Celebrity... Get Me Out of Here) لازم دید این را به اشتراک بگذارد: «من در تمام جنبه‌های زندگی‌ام یک او سی دی هستم، مرتب، تمیز، شسته‌رفته و منظم.»
نینا ۲۱ سال دارد و مثل من در جایگاه فردی است که درگیر عوارض اختلال «او سی دی» است. او این‌گونه اظهارنظرهای افراد تاثیرگذار را سخت آسیب‌زننده تلقی می‌کند. او به من گفت: «همه ما تنها «قدری وسواسی» نیستیم. این یک اختلال روانی و فلج‌کننده است. می‌تواند زندگی را جهنم کند. گاه در دایره‌ای که تمامی ندارد گیر می‌کنید، مجبور می‌شوید چیزهای حقیقتا وحشتناکی را تجزیه‌وتحلیل کنید. گاه درگیر خاطراتی غیرواقعی می‌شوید که مطمئن نیستید چه چیز واقعیت دارد و چه چیز ندارد - گویی مغزتان شما را گول می‌زند.»
حتی در آغاز امسال که شبکه‌های اجتماعی ما از موضوع بهینه شدن فردی اشباع شد، هیوگو هَموند، فعال درزمینه سلامت روان و ستاره برنامه واقع‌گرای «لاو آیلند» تصویری از چند قیف مخروطی چیده شده در سالن ورزش به اشتراک گذاشت و زیرش نوشت: «امروز کار مربی‌گری را از سر گرفته‌ام (هنوز وسواس قیف‌هایم را دارم).»
در این میان حس نظم و ترتیب در میان هرج‌ومرج و به‌هم‌ریختگی تنها یک گرایش «او سی دی» نیست بلکه خصوصیتی انسانی است.
نیک ۲۴ ساله این فرضیه را دلسردکننده توصیف می‌کند: «یک تصور غلط در مورد «او سی دی» این است که این یک عادت عجیب‌وغریب است که می‌خواهید قلم‌هایتان را در یک ردیف بچینید. البته این رفتار می‌تواند نوعی «او سی دی» باشد اما مهم است به خاطر داشته باشیم «او سی دی» یک اختلال است. ابتلا به «او سی دی» مثل جنگی است که در داخل مغزتان جریان دارد. هرچند اغلب می‌دانم که آنچه در موردش وسواس دارم غیرمنطقی است، اما آن جنبه غیرمنطقی من دست‌بردار نیست.»
شخصیت‌های معروف و افرادی که مهربانی را در شبکه‌های اجتماعی ترغیب می‌کنند، بدانند که اتاق من ابدا مرتب و منظم نیست. از خوب تمیز کردن گاه‌به‌گاه آن و سازمان دادن به کمد لباسم لذت می‌برم و این وسواس فکری -عملی نیست؛ اما باید واگن‌های مترو را عوض کنم، پیش از رفتن به تخت چند بار درها را چک کنم و در فهرست انتظار درمان روانی بمانم.
«او سی دی» یک [عادت] عجیب یا یک تظاهر کوچک و شیرین نیست. این یک بیماری است - اختلالی است که بودجه کافی برای [درمان] آن در نظر گرفته نشده، به آن پرداخته نشده و در موردش پژوهش کافی صورت نگرفته است. سلامت روان مهم است حتی اگر در یک قالب مرتب و سازمان‌دهی شده و جدول تصویری قابل اشتراک قرار نگرفته باشد.
