تاملی در قتل غزل حیدری
چو سَری بُریده بینم
که کُنَد طوافِ میدان
به عیان تنم بلرزد
ز رواجِ برده داری
نکُنم نظر به دیوان
که غزل رود ز یادم
شب من سحر ندارد
ز سیاه برده داری
به کدام حکمت است این
ز کدام رحمت است این
که کُشند دختری را
چو زمانِ برده داری
ز دو دیده خون ببارم
چو غزل ز خدعه می رد
به بهار زندگانی
ز غرور برده داری
بروم به کوه و صحرا
که مگر شود فراموش
شَبَح سری بریده
چو درفشِ برده داری
ز پس قرون بی جان
تو ز نو بیا عراقی
که به چشم خود ببینی
تو کمال برده داری
