در آخرین نکته قسمت دهم فردوسی حکیم نشان داد که ضحاک که از آشفتگی آرامش و قرار نداشت و همچنان بر جنایات و مکیدن خون جوانان پای می‌فشرد، اما لحظه‌ای نمی‌توانست دشمن را فراموش کند و مرتب دشمن دشمن می‌کرد و دستور داد که فریدون‌ها و کاوها را هر کجا بیابند، نیست و نابود کنند، اما درعین حال به سران خود گفت من دشمن دارم و برای اینکه همه بدانند که من شخص عادل و عدالت خواه و حامی مردم هستم، شما باید طوماری و نامه‌ای بنویسید و به سراسر کشور بفرستید و همه امضاء کنند که من پادشاهی نیکو کار و عدالت خواه هستم که می‌خواهم عدالت را در سراسر کشور بر قرار کنم و جز نیکویی و راستی از من نسزد. نامه و طومار برای تحمیق توده مردم، آماده شده بود و مردم در صف ایستاده که آنرا تصدیق و امضا کنند که ناگهان فردی بر خروشید و تقاضای دادخواهی کرد.
آیا در این چهل و اندی سال گذشته، روحانیون خونخوار و عوامل اجرایی آنها با جان و مال مردم چنین عمل نکرده‌اند؟ و هر روز و شب در منابر، و در مداحی‌ها و در مراسم نمازهای جمعه و جماعات و سایر دستگاه‌های تبلیغاتی خود، از خُرُق عادات، عدالت، آزادیخواهی و بزرگ منشی خامنه‌ای داد سخن نمی‌دهند و در عین حال به مکیدن خون جوانان و هست و نیست ملت مشغول نیستند؟ اگر ما واقع اندیش باشیم، اینان دست به همان کاری زده‌اند که ضحاک و ضحاکیان در حق مردم عمل می‌کردند و حتی بدتر از آن! زیرا اینان در قرن بیست و یکم و در جلوی چشم ملت ایران و انظار جهانیان دست به چنین جنایاتی می‌زنند و پاسخ هر دادخواهی مردم داغ و درفش و کشتن است.

هم آنگه یکایک ز درگاه شاه // برآمد خروشیدن دادخواه
ستم دیده را پیش او خواندند // بر نامدارانش بنشاندند
بدو گفت مهتر بروی دژم // که بر گوی تا از که دیدی ستم
خروشید و زد دست بر سر ز شاه // که شاها منم کاوهٔ دادخواه
ضحاک که خود می‌دانست چه جنایاتی مرتکب شده و چگونه خون جوانان مردم را می‌مکد، دشمن را از یاد نمی‌برد دقیقاً همان ترجیع بند خامنه‌ای دشمن، دشمن و بزرگان و بویژه موبدان (= روحانیان بلند پایه) و نیروی نظامی و امنیتی از ترس ضحاک و خود، سر به زیر انداخته و مشغول امضا کردن فرمان بودند که ناگهان فریادی بلند شد و از ضحاک می‌خواست که با او به عدالت رفتار کند. ضحاک فرمان داد تا این مرد داد خواه را پیش او ببرند. مرد را آوردند و او را در کنار بزرگان نشاندند. همان نمایشی که ضحاک زمان خامنه‌ای هر از گاهی منتقدی را می‌آورد و کنار خود می‌نشاند و او بعضی ازگله و شکایتها را مطرح می‌کند و خامنه‌ای هم می‌خنند که ببینید عدالت ما تا کجاست که در مقابل ما آزادانه و با فراغ بال به ما انتقاد می‌کنند. ضحاک با ناراحتی رو به مرد کرد و گفت: بگو چه کسی به تو ستم کرده است. مرد تا این سخن را شنید فریاد بر آورد که:
یکی بی ‌زیان مرد آهنگرم // ز شاه آتش آید همی بر سرم
تو شاهی و گر اژدها پیکری // بباید بدین داستان داوری
که گر هفت کشور به شاهی تراست // چرا رنج و سختی همه بهر ماست
بده داد من آمدستم دوان // همی نالم از تو برنج روان
اگر داد دادن بود کارِ تو // بیفزاید‌ای شاه مقدارِ تو
زند بر دلم هر زمان نیشتر // ز تو بر من آمد ستم بیشتر
ستم گر نداری تو بر من روا // بفرزند من دست بردن چرا
مرا بود هژده پسر در جهان // از ایشان یکی مانده است این زمان
آن مرد که لباس ترس از تن دریده بود با شجاعت تمام در برابر ضحاک خونخوار و ستمگر به ضحاک بانگ زد که‌ای شاه بیدادگر من کاوه مردی آهنگرم. و با دسترنج خود زندگی می‌گذرانم. اگر تو پادشاه و حاکمی چرا باید ستم ورنج نصیب ما شود. گناه من چیست که از هیجده پسرِ من، هفده تن را آدمکشان تو سر بریده و مغزشان را به تو خورانیده‌اند و اکنون آخرین پسرم را هم گرفته‌اند. شما بنگرید وضعیتی که ملت شریف و بزرگ ایران در زمان ضحاک حاضر گرفتار شده، درد و رنج و شکنجه و داغ و درفش مکیدن خون جوانان مال ملت ایران و همه امکانات، دارائی‌ها، مال و منال، کاخ‌های سر بفلک کشید همه و همه مال روحانیون و کار گزاران آنهاست که در لباس تقدس می‌گفتند مادیات جیفه دنیا است. شما ببینید که ضحاکان زمان، آقایان خمینی و خامنه‌ای برای تحمیق کردن مردم ناآگاه و ساده دل، لباس ریای زهد بر تن کرده، نشان می‌دادند و می‌دهند که در خانه‌ای محقر و به دور از امکانات وسیع، زندگی محقرانه‌ای دارند. گفته و نشان داده می‌شد که اولی آقای خمینی در خانه‌ کوچک و محقری جنب حسینه جماران زندگی می‌کند، و از حسنیه هم برای ارشاد و سخنرانی بهره می‌برد، اما بعدها که راز از پرده برون افتاد، معلوم شد که وی در باغ چند هزار متری (۱۰-۱۲ هزار متر) که متعلق به آقای خسروشاهی بوده بسیار مجلل که می‌شود آن را کاخ خمینی نامید زندگی می‌کرد این باغ و کاخ مجلل وسط آن چنان وسیع بود که بیمارستانی مجهز مخصوص آقای خمینی در آنجا بر پا شده بود. گفته می‌شد که خانه و باغ خسرو شاهی را غصب کرده‌اند و در خارج با وی تماس گرفته می‌شود و می‌گویند که این خانه و باغ را بفروش، خسرو شاهی پاسخ می‌دهد که اگر آنجا مال من است از آن بیرون روید و من آن را نمی‌فروشم، می‌گویند نه بفروش. او هم پاسخ می‌دهد که من هرگز آن را نمی‌فروشم و شما در جای غصبی به زندگی ادامه دهید، البته بعد‌ها با انواع و اقسام حیل شرعی، بخشی از آنجا را وقف شده اعلان کردند. من با بعضی از بستگان مرحوم خسرو شاهی تماس گرفتم که در مورد کم و کیف آن مصاحبه آنجام دهم، از ترس و یا... گفتند ما هر گز در مصاحبه شرکت نمی‌کنیم. و همچنین است خامنه‌ای که نشان می‌دهند محل سخنرانی و تماسهایش حسنیه‌ای ایست مفروش شده از زیلو، اما بارگاه و کاخ و دم و دستگاهی که برای خود، و کیا بیایش درست کرده، با آن هفت خان رستم، هرگز کاخ شاهان به گرد آن هم نمی‌رسد.

ببخشای در من یکی در نگر // که سوزان شود هر زمانم جگر
شها من چه کردم یکی باز گوی // وگر بیگناهم بهانه مجوی
بحال من‌ای تاجور در نگر // میفزای بر خویشتن درد سر
مرا روزگار اینچنین گوژ کرد // دلی بی امید و سری پر ز درد
جوانی نمانده است و فرزند نیست // بگیتی چو فرزند پیوند نیست
بهانه چه داری تو بر من بیار // که بر من سگالی بد روزگار
ضحاک که با شنیدن این سخنان مات و مبهوت مانده بود و با سنگ دلی که داشت دلش بر او سوخت و به مآموران امنیتی خود گفت فرزند کاوه را به او باز گردانید.
سپهبد بگفتار او بنگرید // شگفت آمدش کان سخنها شنید
بربدو باز دادند فرزند اوی // بخوبی بجستند پیوند اوی
پس او را بفرمود شاه جهان // که آرام گیرید بر آن مهان
چو خطها بدادند پیران همه // برانسان که فرمود شاه رمه
بفرمود پس کاوه را پادشاه // که باشد بدان محضر اندر گوا
پس از آن ضحاک با مهربانی به کاوه گفت حالا که از دست عدالت من فرزند را پس گرفته‌ای، پس گواهی خود را بر این طومار بنویس که حاکم ما، ضحاک با عدالت رفتار می‌کند.
چو بر خواند کاوه همه محضرش // سبک سوی پیران آن کشور
خروشید کای پای مردان دیو // بریده دل از ترس گیهان خدیو
همه سوی دوزخ نهادید روی // سپر دید دلها به گفتار اوی
نباشم بدین محضر اندر گوا // نه هرگز براندیشم از پادشا
خروشید و برجست لرزان ز جای // بدرید و بسپرد محضر به پای
گرانمایه فرزند در پیش اوی // ز ایوان برون شد خروشان به کوی
وقتی کاوه نامه و طومار را که برای امضا تأیید و تصدیق عدالت خواهی ضحاک خواند، به موبدان (= روحانیان بلند پایه) دیوانسالاران دیو صفت و نیروی نظامی و امنیتی با نگاهی تحقیر آمیز رو به آنها کرد و فریاد زد: شما هم از ترس ضحاک مرده‌اید و یار و همدم ضحاک شده‌اید، شما هم بخواهید و یا نخواهید راه جهنم در پیش گرفته‌اید، چرا سر به فرمان یک چنین خون آشامی داده‌اید، من گواهی نمی‌نویسم و ترسی هم از ضحاک و ضحاکیان ندارم. کاوه این را گفت و طومار و نامه را جلو چشم همه پاره پاره کرد و فریاد کنان از بارگاه ضحاک بیرون رفت.
مهان شاه را خواندند آفرین // که‌ای نامور شهریار زمین
ز چرخ فلک بر سرت باد سرد // نیارد گذشتن به روز نبرد
چرا پیش تو کاوهٔ خام‌گوی // بسان همالان کند سرخ روی
همی محضر ما و پیمان تو // بدرد بپیچد ز فرمان تو
سرو دل پر از کینه کرد و برفت // تو گفتی که عهد فریدون گرفت
ندیدیم ما کار ازین زشت تر // بماندیم خیره بدین کار در
حکومتهای ضحاک منشی با سلام وصلوات صحنه را ترک نخواهند کرد و حقوق غصب شده مردم را به آنان بر نخواهند گرداند.
بعد که کاوه فریاد کنان از دربار بیرون رفت، همه سران ضحاک خون آشام و چاپلوسان و متملقان رو به ضحاک کردند و گفتند، پادشاه و سرور ما پاینده و جاوید است و هیچ چیزی او را نخواهد لرزاند، اما‌ای پادشاه و سرور ما، چرا اجازه دادی که کاوه با این جسارت و توهین نامه و طومار ترا در مقابل چشم همه پاره کند و با چنان کینه‌ای از تو سرور ما از دربار بیرون رفت که گویی فریدونی با همه نیرو‌هایش با تو روبرو شده است و لشکر سلم و تور در مقابل تو قرار دارد.
کی نامور پاسخ آورد زود // که از من شگفتی بباید شنود
که چون کاوه آمد ز درگه پدید // دو گوش من آواز او را شنید
میان من و او در ایوان درست // یکی کوه گفتی ز آهن برست
ندانم چه شاید بدن زین سپس // که راز سپهری ندانست کس
ضحاک خون آشام که همیشه در دل آرامش و قرار نداشت و نگران آینده بود، به آنان گفت. این راز را از من بشنوید و نگهدارید، وقتی فریاد کاوه را شنیدم و او را با آنحال دیدم، انگار میان من و او کوه و دره‌ای عمیق و کوه آهنی روئیده بود و قادر به هیچ امری نبودم. نمی‌دانم پس از این چه پیش می‌آید. نمی‌دانم تقدیر چه پیش می‌آورد و نمی‌دانم روزگار با ما چه می‌کند و چطور می‌توانم بر نگرانیم غلبه کنم.
آیا آنچه تا به حال توضیح داده شد وصف حال ضحاک و ضحاکیان زمان ما و حکومت مطلقه فقیه نیست؟ این حقیقتی است که گویی حکیم فردوسی خامنه‌ای و سرانش ضحاک و ضحاکیان زمان ما را به تصویر کشیده است.
کلید حل این مسئله که چرا کاوه تا این حد قدرتمند شده بود که بر سر ضحاک و ضحاکیان فریاد زد و در مقابل تمامی سران کشور نامه ضحاک را پاره پاره کرد و فریاد کنان از دربار بیرون رفت. و احدی نتوانست در مقابل او قرار بگیرد. این است که او لباس ترس را از تن به در آورده بود. و این هم حقیقتی است که هر کس از مادر زاده شد، مرگ هم با او زاده می‌شود. پس چرا ترس؟
جهان را چنین است ساز و نهاد // که جز مرگ را کس ز مادر نزاد
این هم باز حقیقتی است که اگر کس و کسانی لباس ترس را از تن به در آوردند، چنان قدرتمند و شجاع می‌شوند، که هیچ چیز و قدرتی به آن‌ها کارگر نخواهد افتاد. از قدیم گفته‌اند: «هر کس که بترسد و ترس بر او غلبه کند، هر روز می‌میرد و هر کس که نترسد فقط یک بار می‌میرد.»
پس رمز و راز قدرتمندی کاوه لباس ترس را از تن به درآوردن بود. و اگر در جامعه‌ای کاوه‌ها و فریدون‌ها لباس تر از تن به در آوردند، مرگ ضحاک و ضحاکیان رقم خورده است. و این است شاه کلید راه حل حکیم فردوسی برای رها شدن از دست ضحاک و ضحاکیان درهر زمان مکان. در قسمت بعد به ادامه راه حل و این شاه کلید بیشتر پرداخته خواهد شد.
کتابها و سایر نوشته‌های اینجانب برای علاقه مندان در وبسایت شخصی به آدرس زیر رایگان قابل دسترسی است:
www. mohammadjafarim.com
محمد جعفری ۹/ اسفند/ ۱۴۰۰
[email protected]