بر کسی که شناخت درستی از حکومت تبهکار اسلامی ایران دارد، پوشیده نیست که چرا حکومت کوشش کرده است که تیم ملی فوتبال را برای یک مسابقه به کانادا ببرد: کوشش برای پوششی بر جنایت!
همه از زیر‌وبمِ ماجرای جنایت سپاه و شخص علی‌خامنه‌ای در زدن عمدیِ هواپیمایِ مسافری پی‌اس ۷۵۲ اوکراین در ۸ ژانویه ۲۰۲۰ آگاه هستند. این‌هم روشن است که اجرای چنین برنامه شوم تبهکارانه‌ای هرگز نمی‌توانسته بدون اگاهی و اجازه آخوند علی خامنه‌ای، که در هرکاری دخالت می‌کند، انجام شده باشد.
اگر رهبرانِ این جهان به هم‌ریخته و سازمان مللِ بی‌عمل، بر پایه قانون این جنایت آشکار را پی‌گیری می‌کردند، می‌باید آخوند علی‌خامنه‌ای و دیگرانی که در این جنایت دست داشته‌اند را دستگیر و در دادگاهی جهانی چون لاهه و در برابر چشم جهانیان محاکمه می‌کردند.
یکی از کشورها که شهروندانِ دو تابعیتی و یا دارندگان اقامت دایم آن بیش‌ترین قربانی را دادند کانادا بوده است با ۸۵ تن قربانی از مجموع ۱۷۶ قربانی. دولت کانادا پس از این جنایت، به درستی بیش از گذشته پیوند سیاسی خود با این حکومت تروریست و مافیایی را برید. اینک ولی حکومت اسلامی که در را بسته دیده از پنجره "مسابقه فوتبال" می‌خواهد با ایجاد هیجانی در جامعه ورزشی کانادا، خونِ بر دستان و چهره زشت خود را بپوشاند. بازماندگان قریانیان این جنایت و ایرانیان آزادی‌خواه و انسان دوست جانانه به مبارزه با این ترفند کثیف حکومت پرداخته‌اند ولی دست‌هایِ پنهان حکومت نیز بی‌کار ننشسته‌اند
ییانیه‌ای شگفت‌آور
بیانیه‌ای بنام"کنگره ایرانیان کانادا" منتشر شده است که لکه سیاهی است بر نامِ ایرانیانِ کانادا در این کنگره! من از خانواده قربانیان و دیگر ایرانیان حقیقت‌جو در کانادا حتا در خود این کنگره خواستارم تا اگر می‌توانند در باره انتشار‌دهندگان این بیانیه بررسی کنند. من کسی را متهم نمی‌کنم ولی همه می‌دانند که حکومت سرسپردگان، لابی‌ها و دست‌هایِ آلوده امنیتی خود را در بیرون از مرزهای ایران دارد که پنهان در میان ایرانیان نفوذ می‌کنند. حکومت اسلامی تا کنون رسوایی‌هایِ فراوانی ببار آورده و ده‌ها بار جاسوسان او، جنایت‌ها و یا کوشش‌ها برای انجام جنایت‌هایِ او افشا شده است. همه آگاه هستند که این حکومت با رهبری یک آخوند بیمار و روانی تنها با دروغ، ریاکاری، ترور و آدم‌کشی تا کنون برپا مانده است.
داده‌هایِ نادرست بیانیه
به این بخش از بیانیه (۱) توجه کنید:
"رقابت‌های ورزشی دوستانه در سطح بین‌المللی، همواره با هدف گرد‌ِهم آوردن مردم بوده است. این مسابقه، نمادی از آرزوی شهروندان ایرانی و کانادایی برای دورِهم جمع‌شدن حول محور ارزش‌های اخلاق ورزشی، دوستی، صلح و همبستگی است. در همین راستا، کنگره ایرانیان کانادا از تصمیم و تلاش سازمان فوتبال کانادا در میزبانی این بازی دوستانه تقدیر و حمایت می‌کند. " (تاکیدها از من است)
یک. برکسی پوشیده نیست رقابت‌های سالم دوستانه (نه فرمایشی و حکومتی) برای نزدیکی مردم کشورهایِ گوناگون است و "صلح و همبستگی" اتفاقن آن چیزی است که حکومت اسلامی ایران دشمن درجه نخست آن است.
دو. از سوی دیگر انتشار‌دهندگان بیانیه از کجا و بر پایه چه بررسی‌ای پی برده‌اند که این مسابقه فوتبال" آرزوی شهروندان ایرانی و کانادایی" بوده است؟ گویا منتشر کنندگان بیانیه مشکوک، معنایِ "آرزو" را درست درک نکرده‌اند. ایراینان مخالف حکومت نه با دولت و نه با مردم کانادا هیچ دشمنی نداشته و ندارند که برایِ نزدیکی به یکدیگر "آرزوی" داشتن یک مسابقه فوتبال داشته باشند!
سه. بیانیه از " ارزش‌هایِ اخلاق ورزشی، دوستی، صلح و همبستگی سخن می‌گوید گویا ما با یک حکومت نرمال، قانون‌مند با ارج به ارزش‌هایِ اخلاقی/انسانی در ایران روبرو هستیم! این همه ورزشکار که از ایران گریخته‌اند و حکایت‌هایِ فراوان و اندوهبار از زورگویی و فشارهایِ امنیتی برخود داشته‌اند. آیا تهیه کنندگان این بیانیه در باره روند گریز ورزشکاران ایران که هم‌چنان پی گرفته می‌شود و هر ورزشکاری که امکانی می‌یابد از ایران می‌گریزد، آگاهی ندارند؟ گریختن و پناهنده‌شدن دو زن قهرمان وزنه‌بردار آخرین نمونه آن هستند تنها چشمی بینا و گوشی شنوا می‌خواهد تا به ژرفنای فاجعه پی ببرد. از سوی دیگر اگر ورزش برای صلح و دوستی است چرا همه ورزشکاران ایرانی به زور و به فرمان‌هایِ امنیتی با ورزشکاران اسراییلی، که ربطی به حکومت و سیاست در اسراییل ندارند و تنها ورزشکار هستند، نباید مسابقه بدهند؟ آیا نویسندگان این بیانیه در این باره هم بی‌خبرند؟
انتشار این بیانیه نه تنها خاک بر چشم حقیقت که نمک بر زخم بازماندگان قربانیان آن جنایت و خواسته یا ناخواسته همراهی با حکومت اسلامی آدم‌کشِ ایران است. از دیدِ من نمی‌توان تفسیر دیگری برای این بیانیه داشت.
ـــــــــــــــــــــــــــ
پانویس:
بیانیه در آدرس زیر:
https://news.gooya.com/2022/05/post-64383.php
لاش‌خوری سیاسی و رومانتیسم ایرانی، اکبر کرمی
چرا به هم اعتماد نمی‌کنیم؟ مسعود نقره کار
