این مثال را زدم برای تبویب بحث امنیت ساختمان های بلند مرتبه ی ساخته شده در ایران، که فرو ریختن آخرین نمونه اش را دیروز در آبادان مشاهده کردیم.

ساختمان هایی که به شکل غیر اصولی ساخته شده اند، با پارتی بازی تخلف های ساخت و سازشان نادیده گرفته شده است، و از نظر علمی و منطقی، در مکان هایی ساخته شده اند که اگر به هر دلیل مثلا وقوع زلزله فرو بریزند، امکان دسترسی به حتی آوار آن ساختمان ها وجود نخواهد داشت.

کافی ست در تهران با اتومبیل چرخی بزنید تا ساختمان های مرتفع در کوچه های تنگ و باریک را به چشم مشاهده کنید.

وقتی چرخ می زنید یک لحظه تصور کنید که این ساختمان ها فرو ریخته اند و شما زنده هستید و می خواهید به سمت آن ها بروید. قطعا دچار وحشت خواهید شد.

با ان شاءالله گربه است، سگ، گربه نمی شود. ما مردم اهل تفکر با واقعیت ها رو به رو هستیم.

تهران منطقه ای زلزله خیز است. بخت با مردم یار بوده که تا این لحظه اتفاقی جدی در تهران نیفتاده است. مثل هواپیمایی که همه چیزش عالی کار می کند، ما هم در این شهر و در این ساختمان ها زندگی می کنیم و همه چیز عالی به نظر می رسد.

بعد می بینید اتفاقی افتاد که هرگز منتظرش نبودید. هواپیما با سر پایین می آید و خدا می داند بعدش چه می شود. زمین یک تکان می خورد و فقط خدا می داند بعد ش چه بر سر ما می آید.

الان حتی به جنازه های زیر آوار ساختمان عبدالباقی که ساختمانی بوده «ناتمام» و ده طبقه که مسکونی هم نبوده دسترسی ندارند. تصور کنید با ده ها ساختمان خیلی بلندتر از ساختمان عبداالباقی که مسکونی و پر از جمعیت هم هست چه خواهند کرد. صحبت از کشتار «میلیون ها» انسان است. میلیون ها انسانی که حتی انسان های دیگر به آن ها دسترسی پیدا نخواهند کرد.

امروز صحبت لغو و خنده دارِ «انفجار» در ساختمان عبدالباقی را پیش کشیدند که این قدر مسخره بود که استاندار خوزستان از کنار آن گذشت. این ها بتوانند فرو ریختن متروپول را هم به اسراییل و وقوع انفجار نسبت می دهند.

ولی واقعیت هراسناک، در تهران و شهرهای بزرگ ایران در حالت خفته است. به زودی متروپول هم مثل بسیاری موارد مشابه دیگر، از یادها خواهد رفت و عوامل و دلایل آن توسط دستگاه های امنیتی نظام، پنهان خواهد شد ولی این واقعیت کماکان به صورت خفته در کنار ما خواهد بود. تا کی نوبتِ خودِ ما شود....