گِره کور مسائل سیاسی ایران که هر روز هم پیچیده تر شده است نه با آرزو و شعارهای زیبا و بیانیه های پُر طمطراق که در این چهار دهه گذشته و به فراوانی شاهدش بوده ایم باز می شود و نه با تشکیل شورا ها و احزاب و سازمان ها که هر روز بیشتر و بیشتر زاده می شوند. چرا که اگر تاثیر گذار می بودند دیگر حاکمیت سیاهی چون جمهوری اسلامی در ایران وجود نمی داشت.

حل مسائل و مشکلات ایران و راه حل هایش نیازمند فکر و به تبع آن وارد عمل شدن است، اگر روزی به این نتیجه برسیم که فکر و عمل موثرتر از وجود یک شخصیت است، بدون تردید، گامی اساسی و حیاتی را در این زمینه برداشته ایم.

به ایران خودمان بازگردیم، در تاریخ معاصر ما دو واقعهِ انقلاب مشروطیت و آغاز حکومت رضاشاه دو تجربه مشخص و روشن است.

در انقلاب مشروطیت ما با دست آوردهای دنیای غرب و راه های رسیدن به حاکمیت دولت - ملت آشنا شده ایم و در دوران رضاشاه عبور از جامعه ای قبیله ای، رسیدن به شهر نشینی و آغاز نوعی از مدرنیته را تجربه کرده ایم.

می توانیم بطور مستمر و همیشگی تکرار و یادآوری کنیم که رضاشاه دیکتاتور و بی سواد بود و ...، ولی نمی توانیم منکر شعور سیاسی او نیز باشیم .

در رابطه با شعور سیاسی رضاشاه همین نکته کفایت خواهد کرد که در آغاز نخست وزیری و اوایل پادشاهی، بزرگان صحنه سیاسی آن زمان مانند فروغی، داور، تیمورتاش، سعید نفیسی و ...، را دعوت می کرد، خودش در پایین ترین جای در نزدیک درب ورودی روی زمین می نشست و از آنان درخواست می کرد که برای ساختن ایران و چشم انداز آینده اش نظر دهند.

اینکه من با تمام وجودم مخالف پادشاهی و سلطنت هستم یک طرف ماجراست ولی طرف دیگرش ایران و هموطنانم قرار گرفته اند و در اینصورت است که دیگر تفاوتی نمی کند که من و ما دارای چه نوع تفکرات سیاسی و خواهان چه شیوه و نوع حکومتی هستیم، مهم اینست که در یک جامعه آزاد و برابر نوع و خواست حکومتی که مورد دلخواه من است چقدر می تواند برای مردم جذابیت داشته و تاثیر گذار باشد.

رسیدن به آینده ای نه اِلزاما ایده آل گونه که خواست همگی ماست بل به ایرانی که در مرحله نخست از لوث وجود جمهوری اسلامی پاک شده باشد و بتواند پایه های ساختن امروز و تصویر فردای ایران را دنبال کند، نشستن، فکر کردن، پیدا کردن راه حل و برنامه ریزی عملی است و نه اینکه قارچ گونه بطور مرتب و مداوم حزب و سازمان و شورا درست کردن. همانگونه که تاریخ تحولات سیاسی - اجتماعی کشورهایی که امروز پیشرفته و دموکراتیک نامیده می شوند نیز ناگزیر همین شیوه تفکر و منطق را پذیرفته اند و از هیجان و تحریک احساسات دست کشیده اند.

ما هم برای رسیدن به جامعه ای آزاد و برابر و دموکراتیک به طور نسبی راهی جز این نداریم.

من به سهم خودم می خواهم بدون دیدگاه ایدئولوژیک و پافشاری بر نوع حاکمیت سیاسی آینده ایران، یکی از پنجاه نفری باشم که بخواهند در این جمع فکری بدون گرایش های سیاسی و تنها در محور منافع ملی جایی داشته باشم جایگاهی که بَسترش امروز و فردای ایران و بچه هایش باشند که هیچ گناهی ندارند.

ویژه گی این جمع پنجاه نفری این خواهد بود که نه پادشاهی خواه باشند و نه جمهوری خواه و نه فدرال خواه و همزمان هم پادشاهی خواه باشند و هم جمهوری خواه و هم فدرال خواه ولی نخست منافع ملی ایران برایشان مطرح باشد.

ایران بچه هایش را صدا کرده است.