نوشتم اگر زبان این کتاب برای ما دشوار است می توانیم کتاب «جوزف آنتون»ِ سلمان رشدی را بخریم و بخوانیم که آن هم این روزها شماره ی یک کتاب های پر فروش شده و این کتاب زندگی نامه خودنوشت سلمان بعد از صدور فتوا ست که هم داستان پر ادبار زندگی همه ی ما نویسندگانی ست که علیه اسلام و حکومت نکبت اسلامی می نویسند هم به زبان شیرین و عادی نوشته شده است. داستانی که در عین تلخ و سهمناک بودن با زبان پر از شوخ طبعی و طنز نوشته شده است.

نوشتم من اگر امکان مالی داشتم، برای دوستان ام نسخه ای از «آیات شیطانی» یا «جوزف آنتون» رشدی را به هر زبان که می دانند خریداری و هدیه می کردم. پوستری از آیات شیطانی اگر گیر می آوردم قاب کرده در خانه ام نصب می کردم، کتاب کاغذی آیات شیطانی را در کتابخانه ام در جایی قرار می دادم که همگان آن را ببینند.

برای سلمان رشدی خوشحال ام که هر چند یکی از دو چشم حقیقت بین اش را از دست داد، اما با از دست دادن این چشم احتمالا باعث گشوده شدن خیلی از چشم ها خواهد شد.

بگذار تا چشم درون کسانی که این روزها می نویسند:
«این حق آقای [عباس] میلانی است که آیات شیطانی را برجسته‌ترین رمان تمام اعصار بداند اما آیا اعتقاد ایشان باعث سلب حق داوری من در مورد کتاب می‌شود؟ یعنی اگر آقای میلانی کتاب رشدی را یکی از برجسته‌ترین رمان‌های معاصر بداند اسمش می‌شود دمکراسی و دفاع از آزادی بیان و حقوق بشر اما اگر من بگویم که کتاب آیات شیطانی اثری سطحی و آزاردهنده و بی‌ارزش است نامش می‌شود ضدِ دمکراسی و سرکوب آزادی بیان و نقض حقوق بشر؟»
از حدقه به در آید! آری. مردم دنیا این روزها به دنبال این «اثر سطحی و آزاردهنده و بی ارزش» هستند و شما بگذار تا رگ زید آبادی ات به جنبش در آید و در یک کلمه برو جلو بوق بزن! :)