من بنا بر تماس هایی که در ایام جوانی با تعداد زیادی آکادمیسین ایرانی و خارجی داشته ام، می توانم با قاطعیت بگویم که اهل علم، خارج از بحث های علمی و در چهار چوب برخورد های عادی، به مراتب احساساتی تر -به معنای مثبت آن- از مردم عادی هستند چرا که بیشتر و عمیق تر به کنه آن چه ما مثلا ظلم و ستم اجتماعی می نامیم پی می برند و رنج شان نسبت به مردم عادی بسیار بیشتر است و این رنج زمانی که مجالی برای بروز پیدا می کند، بسیار توفانی و شگفت انگیز به نظر می رسد.

بعد از اقدام تروریستی نسبت به جان نویسنده شجاع، سلمان رشدی، یکی از آکادمیسین های معتبر ایرانی، جناب استاد دکتر عباس میلانی، صاحب آثار متعدد و معتبر در زمینه ی مسائل سیاسی ایران، طی گفت و گویی که با تلویزیون «ایران اینترنشنال» داشت، چنان در عین متانت و وزانت عالمانه، با احساس و بغض در گلو، از کژی های تفسیر برخی «مفسران» در برخورد با موضوع ترور نویسندگان و اهل قلم سخن گفت که موجب تعجب بسیاری شد ولی نشان دادن این احساسات موجب شد تا تاثیر مثبت سخنان ایشان ده ها برابر بیش از زمانی شود که ایشان فرضا با خونسردی و عدم نشان دادن احساس انسانی خود و صرفا در چهارچوب فرمول های علمی سخن بگوید.

من به نوبه ی خود از جناب استاد سپاسگزاری می کنم و امیدوار هستم نه فقط در مورد ظلمی که به سلمان رشدی و اهل قلم ایرانی رفته است، بلکه در همه ی مواردی که به جامعه ی ایران مربوط می شود، اهل علم درجه ی اول ما، در کنار مخاطبان اهل فرهنگ، به مخاطبان عادی نیز بیندیشند تا آن ها که در محاصره ی خزعبلات «مفسران عامی ولی پرخواننده» قرار دارند، از نظرهای علمی و نیز انسانیِ اهلِ علمِ والامقام نیز با خبر شوند و با نگاه های غلطی که هر روز به آن ها تزریق می شود آشنا گردند.