..................
سخن، زعاطفه‌های قشنگ باید گفت.
سخن، ززیبایی.
که آفتاب ِدرخشان ِجان ِ زنده‌ی ماست.
ستاره‌ها به تماشای عشق، آمده‌اند
وباغ‌های انار
بهار ِتازه تری را سلام می‌گویند.
تو از کدام طرف آمدی به خانه‌ی من؟
که شورِشعرِزنان ِزمانه‌ام با توست.
سخنسرای صمیمی باغ ما، "ژینا"!
من از تغزّل ِ مانای مردم ِ گیلم
من از ترانه‌ی تابان ِجان ِکُردستان.
تمام ِهستی ِسرسبز ِعاشقانه‌ی من -
تورا صدا زده است.
ومثل ِزمزمه‌ی جویبار ِتابستان -
ستاره باران ست.
به رنگ ِاسم ِ خودت هستی
به رنگ ِ زندگی وُ زن
به رنگ ِزیبایی
که همنشین ِ سلام وُکلام ِ آزادی ست.
تو نیستی که ببینی
چه آتشی به دل ِعاشقان ِ آب زدی.
جهان، به جان ِجوانت پیام ِتازه، نوشت.
ونام ِتو به سرود ِسپیده‌ها پیوست.
تو نیستی که ببینی.