سخنران اخیر رهبر الدنگ یک رژیم لرزان که دیگر حتی نمی‌تواند بنشیند، آنهم از یک پادگان نظامی، بمانند آخرین سخنرانی‌های تمامی دیکتاتورها پیش از سقوط بود. کوشش یک آخوند دوزاری و از بستر مرگ برخاسته، برای جلوگیری از خسارت بیشتر به نظامش و ترمیم پایه‌های ترک خورده اعتماد طرفدارانش و روحیه دادن به نیروهای سرکوبگرش بود، که بیشتر آشفتگی سیاست حکومت اسلامی و پریشانی دستگاه حاکمیت شیعه را نشان داد که در هفته‌ها و ماههای آینده به ریزش مهره‌های حکومتی و لرزش بیشتر بنیادها و ستونهای نگهدارنده حکومت منجر خواهد شد.
چنین موضع گیریهای سطحی و آسمان ریسمان به هم بافتن در باره اتفاقاتی که در جریان است و انقلاب نام دارد، بی اهمیت‌تر از آن است که بازتابی در خور در میان مردم داشته باشد. چنانکه با آمدن مردم به خیابان‌ها، دانشگاهها و مدارس، از دست رفتن همزمان اعتبار و اقتدار یک رژیم رو به مرگ و نشانه‌های سقوطش به نمایش گذاشته شد.
نسبت دادن انقلاب مردم به آمریکا و اسرائیل تنها تکرار مکررات دل به هم زن و شگرد همیشگی یک آخوند دوزاری، که هنوز دلدادگانی در لندن و حومه دارد، نیست، بلکه نشانه انقباض قدرت در حکومت فاسدان و روند رو به رشد انبساط همبستگی‌های مردمی است.
چنین اراجیفی از دهان کسی که رهبرش می‌نامند و نظام مستعمره‌اش در سراشیبی سقوط قرار دارد، پیش پرده فروپاشی یک نظام نابهنگام و از علایم تند شدن شیب سرنگونی است، زیرا اینک زمانه، روزگار «زن زندگی آزادی» است و جنگ و نبرد میان امت مفتخوار و فاسد برای جلوگیری از فنا و زوال از یک سو، و ملت ایران برای بقا و دوام از سوی دیگر در جریان است.
چشم‌انداز رژیم درمانده‌ای که وجودش بحران زا و تنش آفرین است و یگانه آرزویش اینک زنده ماندن است، با حلقه به گوشانی بزدل که ریزش و شکاف میانشان به اوج رسیده است، با «رهبر» رو به مرگی که وجودش دیگر تجلی انسجام درونی رژیم نیست، با دختران و زنانی نترس و شجاع و همگامی مردان فداکار، تنها سقوط است و زباله دان تاریخ.
همه شواهد حاکی از آن است که ما وارد مرحله فروریزی رژیم اسلامی شده‌ایم. نشانه‌های انحلال رژیم در همه جا با سرعت بیشتری در حال تکثیر است. جمهوری اسلامی دست خالی تر و رهبر مفلوکش، ناتوان‌تر از آن است که بتواند از روند اضمحلال و انحطاط حکومتش بکاهد و نقشی در تغییر مسیری که آغاز شده است، داشته باشد.
نسبت دادن «آتش زدن قرآن» به مردم نسخه قدیمی، و ترساندن آن‌ها از «تنبیه»، سیاست از رونق افتاده و اسم رمزی است برای سرکوب جوانان و مردم که از دهان ضحاک زمانه و از سر استیصال شنیده شد. دنبال کردن چنین اهدافی کسادی بازار ولایت را نشان می‌دهد و البته پیامد چنین اراجیفی به زیان گویندگان این یاوه سرایی‌ها و انگل زادهایشان در سراسر جهان تمام خواهد شد و ایرانیان برون مرز دیگر تنها نظاره‌گر در خون غلتیدن هم وطنانشان نخواهند بود.
تهدید دخترکان و فرزندان وطن به «تنبیه» از سوی رهبر الدنگ یادآور «زجرکش» کردن معترضان آبان ماه خونین بر اساس دستوارت قرآنی پیش از اعدام از سوی یک روان پریش در نقش «علامه علوم دینی و قرانی دانشگاه»!! است که کشته شدن معترضان را لازم ولی ناکافی می‌دانست و به استناد آیات قرآن خواستار قطع کردن دست و پا و زجرکش کردن آنان پیش از اعدام شده بود.
در برابر چنین تفکرات خطرناکی باید با تمام قدرت ایستاد و در برابر رژیمی چنین ضد ایرانی و انسانی بایستی از همه راهکارهای مبارزاتی در راه پشتیبانی از مردم کشورمان استفاده کنیم.
باید هشیار بود و چنین تفکرات بیمارگونه و مخاطره آمیزی را جدی گرفت. ایرانیان برونمرز باید علاوه بر تظاهرات و تجمعات اعتراضى از همه راهکارها، بویژه ابزارهای «تنبیه»ای استفاده کنند. از ضروری ترین ابزارها شکار انگل زادگان آخوندها و پاسداران و دیگر مقامات حکومتی است که با پولهای دزدی و ثروت‌های غارت شده در اروپا و آمریکا و کانادا با زندگی سراسر اشرافی به ریش مردم می‌خندند و ککشان هم نمی‌گزد، تا هر روز و شب ترانه «سوراخ موش» از رپ خوان ملی و انقلابی، توماج صالحی را گوش کنند تا فراموششان نشود که هر لحظه شمشیر عدالت می‌تواند فرق چپاولگران را بشکافد.
حکومت دیوانگان هم بهتر است که دچار خطای محاسبه نگردد و شرایط امروز را با هیچ یک از سال‌های گذشته ارزیابی نکند و یکسان نپندارد. هرگونه دست از پا خطا کردن به واکنش‌های زنجیره‌ای در سراسر جهان منجر خواهد شد که تنها متوجه سفارتخانه‌ها و کنسول گریها نخواهد بود، بلکه دامن فرزندان و بستگان و ماله کشان رژیم نکبت اسلامی را خواهد گرفت.
اکنون دوران، روزگار ایستادگی و مبارزه و اعتراض است و نه نگریستن به جولان دادن دکل دزدان ساکن لندن. این روزهای دشوار می‌گذرد، اما رسالت ما، برای آن‌هایی که این تاریخ را می‌نویسند و آنان که آن را خواهند خواند، باید با ایستادگی و از خود گذشتگی ادا شود.
ملت‌های رستگار آنانی بودند که دکل دزدان خویش را از همان دکل آویزان کردند تا درس عبرتی شود برای حاکمان فاسد و ظالم و ماله کشانش. ایرانیان تبعیدی نیز بزودی رسالت ایستادگی و برگ افتخارات ملی را نشان خواهند داد.
