اگر نقش اعتصاب، بویژه اعتصاب کارکنان و کارگران مراکز کلیدی را پراهمیت می دانیم و سرنوشت جنبش آزادیخواهانه و عدالت جویانه در میهنمان را گره خورده به این اعتصاب ها می بینیم، اگرمی خواهیم شاهد افزایش تعدد و تنوع این نوع اعتصاب ها باشیم، اگر خواستار تداوم، گسترش و تعمیق اعتصاب ها هستیم باید هرچه سریع تر صندوق حمایت از اعتصاب کنندگان را درداخل و خارج کشورایجاد کنیم. با دعوت به اعتصاب و بر شمردن اهمیت اعتصاب ها بدون یاری رساندن به اعتصابیون فقط حرافی و فک نوردی کرده ایم.
در داخل کشور و خارج کشور برای ایجاد صندوق حمایت از اعتصاب کنندگان می باید از سالیانی قبل تلاش و عمل می شد، اما نشد و البته هنوز هم دیر نشده است. ایجاد صندوق اعتصاب در شرایط کنونی ضروری ست، صندوقی فراگیر که بتواند اعتصاب کنندگانِ نیازمند را زیر پوشش خود قرار دهد. بی تردید ایجاد چنین صندوقی در داخل کشور ساده نیست اما در خارج کشوربه سهولت عملی ست، اقدامی که روحیه همکاری، همبستگی و اتحاد را نیزتقویت خواهد کرد.
نقش و اهمیت اعتصاب و خواباندن چرخ تولید، به ویژه در مراکزی که به تداوم حیات حکومت اسلامی یاری می رسانند، و نیز پیوستن اعتصابیون به دیگر گروه های معترض، پوشیده نیست. اعتصاب از مهم ترین حربه های کارگران و سایر گروه های اجتماعی و صنفی برای دستیابی به خواست های آن هاست، که در ارتقا آگاهی صنفی، اجتماعی و سیاسی اعتصاب کنندگان نیز تاثیر گذار است.
دست زدن به اعتصاب و سازماندهی اعتصاب می باید با روشن بودن نحوه تداوم و توان ادامه اعتصاب تا پیروزی همراه باشد. بدون ایجاد یک صندوق اعتصاب که تأمین کنندۀ نیازهای اعتصاب کنندگان و خانواده های آنان در زمان اعتصاب باشد، اعتصابی نخواهد شد و اگر هم بشود تداوم نخواهد داشت و اعتصابات به پیروزی نخواهند رسید. بنابراین پا گرفتن اعتصاب مهم است، اما تامین شرایط تداوم اعتصاب است که حکومت اسلامی را به زانو در خواهد آورد.
کارگر، معلم و کارمندی که دستمزد و حقوق اش هزینه های اولیه زندگی اش را تامین نمی کند، در زمان اعتصاب خودش و خانواده اش چگونه می تواند زیر فشارهای اقتصادی و معیشتی طاقت شکن ادامه اعتصاب و زندگی بدهد؟ و این تازه در شرایطی است که اعتصابی با اخراج، محرومیت های متعدد، دستگیری و زندانی شدن مواجه نشده باشد.
کسانی که زندگی و ادامه حیات خود و خانوادهایشان به حقوق و دستمزدی بخور و نمیر وابسته است، اگر ببینند با اعتصاب این حداقل ها را هم از دست خواهند داد بی آنکه کس و کسانی از خانواده آنان و خودشان حمایت مالی کنند، بسیاری از آنان اعتصاب نخواهند کرد، و حق هم دارند. وقتی می بینند کسانی که آنان را به اعتصاب دعوت می کنند، چه در داخل و چه در خارج از کشور، توانایی مالی خوبی دارند اما حاضر نیستند حتی از پول شان برای تحقق ادعا ها و خواست هایشان بگذرند، دلیلی برای به خطر انداختن خانواده و خود نمی بینند، و اگربخش هایی علیرغم مشکلات و پیامدهای ناشی ازاعتصاب، جسورانه دست به اعتصاب می زنند فقدان دلگرمی و پشتگرمی قابل اتکا سد راه مبارزه شان خواهد شد.
باید نیازهای روزانه اعتصاب کننده و خانواده اش تامین شود و این از ملزومات برپایی و ادامه اعتصاب است. باید یک منبع مالی قوی مورد اعتماد وجود داشته باشد که نیازهای مالی اعتصاب کنندگان در طول اعتصاب را تامین کند. متاسفانه مبارزان داخل کشور از پشتوانه یک منبع مالی محروم اند و همین محرومیت و کمبود اساسی نیز تاکنون لطمات جبران ناپذیری بر مبارزات آنان وارد ساخته و یکی از موانع عمده پیشرفت جنبش آزادیخواهانه و عدالت جویانه بوده است.
در کشور ما اتحادیه کارگری مستقل ممنوعه است، اتحادیه هایی که از محل پرداخت حق عضویت اعضای خود، دست به ایجاد صندوق اعتصاب می زنند و هنگام اعتصاب موجودی این صندوق در اختیار کارگران و کارکنان اعتصابی قرار می گیرد. بنابراین تکیه گاه اعتصاب کنندگان در میهنمان بیشتر بیرون از محیط کارشان است.
راه های عملی برای جمع آوری کمک مالی و ایجاد صندوق های پشتیبانی مالی و صندوق حمایت ازاعتصاب کنندگان به ویژه در خارج کشور وجود دارد. برای نمونه حتی همین تعداد خوانندگان متمولی که در جنبش"زن، زندگی، آزادی" به صحنه آمده اند اگر دست در جیب کنند برای شروع بسیار موثر خواهند بود. ترانه و شعار در ستایش آزادی و آزاده گان عالی ست اما کمی هم "عمل" می باید، که ضروری ست. کافی ست این عزیزان در صدی از در آمد کنسرت ها و مال و منال شان را هزینه کنند تا راه گشا شوند. برای کمک مالی نکردن بهانه و اما و اگر تراشیدن بهانه هایی نخ نماست. متمولان و هنرمندان، بویژه خوانندگان مطمئن باشند راه برای انتقال کمک به داخل هست، راه هایی که سالیانی ست این وظیفه مهم متحقق کرده اند، اما با مقادیری ناچیز. تا دیرتر نشده دست به کار شوید!
اعتراض، اعتصاب، انقلاب، حسین لاجوردی
