دو مشکل اساسی روشنفکرانِ پیشین و پسین و تمایز میان "انقلاب"های ایدئولوژیکی و انقلاب "زن زندگی آزادی:

وقتی روشنفکر به این دلیل نخواهد با ارزشهای فرهنگ خویش رو در رو شود تا مبادا از سوی عوام و خواص مورد بازخواست و لعن قرار گیرد، بالجبار تن به روزمرگی می سپارد و تسلیم ارزشهای فرهنگ بومی خود می شود. تسلیم طلبیِ روشنفکرِ دوره مشروطیت باعث می شده تا در مواجه با ارزشهای بشری و رویدادهای فرهنگ غرب، آنها را به سطح ارزشهای فرهنگ بومی خویش تنزل دهد. دو مشکل اساسی روشنفکران صدر مشروطیت و پس از آن؛ یکی تلاش در تقلیل مفاهیم و مکتب های فکری غرب است و دیگری، تلاش بیهوده جهت پشتوانه درست کردن موضوعات پیش پا افتاده فرهنگ ما، از آن مفاهیم. تلاشی که هیچ دستاورد و ثمره ای تا کنون نداشته است. روشنفکر ما نه تولید فکر می کند و نه ترجمان آن مفاهیم و مکتب ها از سوی وی به زبان ما، توانسته تبدیل به موضوع شوند. مشکل ما بومی است و در درجه نخست باید راه حل بومی برایش پیدا شود. می گویم مشکل و نه موضوع، به دلیل اینکه تا مشکل ریشه یابی نشود موضوعی از آن بر نمی خیزد. فرهنگ و تاریخی که فقط مشکل بیافریند و از مشکل موضوع برنخیزد، یکنواخت در اعصار باقی می مانند. یکنواختی فرهنگ و "تاریخ" ما موجب و محرک کمترین خلاقیت و پدیداریِ نو نبوده است هر چه بوده تکرار و مکررات بوده و بس. با ملاحظات در خیزش انقلابی "زن زندگی آزادی"، می خواهیم نشان دهیم که این پدیده جدید اجتماعی و رفتار فرهنگی تازه، همچون ضربه ایست بر قلب فرهنگ و "تاریخ"ی که تولید ارزشهایش فراتر از اعتقادات مذهبی(از هر نوعش) و ایدئولوژیکی نبوده است. در واقع "زن زندگی آزادی" بیان و نماد "موضوع" است در بستر "مشکل" نظام اسلامی.موضوعی که به دور از آلودگی ارزشهای ایدئولوژیکی، مشکل موجود را محو خواهد کرد. باری، "انقلاب"های ایدئولوژیکی و نظام های سیاسیِ ایدئولوژیکی مبتنی بر آنها منجر به آزادی و دموکراسی نشدند، در حالیکه به شکست انجامیده و در نهایت، نه اصلاح که سرنگون شدند. نظام سیاسی جمهوری اسلامی هم به دلیل آلودگیِ ایدئولوژیکی سرنگون می شود و نه اصلاح. اما انقلاب "زن زندگی آزادی" از جنس دیگر و به دور از ارزش ایدئولوژیکی است. به همین جهت تداومش به آزادی و دموکراسی ختم خواهد شد.

گستردگی خیزش انقلابی "زن زندگی آزادی"، نمایانگر شکست قطعی اصلاح نظام دینی است:

سخن و منظورم راجع به بومی بودنِ مشکلات و موضوعات بهیچ وجه این نیست که ما نباید از ارزشهای سکولار یا مفاهیمی همچون آزادی که از غرب وارد فرهنگ ما شده اند بهره جوییم. سخنم این است که پیش از هر چیز بایست مشکل را پیدا کنیم و آن را بشناسیم تا ببینم کدام موضوع را می توان از آن بیرون کشید. چهل و سه سال است که در جمهوری اسلامی غوطه می زنیم و شده معرف فرهنگی و کشوری ما در بیرون از مرزهای ایران و در چهار گوشه جهان. در میانه این چهل و سه سال که توام بود با بحرانِ ناشی از بی لیاقتی و ناشایستگی در کشورداری، اصلاح طلبی را به "موضوع" خود تبدیل کردیم بی آنکه مشکل حکومت دینی را بفهمیم. اگر این مشکل را به معنای واقعی در می یافتیم هیچگاه به دنبال اصلاح طلبی به سبک دینی که تداوم همان نظام دینی است راه نمی افتادیم. اصلاح طلبیِ دینی در نظام دینی، پادزهر نظام دینی نیست. زهر و پادزهر از یک جنس نیستند. پادزهر نظام دینی در ایران از جنس انقلابی است که اکنون در جریان و رو به اعتلاء است. انقلابی که با محتوای درونیِ "زن زندگی آزادی"، فاز نخست خود را با فاز دوم گره زده و مجموع اعتراضات خیابان و اعتصابات را به پیش می برد. مولفه ها و مشخصه های این انقلاب کاملاً بومی و از درون است.

در واقع انقلاب جاری در هیئت یک موضوع مشخص، پاسخی شده به مشکلی بنام حکومت اسلام که سرانجام آن، آزادی ایران و ایرانی خواهد بود. بنابراین، جاری شدن مفهوم آزادی در اذهان ایرانیان و بسط و تثبیت آن بر نظام سیاسی از طریق ابزار و روش ایرانیِ "زن زندگی آزادی" آن امری است که کمترین ارتباط و کُپی با رویداد پرتستانیسم اروپا ندارد. برخلاف روشنفکر ما که خیال می کرده همچون رویداد غرب، ابتدا بایست دین (اسلام) پرتستانیسم شود و سپس با تحول نظام سیاسی مسیر آزادی گشوده شود، روش و ابزار خیزش انقلابی اخیر بی ارتباط با این خزعبلات در مسیر آزادی و دموکراسی گام گذاشته است. و نشان داده که گره مشکل بومی را با موضوع بومی می توان گشود و نه با وارد و بار کردن موضوعات فرهنگ دیگر به مسئله بومی ما. و بالاخره اینکه، تجارب جهان و ایرانِ در اشغال حکومت اسلامی نشان داده که حکومت های دینی و مذهبی(ایدئولوژیکی) اصلاح نمی شوند بلکه سرنگون می شوند. حضور فعال و گسترده خیزش انقلابی "زن زندگی آزادی"، بی آنکه تناسبی با ارزشهای ایدئولوژیکی داشته باشد مصمم است تا راه آزادی ایران را هموار کند.