جناب زیدآبادی
از این که می خواهید ترک سیاست کنید خوشحال نیستم. با طرز تفکر شما بخصوص در این اواخر به شدت مخالف بوده ام و تا جایی که مفید دانسته ام در این باره نوشته ام و زبان ام هم خاصه در یکی دو سال اخیر زبان نرم و محبت آمیز ی نبوده است ولی سیاست همین است و کاری هم برای نرم و سر راست کردن زبان اش نمی توان کرد.

اما یک نکته را می خواهم به عنوان یک سیاسی نویس، یعنی کسی مثل خودتان، خدمت تان عرض کنم و آن این که این طرف ماجرا هم وضع بهتر از طرف جناب عالی نیست.

من حدود ۴۰ سال است که به انواع و اقسام زبان ها علیه حکومت اسلامی نوشته ام و هر چه جلوتر آمده ایم و با حرف نشنوی و عناد حکومت نکبت با مردم و جوانان رو به رو شده ایم زبان ام تندتر و کوبنده تر شده است و از زمانی هم که گروه میانه روهای درون حکومت یعنی اشخاصی مثل شما، به بدترین شکل ممکن از متن و حاشیه ی حکومت رانده شدند و امید به حتی تغییر ظاهر و اندکی بزک کردن چهره ی شیطانی هم از میان رفته است، با میانه روهایی که به رغم خشونت غیر قابل تصور حکومت دعوت به عدم خشونت ورزی می کرده اند -یعنی با شماها- هم مجادله کرده ام اما یک چیز را قطعی می دانم:
حتی ظاهرساز ترین میانه روهای حکومت نیز، خواهان ماندگاری حکومت نکبت نیستند و جایگزین شدن آن را با یک حکومت واقعا مردمی و آزادی خواه ترجیح می دهند منتها به دو دلیل، یکی مشخص نبودن مردمی و آزادی خواه بودن حکومتی که در پی خواهد آمد، و دوم به دلیل نگرانی از از هم پاشیدن شیرازه ی کشور، دعوت به آرامش و بردباری کرده اند و چیزی را که موجود است به چیزی که قرار است از عدم سر بر آورد ترجیح داده اند و شما یکی از این اشخاص هستید.

بنابراین در آزادی خواه بودن شما کوچکترین تردیدی نیست ولی روش هایی که هر کدام فکر می کنیم با آن می توانیم به آزادی و جامعه ی انسانی دست پیدا کنیم با هم اختلاف صد و هشتاد درجه ای دارد و ما را در مقابل یکدیگر قرار می دهد.