پهلوان علی آقا کریمی در گفت و گوی شان با مکس امینی گفته اند:
«الان به جایی رسیده‌ایم که نه راه پیش داریم و نه راه پس. باید کار را تمام کنیم. چون اگر این بار کار را تمام نکنیم باید منتظر عواقب بدی باشیم.»
دقیقا و بدون هیچ تردیدی همین طور است.
اما تمام کردن کار با بچه ها، در خیابان، «امکان پذیر نیست». کسی نمی تواند از چند کیلومتری کاخ ها و ساختمان نهادها و مراکز سرکوب، کار را تمام کند.
هر روز بر تعداد کشته شدگان، زندانیان، شکنجه شدگان، خودکشی کردگان اضافه خواهد شد و در «جنگ فرسایشی» این مردم خواهند بود که جنگ را خواهند باخت.
می دانم، صریح صحبت کردن در این زمینه، بازار فحاشی و یاوه گویی به من را داغ خواهد کرد، اما اگر می خواهیم «کاری کنیم» که علی آقا به درستی به آن اشاره کرده اند، باید مسیری را که در حال حاضر به سمت بن بست می رود بشناسیم و از آن عبور نکنیم.
فردا، وقتی آب ها از آسیاب افتاد و جسد کلی جوان نازنین و بچه های کور و زخم خورده روی دست جامعه ماند، هیچ یک از این فحاشان بی نام و نشان جلو نخواهد آمد و مسوولیت هیچ چیز را بر عهده نخواهد گرفت.
برای صدمین بار تکرار می کنم:
«ما در شرایط جنگ نابرابر با حکومت نکبت هستیم و پیروزی در این جنگ فقط با شعار و عمامه پرانی به دست نمی آید.»
«ما برای جلو رفتن در این جنگ و گیر نیفتادن در «فرسایش» نیاز به رهبری جنگی داریم، و این رهبری اصلا و ابدا ربطی به رهبری جامعه ی فردا -اگر فردایی آزاد متصور باشد- ندارد.»
«در وضعیت فعلی، چند اتفاق خارج از اراده ی ملت می تواند بن بست شکن و سد شکن باشد:
مرگ سد علی، حمله ی نظامی خارجی، کودتای داخلی.
جز مرگ سد علی، دو مورد دیگر امکان وقوع شان بر اساس فکت ها و واقعیت ها، به هیچ شکلی وجود ندارد.
بعد از مرگ سد علی، که امیدواریم زود به دست طبیعت یا به یاری سربازان گمنام اسراییلی، اتفاق بیفتد، تازه باز به موضوع رهبری مردم در شرایط کماکان جنگی باز خواهیم گشت.»
بنابراین جناب کریمی گرامی، اگر بخواهیم کار را به همین منوال که هست پیش ببریم، قطعا باید منتظر عواقب بد باشیم.
جناب عالی و دیگر دلسوزانِ واقعی در میدان جامعه، روی این نکته یعنی فعال کردن رهبری جنگی فعالیت تان را باید متمرکز کنید و اگر این قدم اول برداشته نشود، حتی در صورت گور به گور شدن سد علی عاقبت تلخی در مقابل همگی ما خواهد بود.
