مسوولان وقت، با آگاهی از حضور هزاران نفره ی مردم در فرودگاه، مراسم استقبال را در استادیوم آزادی برنامه ریزی کردند و «چند ده هزار» استقبال کننده، در استادیوم حضور یافتند.

بازیکنان، و مربی شان آقای ویه را، با هلیکوپتر به استادیوم آورده شدند، و تلویزیون به صورت مستقیم این مراسم را پخش کرد.

بماند که مراسم استقبال در استادیوم به شکل مفتضح و در هم ریخته برگزار شد اما این ها هیچ اثری بر شادی مردم نداشت.

افتضاح های بعدی مسوولان ورزشی حکومت -مثل خوردن پول والدیر ویه را و عدم اجرای وعده های داده شده به بازیکنان و خوردن سهم پولی آن ها از این پیروزی- هم نتوانست شادی مردم را زایل کند.

دوران دوران خاتمی بود و امید به تغییر در دل ها وجود داشت.

استقبال مفتضح دیروز از تیم جمهوری اسلامی، به لحاظ حضور عده ای قلیل از حکومتی ها در فرودگاه و ایجاد سر و صدای شادی با طبل عاشورا، به خوبی نشان داد که حکومت نکبت، طی ۲۵ سال اخیر، از درون کاملا فرو ریخته و جذام قدرت، اندام های داخلی حکومت را خورده و چیزی از آن باقی نگذاشته است.

اکثریت مردم، که با نجابت سعی می کردند به حکومت فرصت اصلاحات بدهند، امروز تبدیل به مخالفان صد در صدی نه تنها حکومت، بلکه اسلام حکومتی شده اند و خشم و عصیان، به جای شادی، در دل آن ها خانه کرده و این خشم و عصیان، بی رحمانه بر سر هر کس و هر چیز که ارتباطی با حکومت پیدا می کند فرود می آید و تیم ملی هم نتوانست به هیچ شکل و صورتی، خود را از شرّ لجن ی که حاکمیت بر سر تا پای او مالیده بود نجات دهد و نقشی مردمی ایفا کند.

سد علی و دار و دسته ی آدم خوران اش اگر عقل ی در سر داشته باشند -که ندارند-، با دیدن این نشانه ها، باید فاتحه ای غرا برای خود بخوانند و بر مرده ی خود بگریند والّا همین مردم خشمگین، دل و روده ی این جنازه ی عفن را در فردا روزی با چنگ و دندان بیرون خواهند ریخت.