او ادامه داد: "آن دختر که متوجه ماجرا شده بود، شروع به داد و فریاد کرد. هرچه تلاش می‌کردم تا جیغ نکشد، بی فایده بود. از شدت ترس او را دوباره به درون حیاط بردم تا رهایش کنم، ولی وقتی در حیاط را باز کردم و به داخل کوچه نگریستم، پشیمان شدم چرا که می‌ترسیدم افراد رهگذر با سروصدا‌های دخترک متوجه موضوع شوند و آبرویم برود! به همین خاطر دختر کوچک را در آغوش گرفتم و به پشت بام بردم. دیوار‌های پشت بام را ساخته بودیم و از بیرون دیده نمی‌شد، اما صدای آن دختر آزارم می‌داد و من از فریادهایش می‌ترسیدم. هرکاری می‌کردم ساکت نمی‌شد. در یک لحظه او را به کنار دیوار کشاندم و با دست گلویش را محکم فشار دادم تا بیشتر از این سروصدا نکند، مدتی در همان وضعیت نگه داشتم تا این که پیکرش روی زمین افتاد و فهمیدم که دیگر نفس نمی‌کشد."

متهم گفت: "اگرچه دقایقی بعد از این جنایت پشیمان شدم، اما دیگر دیر شده بود. به همین دلیل به فکر آن افتادم که جسد را بیرون ببرم تا این جرم به پای من نیفتد. کیسه سفیدرنگی که روی آن با ماژیک آبی نام فردی را نوشته بودند، برداشتم و پیکر بی جان دختر خردسال را درون آن گذاشتم. سپس نردبان را در جایی گذاشتم که قرار بود هنگام ساخت طبقه دیگر منزل پنجره‌ای در آن نصب شود بعد هم جسد را از نردبان بالا بردم و از آنجا به داخل حیاط منزل همسایه انداختم که در حال ساخت بود. آنجا قبلا یک خانه کلنگی بود و همسایه با تخریب آن، قصد داشت منزلی نوساز احداث کند."

متهم این پرونده جنایی در حالی که جزئیات قتل دختر بچه ۳ ساله را تشریح می‌کرد، صحنه‌های تکان دهنده این جنایت وحشتناک را نیز از لحظه رویارویی با دختر تا انداختن کیسه حاوی جسد مقابل دوربین قوه قضاییه به طور عملی بازگو کرد.

در آغاز بازسازی صحنه قتل ابتدا سروان عظیمی مقدم (افسر پرونده) به تشریح خلاصه‌ای از محتویات پرونده و اعترافات متهم در پلیس آگاهی پرداخت و در پایان «ایمان- ت» با صدور قرار قانونی (بازداشت موقت) از سوی قاضی «عارفی راد» روانه زندان شد تا دیگر مراحل این پرونده جنایی طی شود.