آن هایی که با مشاوره در لحظه ی خودکشی، دست از خودکشی می کشند، کسانی هستند که ذهن شان به طور کامل از کار نیفتاده و تمام «فیوزهای» ذهن شان نپریده است.

خودکشی کنندگانِ صد در صدیِ دسته اول، کسانی هستند که به خاطر از کار افتادن کامل ذهن، اصولا به مشاوره نمی رسند و خیلی ساده و بی صدا، کارِ پایان دادن به زندگی شان را انجام می دهند.

ممکن است سوال شود چرا کسانی که خودکشی شان عملی نمی شود دوباره اقدام به خودکشی نمی کنند؟

آن ها اگر به نحوی، -از نگاه بیرونی- از خودکشی نجات پیدا کنند یا -از نگاه خودشان- در خودکشی شکست بخورند، با پدیده های جدیدی رو به رو می شوند که قبل از خودکشی با آن ها برخورد نداشته اند و این پدیده ها می توانند آن دیواری را که در مقابل شان نفوذناپذیر می آمده قابل عبور کند، ولی اگر با دیوارهای دیگری رو به رو شوند، اقدام به خودکشی مجدد، و البته به مراتب راحت تر خواهند کرد، چنان که صادق خان هدایت این کار را کرد.

باری. نمی خواهم در این مطلب کوتاه زیاد وارد جزییات شوم و اصل مطلب را تحت الشعاع قرار دهم.

اما می رسیم به دسته ی دوم که محمد مرادی نازنین جزو آنان بود.

شما بچه ای را می بینید که به طرف خیابان می دود و عنقریب است که زیر ماشین برود. شما با آگاهی از این که خودتان کشته خواهید شد به وسط خیابان می پرید و بچه را نجات می دهید.

این هم نوعی خودکشی ست منتها خودکشی آگاهانه، با ذهنی که تمام فیوزهای اش داخل است و کاملا عادی کار می کند و خود شخص، هیچ مشکلی در زندگی ندارد، و زندگی را هم دوست دارد، و عزیزانی هم دارد که چشم به راه او هستند و او را دوست می دارند، اما او به خاطر «انسان بودن»، و همنوع خواهی و همنوع دوستی و در یک کلمه «انسانیت»، برای نجات جان آن بچه اقدام می کند.

در جنگ، به قول آقای مجتبی واحدی عده ای برای راه گشایی واحد خود، روی مین می روند.

و از این مثال ها که در گذریم، همین امروز، بچه های ما، برای تظاهرات در مقابل حکومت بی رحمی که مروت و انسانیت نمی فهمد و به انواع سلاح ها مجهز است، برای آینده ی بهتر برای خود و مردم کشورشان به خیابان می روند که اگر درست نگاه کنیم نوعی اقدام به خودکشی ست که آن ها برای رسیدن به هدفی والا اقدام به آن می کنند.

حاصل حضور در تظاهرات چیست؟

کسی که،،، فرد تظاهر کننده را نمی شناسد. قرار هم نیست که با حضور در تظاهرات و پذیرش ریسک جان، به نان و نوا برسد. کسانی هم هستند که او را عزیز می دارند و چشم به راه بازگشت اش هستند. پس حاصل آن تظاهرات در کوتاه مدت برای شخص او چه خواهد بود؟

در مقابل جان اگر حاصل کوتاه مدت را بسنجیم باید بگوییم: هیچ!

نهایتا پخش صحنه های این تظاهرات در رسانه های خارجی و پخش این خبر که عده ای از مردم ایران با تظاهرات خود مخالفت شان با نظام حاکم را نشان دادند.

کاری که محمد کرد، یک تظاهرات عظیم یک روزه و یک نفره بود که امروز اثرش شاید همین قدر باشد که در چند خبر از آن یاد شود، و فردا هم از یاد برود، اما چون آگاهانه بوده، برای نجات یک کشور و مردم اش بوده، در تاریخ مبارزات مردم جهان و ایران ثبت خواهد شد و آیندگان عمل قهرمانانه ی فردی او را ارج خواهند نهاد.