رایکوف سرمربی تاج، برای هدایت تیم منتخب ستارگان خودش را در اختیار نداشت، حجازی، کارگرجم، قراب، جباری، حق وردیان و غلامحسین مظلومی و ... به دلیل همراهی تیم ملی آن روز در تهران نبودند، پرسپولیسی ها هم که ملی پوشان خود را در اختیار نداشتند از جمع سایر بازیکنان خود تنها اصغر ادیبی را به تیم منتخب دادند. تیم منتخب با این چیدمان به میدان رفت؛ کیوان نیک نفس درون دروازه، حسن حبیبی و مهدی لواسانی در قلب دفاع، عزت جان ملکی و مسعود معینی مدافعان کناری، همایون شاهرخی، نصراله عبدالهی (رودروی پله) و اصغر ادیبی (بازیکنی از پرسپولیس) در خط میانی. حسین باباخانلو، غلام وفاخواه و پرویز میرزاحسن در خط حمله... با قضاوت عبدالرضا موزون و دستیاری محمد صالحی و منوچهر نبوی این بازی آغاز شد.

در نیمه اول پله گل زد و پرویز میرزاحسن بازی را به تساوی کشاند، بازی تا دقیقه 82 یک بر یک بود و داور بازی 3 گل تیم حریف را مردود اعلام کرد، 2 گل را پله زده بود! در 8 دقیقه پایانی تیم فوتبال سانتوز 4 گل دیگر زد و 5 بر یک برنده شد، تماشاگران شروع به هو کردن تیم منتخب کردند، سوت پایان نواخته شد اما بازیکنان همگی در پی گرفتن عکس یادگاری با پله بودند!
پله آمد و گسترش امواج هیجان آن قدر گسترده بود که نام باشگاه دیهیم، یکی از تیم های زیر مجموعه تاج، به پله تغییر یافت. استادیوم دیهیم در شرق تهران استادیوم پله نام گرفت. مرحوم پرویز ابوطالب پسر حجت الاسلام ابوطالب و بازیکن سابق تاج و دیهیم و مدرس فوتبال و مربی تیم ملی جوانان (یکی از خدمتگذاران فوتبال ایران که شیفته ستاره برزیلی بود) سلطان را بر بالین پسر تازه به دنیا آمده اش در بیمارستان آسیا برد و نام فرزند نورسیده اش را پله گذاشت... پله ابوطالب بعدها به میدان رفت، مهندس مکانیک شد. دو پله در یک عصر؛ یکی در برزیل و یکی در ایران... یکی سیاه، یکی سفید.

سلطان بعدها بیشتر مصاحبه می کرد. بیشتر حرف می زد. زندگینامه های پرشمارش به چاپ می رسیدند. می گفت از شنیدن نام پله به خشم می آمد. می گفت ای کاش او را ادسون می خواندند. توضیح می داد نام پله را مادرش پس از مشورت با زن فال بین همسایه برگزید. می گفت نام پیله در گذر زمان با تلفظ غلط بدل شد به پله.. با این وصف آن چهار حرف لاتین مفاهیم دیگری یافتند . ورای فوتبال. آن سوی مستطیل سبز. بازتابنده آرزوی بازنده ها برای رهایی از فقر. نمایشگر جاه طلبی برنده ها برای چنگ زدن به معروفیت.

روایت روزنامه ها از حضور پله در ایران

۵۰ سال قبل روزی که پله به تهران آمد، وارد فرودگاه مهرآباد شد و جمعیت قابل توجهی از ایرانیان به استقبال او رفتند. گزارش سفر ستاره برزیلی را که همراه تیم سانتوز به ایران آمد بارها در رسانه‌های مختلف خواندیم اما این یک اتفاق جالب، خنده‌دار و عجیب را احتمالاً تا به حال در هیچ جا نخوانده و نشنیده‌اید، مگر اینکه اهل آرشیو و ورق زدن مجلات قبل از انقلاب باشید.

کیهان ورزشی در پاورقی خود نوشته بود:«بعضی از ایرانی‌ها که برای گرفتن امضای یادگاری از پله در فرودگاه مهرآباد او را دوره کرده بودند به‌جای کاغذ، سفته‌های سفیدی را برای امضا به پله می‌دادند!

ستاره افسانه‌ای هم که از این ماجرا بی‌خبر بوده بعد از امضای چند سفته کمی شک می‌کند و با خنده و زبان بی‌زبانی به آنها می‌گوید: کاغذ سفید برای امضا بدهید!»

شاید فقط از ذهن خلاق ما ایرانی‌ها چنین ابتکار و هنری برمی‌آید و معلوم نبوده که این سفته‌ها چطور به پول نقد باید تبدیل کرد.