درگیری­ی فلسفی-سیاسی­ی «حاج دباغ» با «سروش»، م. حنظل

حسین حاج فرج‌الله دبّاغ معروف به عبدالکریم سروش که خود زمانی شاگرد مدرسۀ مصباح یزدی و از وردستان سید محمد بهشتی بوده، از جان و دل فریاد برآورده که چرا در نشست دانشگاه جرج­تاون، خبری از پرچم ایران نبوده! اینهمه میهن­دوستی ستایش­انگیز است! اما، پرچم ایران از دیدگاه جناب دباغ کدام است؟ درفش کاویانی؟ پرچم ملی­ی شیر و خورشید؟ و یا پرچم حکومت آخوندی؟ اگر منظور پرچم شیر و خورشید است که تا آنجا که می­دانیم، نزد پیشوای بزرگ ایشان، این شیر و خورشیدِ سنتی، نشانِ «طاغوت» است. و گمان نمی­رود که استاد حاج فرج­الله دباغ، بر سر آن باشد که برخلاف نظر بنیانگذار­ فاشیسم اسلامی، خواهان چنین پرچمی باشد، بویژه که استاد، این پیشوا را «باسوادترین رهبر ایران در طول قرون» و «پرچمدار عزت مسلمین» انگاشته. وگرنه شاید دست کم، این پرچم را در سنجاق گریبان یکی از سخنرانان می­دید. درفش کاویانی هم که گویا زمانی کاوۀ اسطوره­ای در برابر اژی­دهاک برافرشته بوده، گمان نمی­رود پسند استاد اسلام­شناس باشد، چرا که هنوز گذار چرم کاویانی به کارگاه دباغان نیفتاده، بویژه که گفته­اند: «کاوه امروز ایران، یک زن است»! پس می­ماند همان پرچم معظم الله­اکبری (که معترضان ناادیب آنرا «خرچنگ­نشان» می­خوانند). در اینصورت، این پرسش پدیدار می­شود که پس چرا خود استاد فرج­الله دباغ هرگز این پرچم دوست­داشتنی­اش را در جلسات خود علم نکرده­اند؟ و حتی نام زیبایی مانند فرج­الله، که نشانی از همان پرچم دارد، را تبدیل به سروش کرده­اند؟

البته، هر شیرپاک­خورده­ای می­داند که بسا که این شگرد «پرچم-بازی» را مردم­فریبان، از سیاست­بازانِ دست­راستی­ی غرب فراگرفته­اند­--اگر، نه از قشریونِ سالوس و دباغانِ بازارِ بورس--که همه ارزش­ها را در پوسته­ها می­جویند. وگرنه شاید استاد دباغ، درَفشیدنِ پرچمِ مِهر به میهن و مردم ایران را، دستِ کم، در اشک­های دیدۀ نازنینی می­دید. اما چه چاره! تو گویی نزد حوزویان، ارزش آدمی به جامه است و نه به جان. بیهوده نیست که حکومت آخوندی، به جای تکیه بر کنش و گویش و اندیشه نیک، به لباده و دستار خود می­بالد و جل و پلاسِ و خرقۀ من­درآوردی­ی خود را (که در کویر عربستان پیشینه­ای ندارد) «لباس پیغمبر» می­نامد و نشان تقدس و سپنتایی­ی خود می­نمایاند؛ چندان که هر کس از آن «خلع» شود، انگار دباغان پوستش را کنده­ باشند. نیز، از همین روست که نزد این پالان­دوزان، حجاب، عین ستونِ دین است. پس، بیهوده نیست که در جنبش ژینایی (زن، زندگی، آزادی) همه می­دانستند که حجاب روسری و چادر، همانا «چشم اسفندیار»ِ رژیم آخوندی­ست.

در گام بعدی اما، این استاد نواندیش دینی، جناب حاج فرج‌الله دبّاغ، فریاد وااسلاما برداشته­اند که چرا در این نشست سیاسی، «نامی از اسلام و دیانت قاطبۀ مردم ایران در میان نبود». و رندان برآشفته­اند که این یکی دیگر، نوبر ایرادگیری ست! اما شاید حق با استاد دباغ باشد. آیا مثلا سخنرانان نمی­توانستند، به جای واژگان قلمبه سلمبۀ فارسی، از کلمات زیبای حوزَوی مانند «قبض و بسط»، «تَسَتُـّر»، «استبراء» و ... بهره بگیرند؟ آیا در گفتگو از جنبش زن، زندگی، آزادی نباید آیاتی از قرآن تلاوت می­کردند که به مردان اندرز داده شده زنی را که سرپیچی (نُشوز) کند باید کتک زد؟ آیا نمی­توانستند زندان و شکنجه را با آیات قصاص درباره تعزیر و زدن دست و پا و مصلوب کردن شورشیان (اهل فتنه!) توجیه کنند؟ آیا نباید به دختران جنبش ژینایی اندرز می­دادند بنا به آیات شریفه، زنان، در سهم و گواهی، ارزششان نیم مردان است؟ مگر چه می­شد اگر دختران معترض را توجیه می­کردند که پذیرای تجاوز در زندان­ها باشند چرا که بنا به این آیات اللهی، زنان اسیر را می­توان به کنیزی گرفت و با ایشان همبستر شد تا دیگر هی شعار ندهند «تجاوز، این هم بوده تو قرآن؟» ... یا دستِ کم، برای خشنودی­ی استاد اسلام­شناس ما، آیا نمی­توانستند به شاهکار حقوق بشر اسلامی­ در «لایحه قصاص» اشاره کنند که دوست عزیز جناب دباغ، شادروان سید محمد بهشتی، برپایه آرمان­های والای مشروعه­خواهان نوشته و به فتوای پیشوا (خمینی) هر کس آنرا نپذیرد مرتد است و خونش مباح؟ ... اگر نه، آیا برگزارکنندگان نمی­توانستند به جای قوانین والای اجتماعی در اسلام، به تلاوت آیاتی علمی بپردازند که در آن، ستارگان (انجم) در آسمان پایین­تر از خورشید و ماهند؟ یا چگونه جن­هایی که می­خواهند به آسمان صعود کنند کله­پا میشوند؟ ... اگر اینهم نه، در بحث از تاریخ، مگر نمی­توانستند از آیاتی تاریخی یاد کنند که مثلا هامان، نه وزیر خَشایِرشا، بلکه وزیر فرعون بوده، و برج­ و ساختمان­های آجری را که امروزه باستان شناسان در بابِل کشف کرده­اند، همو (یعنی هامان) در مصر باستان برپا کرده بوده تا بتواند به آسمان برود! ... اگر این هم بی ربط است چرا دربحث از اقتصاد، از آیاتی یاد نکردند که فاش میکند حتی پیش از اختراع پول، برادران یوسف، او را به چند «درهم» فروختند! (یعنی همان سکۀ «درَخما» که یونانیان قرن­ها بعد اختراع کردند)؟ ... و .... و .... آیا قرائت این آیات، استاد و قاطبه مردم را خرسند و خشنود نمی­ساخت که یکباره، همانند سال 1357، در راه این همه دانش و آرمان­های بزرگِ اسلامی جانفشانی کنند؟