در تلویزیون هم خبرهایی از سیاست داخلی و اتفاقات خارجی و جنگ ویتنام و بحران کره و سفر پادشاه و ملکه به فلان کشور و فلان رییس جمهور به ایران و همین و همین.

مقداری شو و رقص و آواز و فیلم های سینمایی و سریال های امریکایی و روزهای زندگی و محله پیتون په لیس و مرد شش میلیون دلاری و تعدادی فیلم و سریال علمی مثل عروج انسان و راز بقا.

همین قطعات کلیپی که از دوران پادشاه فقید امروز در اینترنت ملاحظه می کنید و ملاحظه می کنیم، آن زمان وسط ساعت ها برنامه پخش می شد و کسی را رغبت تماشای آن ها نبود چون بود، و به نظر تبلیغاتی می آمد و هیچ چیز دلنشین و دلچسبی به نظر نمی رسید که مثلا پادشاه از انرژی خورشیدی سخن بگوید یا از رسیدن به تمدن بزرگ.

سیاستمداران درب و داغون و آشغالی مثل خامنه ای و رییسی ندیده بودیم که وقتی میهمانی هایی که دربار برای مقامات خارجی برگزار می کرد، عظمت و شکوه آن ها به چشم ما بیاید و اتفاقا فکر می کردیم در جامعه ای که در آن حلبی آباد و روستاهای بدون آب و برق و حمام وجود دارد این ریخت و پاش ها یعنی چه، و در جایی که ایران در اروند رود یک مانور دریایی می داد و عراق کاسه کوزه ی «ارتشک» خود و نگاه چپ به کشور ما را جمع می کرد و ماست ها را کیسه می کرد، و عرب ها به دستبوس پادشاه می آمدند و کسی دم از خلیج عربی و مال خود کردن جزایر سه گانه نمی زد، جشن های دو هزار و پانصد ساله و کوروش آسوده بخواب که ما بیداریم و خریدن هواپیمای سوپر مدرن تامکت و هلیکوپتر شینوک یعنی چه و این بریز و بپاش ها چه معنی دارد.

آن زمان این ها را نمی فهمیدیم مثل آدم سالمی که مثلا ریه اش سالم است و بدون این که فکر کند یا شکر گذار باشد نفس می کشد و تمام غم اش این است که مثلا بازوی چپ اش ضعیف است و مثل آرنولد نیست یا با پای بدون کفش نایکی مجبور است راه برود و پای اش درد می گیرد، بعد که ریه اش را سرطان می گیرد، تازه می فهمد ریه اش قبلا سالم بوده و چه نعمتی در اختیارش بوده که او از آن بی خبر بوده است و کاش امروز هم کفش نایکی نداشت ولی ریه اش سالم بود.

ما در آن دوران ملاک و معیار برای مقایسه نداشتیم، و دستگاه های تبلیغاتی و امنیتی حکومت وقت هم به جای این که این ملاک ها را در اختیار بگذارند، فقط و فقط از محاسن و بزرگی آن روز و آینده می گفتند که برای جوانان حال به هم زن بود و بیشتر به دروغ می دانست.

اما یک چیز که کمتر کسی به آن اشاره می کند و اشاره کرده است این است که آن ها که امروز می گویند ما دیروز هم این ها را می دانستیم و شماها نمی دانستید، آن ها کسانی هستند که از امکانات مناسبی در آن دوران بر خوردار بودند و نمی خواستند که آن را از دست بدهند و نه این که آگاه تر بودند بلکه چیزهایی داشتند که زندگی را برای شان دلپذیر می کرد و نمی خواستند آن چیزها را از دست بدهند و معلوم بود که ناراضی نبودند و خواستار تغییر وضع هم نبودند.

اما جوانی که حتی اگر خانواده ی دارا و ثروتمندی داشته باشد، خواهان تغییر و دگرگونی ست و چون «کار» ندارد، و کار نمی کند و فقط درس می خواند، به طبقه ای تعلق ندارد، خیلی راحت در گروه تغییر خواهان قرار می گیرد و این اتفاق زمانی می افتاد که بچه ها بخصوص وارد دانشگاه می شدند یا آن ها که سرشان بیشتر درد می کرد و دوستان «چپی» داشتند، از کلاس یازدهم دوازدهم دبیرستان شروع می کردند به سر ناسازگاری گذاشتن با وضعیت موجود و حکومت وقت،،، و اینجا بود که افکار چپ، چپ رویایی، چپ ی که هیچ کس در مورد واقعیت آن چیزی نمی دانست و همه از جمله حکومت، می خواستند با سکوت و جلوگیری از فکر کردن به آن، مانع از رشد و اشاعه اش شوند، خودنمایی می کرد و مثل آهنربا، جوانان را به سمت خود می کشید و جذب می کرد....

ادامه دارد....