در گذشته یعنى در دهه هاى ۱۳۶۰ اعدام‌ها بى سر و صدا صورت میگرفت. امروز با وجود اینترنت در یک لحظه خبر صادر میشود. خبر‌ها بهتر و سریعتر از گذشته انعکاس بیدا میکند. در واقع خبر‌ها در فضاست و دسترسى به آن بسیار آسان شده است. امما سایبرى هاى رژیم که کم هم نیستند شب و روز در حال کنترل مردمند. با وجود کنترل کردن اینترنت مردم خیابان‌ها رو رها نکرده بلکه گاهى اوقات، اشغال میکنند و با شعارها و دیوار نویسى دیوار‌ها را به صدا در میاورند. دیروز دوشیزه اى بر روى دیوار نوشت: خامنه اى عامل تمام اعدامهاست. وقتى صدات را خفه میکنند دیوار نویسى تنها راه مبارزه است. حکم «محمد قبادلو» با دیوار نویسى به ایرانى و مردم دنیا نشان داده میشود، این خود تنها برد صدایشان در غیاب اینترنت (کنترل) است، دو تن دیگر از دوشیزگانه در صداى آمریکا با چهره ى شطرنجى شده میگویند: اگر میخواهید انسان باشید باید از این جمهورى اعدام عبور کرد اگر میخواهید به حقوق بشر احترام بگذارید اگر میخواهید به آزادى برسید باید از این نظام جنایتکار عبور کنید تابه آزادى برسید باید فریاد مان را بلند کنیم تا شعله انقلاب نوین را زنده نگه داشت. باید به سرنگونى باور داشت. باید از تفرقه و اختلافات دست برداشت تا بتوانیم به یک نیروى قوى تر از گذشته بدل شده و به میدان بیائیم. باید باهم شد تا راحتتر بتوانیم رژیم را به زیر بکشانیم، بدانیم تنها راه بیروزی ما اتحاد است و دامن زدن به اختلافات! اتحاد مبارزه، پیروزى!
فردا در پاى صندوق هاى راى تعیین تکلیف خواهیم کرد.
اتحاد رمز پیروزى است.
همین مبارزات باعث ریزش هاى زیادى در بدنه رژیم ایجاد کرده است. حسین مرتضوی زنجانى رییس زندان اوین در دهه ۶۰ است. این ریزشى رده ى بالایى است که این روزها خامنه اى را قاتل جوانان ایران معرفى میکند و در کلاب هاووس به سوْالات عده زبادى پاسخ میگوید و خواستار محاکمه خویش شده است. راى تعداد از زندانیان او را دروغگو معرفى میکنند. در حالیکه افشاء جنایات رژیم خصوصن خامنه اى در این مقطع از انقلاب مهسا میتواند مثمر ثمر باشد. او، اعدام دسته‌جمعی زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ مطرح کرده است. او با محکوم کردن اعدام‌ها در سال ۶۷ آن را جنایت نامید و گفت با انجام اعدام‌ها قصد داشتند صورت مسئله وجود زندانی سیاسی در جمهوری اسلامی را پاک کنند و دیگر مخالفی در داخل کشور نباشد. در این مورد باز خواهم نوشت.
اپوزیسیون در کجا قرار دارد؟
در داخل ایران وضعیت بکلى با خارج کشور فرق میکند، اتحاد بین مردم وصف ما نا پذیر است. در مرحله اول انقلابِ مهسا، مردم ایران از حرکت و تظاهرات هاى گسترده خارج کشورى‌ها راضى بودند. امروز بچه هاى کف خیابان انتظار بیشترى از ایرانیان خارج کشورى دارند. شاید اکنون مردم، آبشان با این اپوزیسیون در یک جوب نمى رود و آن هم از عملکرد خارج کشورى‌ها ریشه میگیرد.
باید گفت: هرچه فعالیت در داخل زیادتر شود اثر آن در خارج کشورى‌ها بیشتر میشود و اثر مثبت آنرا جهانیان بیشتر خواهند دید. از طرفى هرچه رژیم در داخل منزوى تر میشود فعالیت داخل و خارج بیشتر خواهد شد.
در حال حاضر، اپوزیسیون داخل و خارج وظیفه دارد نیروهاى فعال را سازماندهى کند، باید نیروهاى حرفه اى تربیت شوند چگونه باید حرفه اى شد؟ باید هسته هاى سه تا پنج تنى تشکیل داد نیروهاى فعال را پیدا کرد و سازماندهى کرد، هرچه نیروها سازمانیافته تر شوند مقاومت در مقابل رژیم پایدارتر خواهد شد. هراز چندی باید از کارها انجام شده جمع بندى کرد و نقاط ضعف را بر طرف کرد. این کار در حین بر طرف کردن ضعف‌ها میتوان تجدید قوا هم در بر گیرد. فراموش نکنیم هرچه مقاومت بیشتر شود رژیم بیشتر عقب نشینى خواهدکرد. هرچه بیشتر جنایت شود، فنر پرتاب بسوى رژیم فشرده تر میشود. نمونه این مقاومت کشف حجاب دوشیزگان است که باعث عقب نشینى رژیم شده است در این میان عقب نشینى خامنه اى دیدنى بود باید به آن توجه بیشترى داشت. اینها نتایج مبارزه کردن جوانان در کف خیابانها است که بى حجابى را به خامنه اى و رژیمش تحمیل کرده است. وقتى مردم در کف خیابان باشند رژیم کمتر میتواند دست به اعدام بزند. این اصل را سالها مقاومت مردم ثابت کرده است. باید مقاومت را گسترش دهیم، در خیابانها کوچه و دبیرستان و دانشگاه تا شعار دادنِ در اتوبوسها و... در هر جا امکانش وجود داشت از کوکتل مولوتوف هم استفاده کرده و دفاتر امام جمعه‌ها و بسیج را مورد حمله قرار دهیم.
اعتصابات سراسرى یکى از راه کارهاى مهمى است که میتواند به سرنگونى رژیم منکر شود منتهای این وظیفه اپوزیسیون خارج کشور است که بتواند با ایجاد صندوقى براى کمک به کارگران تلاش کند که این اعتصابات دوام داشته باشد.
اعتصابات آموزگاران میتواند، میلیونها دانش آموز را به خیابانها بکشاند بطوریکه رژیم را در مقابل این جمعیت آچمز کند.
اعتصابات سراسرى کارگران با کم هزینه ترین بهاء میتواند کارخانه هاى باقى مانده را به تعطیلى بکشاند و اقتصاد بیمار و تورم زا را بدتر از این هم کند. بیش از ۲۰ میلیون از مردم زیر خط فقر قرار دارند باید یک تظاهرات سراسرى در شهرهاى ایران خصوصن تهران برات انداخت. در حدى که بتوان رژیم را پایین آورد.
راه کار آخر مبارزه پارتیزانى است، که میتواند از برخورد هاى خشن ترى بر خوردار باشد. حمله به پاسگاهها، چه با کوکتل و چه با نارنجک و... مانند افریقا جنوبى در مبارزه با آپارتاید توانست در دو جبهه به جلو برود. این کار را میتوان براحتى در ایران هم انجام داد. در واقع نباید به رژیم فرصت داد تا بتواند به باز سازى نیرویهاى سرکوبگر خود بپردازد تا به آرایش جدیدى دست یابد. لازم به گفتن است که، این رژیم با هیج رژیمى توتالیتر قابل مقایسه نیست و باید، راهکارهایى براى دفاع از خود پیداکرد. تا در مقابل حمله هاى احتمالى و خشونت‌ها در امان بود. در مبارزه و مقاومت باید از اصل حداکثر تهاجم استفاده کرد. از مطالعه کتابهاى انقلابات دیگر در جهان غافل نباشیم. طبق قانون کنوانسیون حقوق بشر دفاع مشروع از عمده ترین وظایفى است که متیوان از آن استفاده کرد.
طبق قوانین کنوانسیون ژنو، دفاع مشروع یا دفاع قانونی حقی است که حقوق کیفری برای اشخاص در مورد دفاع از خود یا افراد دیگر [در صورت نیاز به کمک] در هنگام حمله افراد دیگر قائل شده‌است. دفاع مشروع در جائی پدید می‌آید که به‌جز ارتکاب جرم هیچ راه دیگری برای دفع خطر ممکن نباشد. این اصلى است که باید همیشه مد نظر داشت. در پایان بازهم باید تاکید کرد و فراموش نکنیم راه پیروزى ما مردمِ ایران تنها از کف خیابانها میگذرد، خیابانها را خالى نگذاریم که رژیم فاشیستى مذهبى بیشترین سود را خواهد برد. همه را به حضور در خیابانها دعوت کنیم، ما پیروزیم. باز هم فراموش نکنیم، " اتحاد رمز پیروزى است"

پیروز باد مبارزات مردم ایران

بابک رحمتی