سلمان رشدی یکی از مهمترین نویسندگان معاصر است. میراث ادبی او فرهنگ‌ها و سنت‌های مختلف را در بر می‌گیرد. این میراث او را به نویسنده‌ای مرجع برای نسل‌های جدید تبدیل کرده است.

آنا دانیلا، خبرنگار: بیایید با پایان این کتاب شروع کنیم. آخرین جمله‌ای که به آن اشاره داشتید «کلمات پیروز میدان هستند». آیا این نشان از قدرت نویسنده دارد؟

آنچه می‌خواستم بدان اشاره کنم این است که تاریخ اغلب به افراد قدرتمند می‌پردازد، تاریخ روایت زندگی پادشاهان، ژنرال‌ها و میلیاردرها است. اما وقتی تاریخ نوشته می‌شود همه آنها مرده‌اند و آنچه باقی می‌ماند صرفا داستان‌هایی است که در مورد آنها گفته می‌شود. در واقع این همان چیزی است که باقی می‌ماند.

بنابراین در واقع حتی نویسندگان که ارتشی و پولی در خدمت ندارند - البته به‌جز جی‌.کی رولینگ، نویسنده کتاب ارباب حلقه‌ها - قدرت یافته و می‌توانند روایتگر دوره و زمانه خود باشند.

به همین ترتیب اگر اکنون به حمله ناپلئون به روسیه فکر می‌کنیم، به «جنگ و صلح» تولستوی فکر می‌کنیم. چرا که به نظر می‌رسد این کتاب آن لحظه تاریخی را به تصویر می‌کشد، اگر به دوره هنرهای زیبا در پاریس فکر می‌کنیم نیز یاد پروست می‌افتیم. چرا که با نوشته‌های پروست است که می‌توانیم روشی برای ورود به آن جهان بیابیم. بنابراین، شگفت‌انگیز است که نویسندگانی که در طول زندگی خود قدرت بسیار اندکی دارند چنین قدرتی را در زندگی پس از مرگ دارند.

سلمان رشدی در بخشی از این گفت‌وگو تاکید کرد: «اینکه بتوانید افرادی که برای شما ترس‌آور هستند و شما آنها را می‌بخشید، آنوقت آنها دیگر نمی‌دانند خودشان را کجا ببرند. نمی‌خواهم به نامی اشاره کنم اما این را در زندگی خودم تجربه کرده‌ام. اینکه بتوانی آدم‌ها را ببخشی، بسیار قدرتمندانه است.»

او همچنین به زندگی شاعر سرشناس اسپانیا اشاره کرد و گفت: «لورکا [شاعر اسپانیایی] توسط فالانژها به قتل رسید اما شعر لورکا بیش از فاشیسم اسپانیا عمر کرد. این همان چیزی است که نویسندگان از پس آن بر می‌آیند. آنها می‌توانند از چیزی که مخالفشان است، بیشتر دوام بیاورند.»