ترجیح من این است که آثارم به دست مخاطب ایرانی برسد. جدا از دلایل هنری و عاطفی یک دلیل مهم آن اقتصادی است. شما می‌دانید نمایش آثار ایرانیان در گالری‌های خارج از کشور در صورتی برای گالری به صرفه است که قیمت آثار را متناسب با قیمت معمول در آن کشور ارایه بدهد اما قیمت‌گذاری با دلار و یورو خیلی با قیمت‌گذاری در ایران فاصله دارد.

اگر کارها مثلا در پاریس ارایه شود برای اینکه برای گالری بصرفد باید بالای 50 هزار دلار بگذارد، خب، این رقم در ایران یک عدد بزرگ می‌شود که فراتر از توان بازار هنر ایران است. آن‌وقت یا باید کارهای ضعیف ارایه کنیم یا اگر بخواهیم دو قیمتی بدهیم گالری خارج از ایران انگیزه‌ای برای نمایش پیدا نمی‌کند چون کاری که او گذاشته 50 هزار دلار در ایران 5 هزار دلار قیمت‌گذاری شده است. من نمی‌خواهم متهم بشوم که از فاصله این دو نوع قیمت‌گذاری دارم استفاده یا سوءاستفاده می‌کنم. چون ارایه کار در ایران برایم مهم‌تر از هرچیزی است. مایلم کارهایم را با قیمت ایران برای ایرانی‌ها به نمایش دربیاورم.

اگر چه یک زمانی ما کشوری مهاجرپذیر بودیم اما الان مهاجرفرست هستیم و در میان مهاجران ایرانی هنرمندان بزرگی هستند که در جهان حرفی برای گفتن دارند. هرچند این انتقاد هم به اغلب آنها وارد است که نسل دوم ایرانی‌های مهاجر اصلا بلد نیست فارسی حرف بزند.

پولدارهای ما الان همه نوپا هستند. می‌دانید می‌خواهم چه بگویم؟ آن بخش از ثروتمندانی که سابقه و تحصیلی داشتند را به دلایل مختلف طرد کردیم. و از 45 سال پیش شروع کرده‌ایم دوباره یک طبقه برگزیده جدید بسازیم. تحصیلکرده‌های ثروتمند از دیدگاه حکومت، مضر به نظر آمدند و اینها را طرد کردیم.

در حالی که خانواده من پیشینه روشنی دارد اما گویی می‌خواهند مرا به دلیل فامیل بودن با ملکه سابق ایران تنبیه کنند. در حالی که منطقی ندارد و من سیاسی و کارمند دولت نبوده‌ام و فعالیتم در موزه افتخاری بوده است. تلاشم برای موزه را خدمت به کشورم می‌دیدم نه برای مال اندوزی.