در جایی که موثر ترین افراد اپوزیسیون دم از بخشش جنایتکاران اسلامی می زنند تا با این «تاکتیک» (!) افراد داخل حکومت نکبت را به سمت مخالفان جذب کنند، ما هم بی پرده از عدم بخشش و به دادگاه کشیدن کسانی که به هر دلیل برای باقی نگه داشتن حکومت اسلامی در سیستم می مانند سخن می گوییم و به کسی که تا آخرین تیر خشاب اش را روی مردم خالی کرده و در لحظه ی سقوط می خواهد شعار آشتی و دوستی بدهد نه رحم می کنیم نه بخششی به آن ها وعده می دهیم.
سایبری های حکومتی و اپوزیسیون این نوع طرز تفکر را مساوی با اعدام و کشتار و اِعمال شقاوت می گیرند که ابدا این طور نیست و این ها را باید در دادگاه های درست حسابی و مبتنی بر حقوق بشر و زیر نظارت نمایندگان کشورهای آزاد به محاکمه کشید و نسبت به جنایاتی که کرده اند یا نسبت به کمکی که به جنایتکاران کرده اند مجازات برای شان در نظر گرفت.
اما در اینجا صحبت من از سرکوبگران پاسدار و نظامی و لباس شخصی و بسیجی و امثال این ها نیست بلکه صحبت از کسانی ست که لباس روحانیت به تن دارند و به شغل ناشریف هدایت مردم به طرف اسلام و خدا و پیغمبر مشغول اند. این ها می توانند حکومتی باشند یا نباشند، مقامی در حکومت نکبت داشته باشند یا نداشته باشند، حتی اهل تفکر و روشنفکر دینی باشند ولی لباس روحانیت به تن داشته باشند.
۴۴ سال حاکمیت آخوندها و حکومت آخوندی، چند قاعده را بدون هیچ استثنایی به ما نشان داده است:
-آخوندها مفت خور و بی هیچ فایده ای برای جامعه هستند و به عبارتی تمام شان انگل اند چون هیچ کار مثبتی برای جامعه انجام نمی دهند.
-آخوندها با افکار و اعمال شان جامعه را بیمار و زبون می کنند. از آخوندی که با موتور گازی رفت و آمد می کند و در مجلس ختم، خزعبلات به خورد مستمعین می دهد، تا آخوندی مثل سدعلی که در راس حکومت نکبت نشسته و کل کشور را به باد فنا داده است تماما در جهت تخریب ذهنی و فیزیکی جامعه عمل می کنند و حتی «یک خاصیت مثبت» در کل عملکرد شان دیده نمی شود.
-آخوندها نه تنها ایران، بلکه جهان را به آشوب و نا آرامی کشیده اند و گستره ی جنایت ها و خرابکاری هایشان تمام دنیا را در بر می گیرد.
-کتاب های آخوندها، و درس هایی که خوانده اند و درس هایی که می دهند، تماما فاسد کننده ی جامعه است و جامعه باید فاسد کنندگان خود را از عمل باز دارد.
-آخوندها ضد هر نوع پیشرفت و آزادی فکری و اجتماعی هستند و کارشان «تماما» در جهت پسرفت جامعه و مردم است.
نمونه ها در این زمینه بسیار است.
یکی از اولین کارها بعد از ساقط شدن حکومت نکبت، خلع لباس «تمام آخوندها» و تعطیل کردن محل تجمع آن ها، درس و مشق و شغل آن ها که تخریب جامعه است باید باشد.
بعد از یک دوره که ثبات و آرامش در کشور برقرار شد، این ها می توانند بدون لباس، و بدون داشتن اجازه ی تبلیغ و ترویج افکار خرافی، در خانه شان یا محل کار جدید شان کتاب هایی را که دارند بخوانند ولی حق ترویج یاوه های مذهبی را نباید داشته باشند.
آن ها برای گذران زندگی باید مثل تمام مردم عادی کار کنند.
در آخوند جماعت حتی اگر «یک» فایده وجود می داشت، نگه داشتن لباس و ادامه ی کار آخوندی اش هیچ اِشکالی نداشت، ولی وجود این انگل ها، «تماما» ضرر و آسیب به جامعه و مردم است و باید کار آن ها متوقف شود.
در مورد بررسی علمی دین اسلام و سایر ادیان، مراکز علمی مثل دانشگاه ها می توانند به آموزش مشغول باشند و از این نظر نیازی به حوزه های علمیه و مدرسان ملا نخواهد بود.
