البته واضح و بدیهی ست که برای استخدام شدن در جایی، ابتدا شخص متقاضی کار باید تقاضایی برای موسسه استخدام کننده همراه با سابقه ی کار و به قول معروف رزومه اش ارسال کند.
باز هم واضح و بدیهی ست که شخص متقاضی، تقاضای کار خود را برای موسسه ای می فرستد که از سوابق و عملکردش با خبر است و مثلا متخصص آمار، در انتخاب میان فلان بیمارستان برای آمار گیری از بیماران و یا بهمان قبرستان برای آمارگیری از مردگان مخیر است و همینجوری کشکی کتره ای تقاضایش را برای هر جایی نمی فرستد.
البته در عالم رسانه ی «ایرونی»، کمتر کسی با ارسال تقاضای کار و رزومه در جایی استخدام می شود بلکه «حلقه»هایی گرد هر رسانه وجود دارد، که تنها عزیزکرده ها و نورچشمی ها می توانند از این حلقه ها عبور کنند و برای استخدام «گزینش» شوند. حال این رسانه حکومتی باشد یا اپوزیسیون اصلا فرقی نمی کند و سابقه و عملکرد شخص متقاضی، تاثیری در استخدام او ندارد.
شما کافی ست عزیزی در حلقه ی فلان رسانه توصیه تان را بکند شما را حتی بدون تقاضا به کار دعوت می کنند و هنوز وارد نشده به شما پُست و مقام هم می دهند.
حالا بحث را کوتاه می کنیم و شما را فردی استخدام شده در نظر می گیریم. برای شما حقوق ماهیانه و امکانات و مزایایی در نظر می گیرند که باز شما یا آن را می پذیرید یا نمی پذیرید.
وقتی پذیرفتید و استخدام شدید، شما در زمینه شغلی موظف به رعایت اصولی و قواعدی خواهید بود که آن رسانه برای شما تعیین می کند. باز در اینجا انتخاب با شماست و در قبول یا رد این اصول و قواعد مختار هستید ولی وقتی اصول و قواعد را پذیرفتید «باید» طبق آن ها عمل کنید.
مثلا رسانه ای بودجه اش از عربستان تامین می شود یکی از بایدها این خواهد بود که انگشت در لانه ی بن سلمان نکنید.
یا اصلا بودجه اش از جایی تامین نمی شود ولی رسانه به هر دلیل دوست ندارد انگشت در سوراخ مثلا عربستان بکند و اگر این کار را بکنید باید از آن رسانه خداحافظی کنید (این اتفاق برای خود من افتاد و حسابی گزیده شدم).
باری. شما وقتی برای جایی کار می کنید دیگر مستقل نیستید بلکه تابع قواعد و خواسته های آن «جا» هستید. کار رسانه هم کار سیاسی نیست بنابراین محل خودنمایی سیاسی نیست. اگر می خواهید کار سیاسی یا کار رسانه ای سیاسی بکنید باید مستقل باشید و طبق قواعد و قوانین خودتان کار کنید.
در این چهارچوب، معمولا شخص دیگر دنبال کار نمی گردد و خودش با هر وسیله ای در اختیار دارد به اشاعه ی افکار سیاسی اش می پردازد. نتیجه این که از راه کار سیاسی یا کار رسانه ای سیاسی، نان ی به دست نمی آید و باید نان مزبور از طرق دیگر تامین شود.
حالا اگر کارمند رسانه ای، به هر دلیل یا از آن رسانه بیرون می آید یا او را بیرون می کنند، چنین کارمندی نباید منت بر سر بینندگان و شنوندگان و خوانندگان اش بگذارد که من به خاطر شما عزیزان این کار را می کردم!
یعنی آیا واقعا شما به خاطر «عزیزان» کار می کردی یا به خاطر در آمدی که داشتی؟ به خاطر بیمه و امکاناتی که رسانه در اختیارت قرار می داد؟ به خاطر ارج و قربی که به خاطر نام آن رسانه پیدا می کردی؟
امروزه مد شده است هر ننه قمر رسانه ای که از جایی رانده می شود، منت اش را بر سر مردم می گذارد و بحث «کرامت» را پیش می کشد. سوال اصلی این است که بابت این کرامت تا زمان استعفا یا اخراج، چقدر حقوق دریافت می کردید و حالا که دریافت نمی کنید آیا به خاطر «عزیزان» حاضرید در جایی مجانی قلم بزنید یا برنامه ی تلویزیونی یوتیوبی درست کنید یا پادکست مجانی به عزیزان ارائه دهید یا خیر.
اگر نه، پس لطفا بساط «به خاطر شما» و «به خاطر کرامت» را جمع کنید که این حرف های بچه گول زنک شایسته مردم ایران نیست.
