کلید واژه«به درک»را یکی از رفقا بر دهان ما انداخت.جوانی اهلم علم و باسواد در حیطه هویت شهری.او به درک را پس از تخریب بافت تاریخی بیمارستان امام رضا بکار برد.
البته پیش از آن گفته بود اگر جلوی تخریب را گرفتید خدا را شکر وگرنه به درک!
«به درک»آخرین مرحله کنشگری یک تسهیل‌گر دارای امید به آینده است.آنجا که خستگی و دلفسردگی ماحصل ناشنوایی حاکمیتی مستولی می شود نتیجه یک چیز است:
زین پس به درک!
حالا پیرامون اتفاقات آذربایجان و ارمنستان نکات مهمی همچنان مطرح می شود، اما«به درک»
فی المثل سردار حسین علایی از سر دلسوزی بیان داشته است:
«در حال حاضر آذربایجان و ترکیه به دنبال اشغال استان سیونیک ارمنستان و بهره گیری از گذرگاه زنگه زور برای تغییر ژئوپلتیک منطقه و تحت فشار قرار دادن ایران هستند تا برای همیشه امکان بازگشت سرزمین های شمالی ایران به وطن اصلی از بین برود.»
اما خوب«به درک» اینقدرها گفتند و گفته ایم که دیگر واقعا دچار تکرار شده ایم.
خیلی پیشترها تنها راه نجات ایران از این وضعیت گردآبی برآمده از تنازع توسعه در منطقه (از منظرهای مختلف) توسط ترکیه و عربستان و امارات و قطر و افغانستان و آذربایجان و ترکمنستان را در بیرون از مرزهای منطقه و در از بین بردن مهمترین مانع پیش روی توسعه ایران و البته یگانه ابزار سوءاستفاده رقیبان یعنی تحریمها دانستم.
تحریمها هم از بین نخواهند رفت مگر با حل و فصل مسئله این کشور با آمریکا.
حالا من مانده ام دیگر واقعا چه اتفاق ویژه ای باید بوجود بیاید تا ضرورت نجات ایران از این وضعیت بغرنج بر آقایان آشکار گردد.
کشوری که در آب و برق و گاز و نفت و بنزین و خشکی(مرز با ارمنستان)و اقتصاد و ازدواج و مهاجرت و طلاق و هزار کوفت دیگر بمشکل خورده است،دیگر چه اتفاقی باید بیفتد واقعا!
(همه این ها به تحریم ها مربوط هستند، تک تکشان, برای توضیحش مجال و حوصله نیست)
حالا اگر وضع موجود درست فهم و درک شد، خوب خدا را شکر و اگر هم نشد «به درک»
