چرا کرد باید نماز از نشست
چو در رقص بر می توانند جست

سعدی

رقص (پایکوبی) در میهنمان پیشینه اش به هزارۀ پنجم و ششم پیش از میلاد بر می گردد. رقص انواع گوناگون دارد، تاریخی، محلی، شهری، آیینی، کلاسیک، معاصر، ترکیبی و....سخن از صدها نوع رقص در جهان گفته شده است که " بر اساس دیوارنگاره های موجود به دوران پالئولیتیک (عصر سنگ / ۳ میلیون سال پیش) باز می­گردد". "
"هر یک از رقص­های شناخته­شده در نزد اقوام مختلف حرکات، تزئینات، آداب و موسیقی مشخص خود را دارند اما در نهایت تمامی آنها زبانی هستند که تنها با اندام انسان ـ یعنی با ابزاری به جز کلام ـ با جهان بیرون از خود به مبادله­ی مفاهیم می­پردازد. در هنگام رقص، «اندام آدمی از جسمانیت خود جدا شده و تبدیل به ابزاری برای بیان ِیک حالت، و یا بروز یک احساس درونی می­شود و هنر بر جسم غالب می­شود»، «رقص نخستین فرزند هنر است. موسیقی و شعر در زمان جاری می­شوند، هنرهای تجسمی و معماری فضا را شکل می­دهند اما رقص به طور همزمان در فضا و زمان جاری می­شود... و آدمی پیش ازآنکه نیایش­های خود را به کلام بخواند، از اندام خود برای این کار در قالب مکان و زمان و حضور خویش استفاده می­کرده­است» (زاکس - مریم قره سو)

امروز اهمیت و جایگاه رقص حدی ست که جامعه شناسی، انسان شناسی و فرهنگ شناسی رقص شاخه هایی از علوم اجتماعی و انسانی شده اند.

نگاه شهوانی حکومت اسلامی، رقص را هم تاب نیاورده و آن را ممنوعه کرده است. دستگیری آموزش‌دهندگان رقص، شلاق‌زنی و ممنوعیت نمایش رقص و دستگیری و آزار رقصندگان از بارقه های " قانون" حکومت اسلامی شده اند.

واکنش بخشی از مردم میهنمان به ویژه جوانان به افکار پوسیده و رفتار گندیدۀ حکومت اسلامی تبدیل رقص به هنری اعتراضی و رزمی علیه حکومت جهل و جهالت شده است. امروز این هنری که به زیرزمین رانده شده بود پای به خیابان ها و میادین و گورستان ها گذاشته است تا شادی و آزادی به نمایش بگذارد.

خانواده های قربانیان ستمگری ها و جنایت های حکومت اسلامی حتی بر مزار فرزندان و جگرگوشه هایشان می رقصند تا خاری که به نام "رقص" در چشم حکومت اسلامی فرو شده است را تیزتر و بُرنده تر کنند و...