شاید مهمترین هدفش حمایت از جنبش اعتراضی داخل کشور و رساندن پیام میلیون ها ایرانی رنج دیده ،تحقیرشده، مورد سرکوب قرار گرفته، هزاران مادر وپدر فرزند از کف د اده است !که تظاهرات میلیون ها ایرانی مهاجر در خارج از مرزهای ایران میخواهد در نقش حامیان و رسولان آنهاعمل کند"
پیام درد مندی آنها را بگوش دولت ها ومردم حهان برساند .از طرف دیگر همبستگی خود را با جنبش بزرگ مردم در قالب شعار "زن ،زندگی ،آزادی "اعلام نماید.
نوشتم شاید !کلمه رسائی نیست!
اما از نظر من بیان گر آشفتگی اپوزیسیونی است که چهل سال است بر سر مفاهیم مجرد ،بر سر باورهائی است که زمان بخش زیادی از آنها از غربال خود عبور داده و بخاکستر خاطرات سپرده است سرگرم مجادله است.
اما هیچ قدرتی قادر نیست برذهنی که نمی خواهد تن به حقیقت بدهد و واقعیت را آن گونه که هست بپذیرد.واقع بینانه به آنالیزو تحلیل آن بپردازد و در ترکیبی زیبا ،منطقی،وتاثیر گذار در مبارزه مردم برعلیه حکومت عمل کند وتاثیر بگذارد.
تشکیلات هائی که قبل از هر چیز در راستای اهداف گروهی خود چنان مصرند که مسئله جنبش ،مردم و حتی مبارزه با حکومت نیز تحت تاثیر آنها قرار می گیرد.
از نظرمن متاسفانه عمل کرد امروز اپوزیسیون دقیقا بر چنین راستائی استواراست.نگاه کنید به پراکندگی تظاهرات اپوزیسیون در شهرهای مختلف جهان .
تنها در شهر کلن در هفت نقطه شهر،هفت جریان تظاهرات گوناگون نهادند .مقایسه کنید با تظاهرات فرجناحی برلین در سال قبل! دریائی از انسان متجاوز از صد هزار وهمه هم گام با جنبش درون کشور! با شعار" زن ،زندگی ،آزادی" و تاثیر آن د ر جهان و داخل !
اما امسال ؟ این دولت ها ومردمی که در کشورهای مختلف جهان ناظر براین پراکندگی هستند ، قضاوتشان چه خواهد بود؟ .این مسئولین دولت ها به پیام کدام جریان سیاسی که تنها نمایندگی
گروه ودسته خویش را می کنند باید جواب دهند؟آیا اصولا پیام تجمع تکه تکه شده ایرانیا ن می تواند حامل آن قدرت ،یک پارچگی و وحدت عملی باشد که دولت هارا مجبور به برخوردی مناسب با طیف وسیع و متحد این تظاهرات کنندگان نماید؟
باید دست مریزاد گفت به تئویزه کنندکان این پراکدگی که نه تنها حاضر به برگزاری یک راهپیمائی مشترک نیستند .بلکه چنان انباشته ازکینه ونفرت بهم گردیده اند که جمهوری اسلامی را فراموش کرده و هر کدام دیگری را متهم به عملکرد سکتاریستی و جدا سری می کند .
نتیجه بعد گذشت یکسال و قربانی شدن این همه جان های عزیز ،شکنجه و زندان مبارزان داخل کشور،
دریغ از یک همایش همگانی وجمع شدن زیر یک سقف!در حمایت از جنبش آزادیخواهانه وعدالت جویانه داخل کشور.
چیزی که عیان است .
حال پیام این اپوزیسیون تکه تکه و رنگارنگ به مبارزان داخل کشورچه می تواند باشد؟: "نگاه نکنید به اختلافات ما و تظاهرات جدا جدایمان !به مریضی مزمن خاص سازمان های خارج کشور! شما آنجا بدون آن که از عقیده یک دیگر سوال کنیدیک پارچه عمل نمائید" داخل کشوری هاهم خواهندگفت" خیلی ممنون ،که ما رامتوجه این مهم کردید!"و گرنه ما هم مثل شما می خواستیم هر جریان و گروهی مستقل و جدا گانه عمل کنیم و مانع از رشد وتاثیر گذاری دیگر جریان ها در صف مستقل خود و قدرت گیری آن ها گردیم ! ها ،ها خوب شد که مرقوم فرمودید."
یا این که به مبارزان داخل کشور خواهید گفت:" مواظب باشید که در یک صف با دیگر جریان های خارج کشورمخالف جمهوری اسلامی هم
گام نشوید! که مورد سوءاستفاده قرار گرفته و نیروی شما به اهداف آنها وقدرت گرفتنشان منجر خواهد شد!" با ز مبارزان داخل خواهند گفت: "چشم چنان خواهیم کرد که شما فرمودید . هرکس که بخواهد بمیدان آمده شعار بدهد! سوال خواهیم که بکدام جریان سیاسی ،اجتماعی و فرهنگی تعلق داری؟ اگر مثل ما نبود بجریا ن دیگر تعلق داشت بیرونش خواهیم کرد!
اما چطور؟
وقتی همه ما می گوئیم مرگ بر جمهوری اسلامی و در مقابل نیروی سرکوب و گلوله می ایستیم چگونه این تفکیک در میدان را انجام دهیم ؟ ای رهبران پر مدعا که نقستان از جای گرم بر میخیزد و هرگز درمقابل هجوم گسترده نیروی سرکوب و گلوله باران نبودید! آیا نباید در جدی بودن شما در مبارزه با جمهوری اسلامی شک کرد؟
شما که در وسط چنین مبارزه جانانه همراه با بیم جان! دنبال تفکیک نیروها و شکاف انداختن درمبارزه یکپارچه داخل کشورهستید.چگونه بر ایمان و پایبندی شما بر منافع مردم مقدم بر منافع گروهیتان باور کنیم ؟ لطفا دست از سرما بردارید !از طلا گشتن توسط شما پشیمان گشته ایم . بگذارید همان مس باشیم.
واقعا چه باید گفت ؟
چه باید نتیجه گیری کرد ؟ از عمل کرد یک ساله اپوزیسیون در رابطه با رسیدن به یک وحدت عمل مشترک و نتیجه تاثیر گذار آن چه در خارح و چه در داخل.
نتیجه عملی و رهنمود عملی و حاصل عملکرد یکساله اپوزیسیون ابتری که ما باشیم! براستی برای داخل کشور چه بود؟ وچیست؟ انتظار آن ها از ما ؟ انتظار ما از آن ها ؟
"چون نیک نظر کرد پر خویش بر آن دید !
گفتا ز که نالیم که از ماست برما ست"
مرگ بر حقوق بشر، اکبر فلاح زاده
