زمانی که رقم واقعی سرمایه‌گذاری را به مقطع بهار این سال‌ها محدود می‌کنیم نیز نتایجی مشابه به دست می‌آید. در این بررسی ملاحظه می‌شود که اگرچه رقم تشکیل سرمایه در بهار امسال از دو بهار قبل بیشتر بوده اما این رقم حتی از میزان تشکیل سرمایه ثابت بهار سال ۱۳۹۹ نیز کمتر است.

مقایسه نسبت سرمایه‌گذاری به تولید ناخالص داخلی در دوره زمانی ۱۳۹۰ تا بهار ۱۴۰۲ نیز نشان می‌دهد که به رغم مثبت شدن نرخ تشکیل سرمایه ثابت ناخالص در دو سال گذشته اما همچنان نسبت سرمایه‌گذاری به تولید ناخالص داخلی روند نزولی داشته است.

در حالی که نسبت سرمایه‌گذاری به تولید ناخالص داخلی در سال ۱۳۹۰، حدود ۳۹ درصد بوده این نسبت در سال ۱۴۰۱ به ۱۷.۴ درصد تقلیل یافته است این روند در بهار امسال نیز تداوم داشته به طوری که نسبت مذکور در فصل نخست سال ۱۴۰۲ به ۱۴ درصد رسید.

این نسبت به خوبی نشان می‌دهد که در این دوره ۱۳ ساله چگونه نفس اقتصاد ایران به شماره افتاده و اکسیژن رسانی به سلول‌ها و ارگان‌های این اقتصاد با مشکل مواجه شده‌اند.

کاهش منابع در دسترس داخلی و خارجی برای تشکیل سرمایه و عدم وجود انگیزه کافی در میان سرمایه‌گذاران برای سرمایه گذاری مولد منابع موجود، از جمله دلایل این وضعیت بوده است که نشانه‌های آن پیشتر در آمار خروج سرمایه از کشور طی این سال‌ها نمود داشت.

در کنار موانع و مشکلات موجود بر سر راه سرمایه‌گذاری عامل دیگری را نیز باید به مجموعه عوامل تنگی نفس اقتصاد ایران افزود و آن مستهلک شدن سرمایه‌های موجود طی این سال‌هاست.

بر اساس گزارشی از مرکز پژوهش‌های مجلس نسبت استهلاک سرمایه به موجودی سرمایه از ابتدای دوره ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۱ به طور مستمر افزایش یافته و از ۴.۱ درصد در سال ۱۳۹۰ به ۴.۸ درصد در سال ۱۴۰۰ افزایش یافته است.

در واقع نرخ منفی یا نرخ‌های بسیار نازل تشکیل سرمایه ثابت در بیش از یک دهه گذشته حتی آنقدر نبوده که سرمایه‌گذاری‌های موجود را حفظ کند چه رسد به آنکه با افزایش سرمایه‌گذاری و انباشت موجودی سرمایه، زمینه‌ساز رشد اقتصادی مطمئن و مستمر در سال‌های بعد را فراهم آورد.

با این حساب اقتصاد ایران شاهد مستهلک‌شدن سرمایه‌های موجود است که مهم‌ترین مانع بر سر راه رشد اقتصادی به حساب می‌آید. در چنین شرایطی بهره‌وری کاهش یافته، روند هزینه‌های تولید و به تبع آن قیمت تمام‌شده تولیدات غیرمنطقی رشد می‌یاید و امکان استمرار رشد‌های اقتصادی با نرخ‌های معقول و مستمر ناممکن می‌شود.

نشانه‌هایی از کلنگی شدن ماشین‌آلات، تجهیزات و ساختمان‌ها در اقتصاد ایران آشکارا قابل شناسایی است. «محمد محمدی بخش»، رییس سازمان هواپیمایی کشوری اردیبهشت ماه امسال با یادآوری این‌که صنعت هوایی ایران نیازمند ۵۵۰ فروند هواپیمای جدید است از زمین‌گیر بودن ٣٣٠ فروند هواپیما خبر داده بود.

«جواد اوجی»، وزیر نفت دولت سیزدهم در آذرماه ۱۴۰۱، نیاز صنعت نفت و گاز به سرمایه‌گذاری را ۲۵۰ میلیارد دلار برآورد کرده بود.

رسیدن صنعت خودروسازی به نقطه مطلوب شمارگان و کیفیت مورد انتظار نیازمند سرمایه‌گذاری ۴۰۰ هزار میلیارد تومانی است.

برآورد «محمدرضا بهرامن»، رییس خانه معدن ایران، نشان می‌دهد برای آن‌که بخش معدن بتواند به رشد ۷ تا ۸ درصدی دست یابد نیازمند حداقل ۱۵ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری است و می‌توان همچنان به فهرست نیاز بخش‌های مختلف اقتصاد ایران به سرمایه‌گذاری افزود.

تحقق میانگین رشد ۸ درصدی سالانه که در برنامه هفتم توسعه بار دیگر به عنوان رشد هدف رویایی در این برنامه قید شده است بر اساس برآوردهای مختلف نیازمند ۱۶۰ تا ۷۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری است و به نظر می‌رسد این میزان سرمایه‌گذاری حتی در کم‌ترین برآورد آن دشوار و ناممکن باشد.