علاوه بر خصائلی که قبلا از صفات رذیله ی بچه مذهبی ها از جمله احمد زیدآبادی بر شمردم به یک خصلت دیگر باید اشاره کنم و آن طنزپردازی مهوع آن هاست نسبت به کسانی که «از آن ها نیستند» با این تصور که مخاطبان این نمک ریختن ها را متوجه نمی شوند.

وقتی زیدآبادی، بی هیچ مناسبت سنی یا قلمی یا سیاسی یا هر چیز دیگر، آقای خرسندی را «آقا هادی» خطاب می کند یا ایشان را معامله گر می خواند یا نسبت به رنجی که امثال هادی ها از «آوارگی» خود کشیده اند اظهار اندوه می کند، در اصل مشغول نمک ریزی از نوع نمک ریختن بچه مذهبی هایی ست که احساس خوشمزگی می کنند غافل از این که درون تیره ی اینجور افراد با دو تُن نمک هم مزه نمی گیرد آن هم خطاب به کسی که خودش در نوشتن معدن نمک است.

اما چون خانم مهستی به عنوان شاهد مثال جناب زیدآبادی دست اش از دنیا کوتاه است، این چند خط را می نویسم تا زیدآبادی و زیدآبادی ها گوشی دست شان بیاید که یک میلیون سال هم دست و پا بزنند، توانایی پیدا کردن محبوبیتی به اندازه ی خواننده ی از وطن رانده ای مانند مهستی را در نزد مردم پیدا نخواهند کرد و ایشان اگر چه از طنز کلا بی بهره است ولی اگر به طرح نمونه هایی مثل هیات هفت نفره برای نجات ایران که امروز مطرح کرده ادامه دهد، شاید موجبات خنده ی مردم و انبساط خاطر آن ها را فراهم آورد که چنین باد!