این مجتبی است که خواهد آمد، میگوئید نه از سیدعلی خامنهای بپرسید
این روزها صحبت و گمانه زنیهای بسیاری در رسانههای خارج از کشور در مورد جانشینی سیدعلی خامنهای در جریان است. اسلام ابوسفیانی که سیدعلی خامنهای در ایران بنای آن را از نوع شیعی برقرار کرده جواب واضح و روشنی در مورد این جانشینی دارد: مجتبی خامنهای.
ابوسفیان کسی بود که پسرش معاویه خلافت را در اسلام موروثی کرد، سیدعلی خامنهای هم در پی آنست. حداد عادل پدر عروس خامنهای و همسر مجتبی، در مجلسی به روشنی گفت: «اگر قرار میبود سرنوشت همسر دختر من مانند احمد خمینی شود من هیچوقت دخترم را به همسری او در نمیآوردم.»
در حکومت جمهوری اسلامی، مرجعیت شرط آغاز ولی فقیه شدن که همانا جانشین امام زمان و در نتیجه آن «خداوند» شدن است نیست؛ بله بصیرت داشتن به مسائل و سیاستهای داخلی و جهانی است. بصیرتی که بر اساس تفکر متحجرانه و عهد حجری میباشد.
سیدعلی خامنهای که در خرداد ۱۳۶۸ ولی فقیه و جانشین خمینی گردید، در دی ماه ۱۳۷۳ به درجه اجتهاد رسید و مرجع شد. مرجع بودن ولی فقیه بعدی هم بعدها میآید همانطور که در مورد سیدعلی خامنهای آمد.
در این میان مجتبی که در دامان پدرش سیدعلی خامنهای که بصیرت جهانی او سرامد تمامی نوع بشر است تربیت یافته، چرا از نظر حکومت شایسته ترین نباشد.
مجتبی بصیرتش را در فرماندهی کودتای ۱۳۸۸ و فرمان دادن به سرکوب وحشیانه مردم که جزء شروط اصلی ولی فقیه بودن است را هم بخوبی نشان داده. مردم هم در طی تظاهرات اعتراضی ۱۳۸۸ با شعارشان به نیت حکومت برای رهبر نمودن مجتبی خامنهای بعد از سیدعلی خامنهای اشاره کردند. سران حکومت، مانند مراجع دست نشانده، سران سپاه، نیروهای سرکوبگر، و باندهای حکومتی که به هیچ عنوان نمیخواهند سیستم درآمدی و چپاولشان تغییر کند هم هیچگونه مشکلی با جانشین شدن مجتبی خامنهای بجای پدرش ندارند. مجلس خبرگان که قرار است جانشین ولی فقیه را تعیین کند هم تکلیفش معلوم است و گوش بفرمان سیدعلی خامنه ایست. این برنامه جانشینی، خواسته حکومتیون جمهوری اسلامی است، مجلس خبرگان برای خالی نبودن عریضه هم که شده ممکن است باضافه مجتبی خامنهای چندین نفر دیگر را هم بعنوان کاندیدای ولی فقیه شدن معرفی کند. آما تمام آنها به نفع مجتبی خامنهای کنار میکشند.
حال در این میان چه اتفاقاتی بیافتد و کار به کجاها بکشد را باید دید.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
این نوشته اولین بار در سامانه خودنویس به تاریخ ۲۶/آذر/۱۳۹۴ منتشر شد.
پرویز حاتمی