گفت و گوی آقای شهرام همایون را با جناب مناشه امیر در مورد جنایات حماس تماشا می کردم، و از مقایسه ای که جناب همایون کردند و هیتلر و اسراییل را در یک کاسه گذاشتند بسیار متاثر شدم.
البته بحث و گفت و گوی تلویزیونی بسیار خوب است خاصه اگر به قول امروزی ها چالشی باشد و یک طرف در سکوت و با تایید به حرف طرف دیگر گوش ندهد و طرح سوال های متفاوت، بحث را به قولی داغ و شنیدنی کند اما مقایسه ای که جناب همایون انجام دادند و آقای منشه امیر به حق دچار خشم شدند از هر طرف که بنگریم کاری اشتباه و برای اهل رسانه ای چون آقای همایون، سطح پایین و با عرض معذرت از ایشان، بی ربط بود.
جناب منشه امیر سعی کردند علت این بی ربط بودن را بیان کنند اما در یک برنامه تلویزیونی بخصوص با فضایی که ایجاد شده بود نمی شد این نامربوط بودن را بدون تحت تاثیر فضای احساسی قرار گرفتن مشخص کرد.
برای ورود به چنین بحثی ابتدا باید تکلیف خود را با سه موضوع مشخص کنیم:
آیا هیتلر نسبت به یهودیان جنایت کرد یا خیر، و شش میلیون جمعیت یهود را صرفا به خاطر آیین و دین شان با قساوت تمام نابود کرد یا خیر، و در آخر آیا استقرار کشور اسراییل در منطقه ای که ما امروز می شناسیم به حق بوده است یا خیر.
اگر به هر سه ی این سوال ها یا حتی یکی از آن ها پاسخ منفی بدهیم، کلا بحث در خصوص جنایات حماس و تبهکاری های آن امری بی فایده خواهد بود چرا که در نهایت تمام تقصیرها و گناهان به گردن اسراییل خواهد افتاد.
اما اگر «واقعا» و «قلبا» به هر سه سوال پاسخ مثبت بدهیم، در آن صورت مقایسه ی اسراییل با هیتلر به طور قطع و یقین به مخیله ی انسان نیز راه پیدا نخواهد کرد چه برسد به این که در یک رسانه ی عمومی چنین مقایسه ای صورت پذیرد.
در صورت پاسخ مثبت دادن به این سوالات ما کمترین حقی به تبهکاران فلسطینی که خواهان نابودی کامل اسراییل هستند و جمهوری نکبت اسلامی، این خواست را با عنوان «محو اسراییل از روی زمین» دائما تکرار می کند نخواهیم داد و برای آن ها و شیوه های مبارزه ی ضد انسانی شان علیه اسراییل و یهودی ها کمترین ارزشی قائل نخواهیم شد.
و در آخر میان کشتن با کشتن فرق خواهیم گذاشت حتی اگر انسان های بی گناه کشته شوند و حتی اگر مثلا هموطنان ایرانی ما کشته شوند چون صرف بی گناه بودن در جنگ یا هموطن بودن در جنگ، عیار درستی و غلط بودن کشتار را نشان نمی دهد بلکه در جنگ، یک کشور و یک دسته و گروه مقصر است یک کشور و یک دسته و گروه مقصر نیست و مقصر، بی گناه و با گناه کشته خواهد شد همان طور که طرف محق هم از کشته شدن آحادش گریزی نخواهد بود.
لذا این که گلوله شلیک کردن از هر طرف باشد بد است، حرفی ست کودکانه و ساده لوحانه، و سوال درست این است که چه کسی مقصر جنگ و ادامه ی آن و گلوله شلیک کردن است نه گفتن این که هر کسی از هر طرف شلیک می کند کار بدی می کند.
ما هم در جنگ با عراق برای دفاع از خود و کشورمان گلوله های زیادی شلیک کرده ایم و گاه کسانی که در طرف مقابل بوده اند و «ظاهرا» با ما کاری نداشته اند و مردم عادی به شمار می رفته اند به دیار عدم فرستاده ایم و این حق ما بوده است.
همین امروز تونل های حماس را دارند یکی یکی کشف می کنند و از بین می برند. این تونل ها را فلسطینی ها برای چه درست کرده بودند؟ و باز غزه و مردم اش را در دوران عملیات تروریستی نگاه کنید و فروشگاه ها و مال ها و رستوران ها و ماشین های غزه ای ها را که حتی گروهی شان در سمت اسراییل کار و شغل داشته اند ببینید و شروع جنگ اخیر را با آدم کشی جانورانه حماس در نظر بگیرید و حتی همین امروز فیلم دختران جوان غیر نظامی که حماس به عنوان اسیر در اختیار دارد با سر و صورت خونین و شکنجه شده ملاحظه کنید که حماس می خواهد این بچه ها را با تروریست های خود معامله کند، آن گاه به یقین -به شرط جوابِ مثبت دادن به سه سوال ابتدای مطلب- هیچ حقی برای حماسی ها و غزه ای ها قائل نخواهید شد و در صبر و بردباری ارتش اسراییل همین بس که اگر ما ایرانیان جای آن ها بودیم، با تجهیزاتی که در اختیار داشتیم، غزه را با ساکنان اش یکجا از میان می بردیم و با این دقت که اسراییلی ها دارند، در صدد جدا کردن و تفکیک با گناه و بی گناه و شخصی و تروریست نبودیم.
وسترنِ" هانی کُرده"
صفحه نیمه شب، شماره ۲، روزنامه نگاران افشاگر
