واقعیتی انکارناپذیر در سیاست خارجی ایران که به شکلی ملموس حتی توسط شهروندان عادی نه لزوما آنان که دستی از نزدیک و دور بر آتش سیاست دارند احساس می‌شود این است که پس از خروج ایالات متحده امریکا از برجام و اتخاذ فشار حداکثری توسط دولت ترامپ و ترور قاسم سلیمانی سیاست خارجی ایران و آنچه محور مقاومت خوانده می شود کارکردهای گذشته خود را از دست داده است. محور مقاومت نخستین بار در تقابل با محور شرارت که جرج بوش در سال 2002 مبدع آن بود و به کشور های سوریه ایران و کره شمالی اطلاق شد به کار رفت و دال مرکزی آن مبارزه با اسرائیل و نظام امنیتی مسلط در خاورمیانه بود. توافق ابراهیم و عادی سازی روابط توسط کشورهای عربی با اسرائیل مهلک ترین ضربه به سیاست خارجی ایران طی سه دهه گذشته بوده است.نارضایتی و خشم ایران از توافق ابراهیم نه به دلیل تضعیف محور مقاومت بلکه تا حدود زیادی بلاموضوع شدن آن است.

طی دهه گذشته و به ویژه بعد از رخدادهای موسوم به بهار عربی که زمینه های سقوط مبارک ،بن علی و عبدا.. صالح در مصر ، تونس و یمن را فراهم کرد جمهوری اسلامی تلاش کرد نشان دهد بشار اسد را با دخالت های خود در سوریه در قدرت حفظ کرده است در حالی که این مهم مطابق با واقعیت نبوده است و تمایل غرب به ویژه امریکا برای ماندن اسد در قدرت و تضعیف حداکثری وی در قیاس با جایگزین کردن فردی از اپوزسیون به جای او ، عامل اصلی عدم حمله به سوریه و به طبع ماندگاری وی در قدرت بوده است و این ربط مستقیمی به نیروهای مدافع حرم و دخالتهای ایران در سوریه ندارد. البته این گزاره به معنای رد دود نکردن پول ملت ایران در سوریه توسط جمهوری اسلامی نیست بلکه بدین معناست که بقای اسد در قدرت قائم به عدم خواست غرب برای برکناری وی به شکل قدافی در لیبی بوده است تا توانمندی جمهوری اسلامی در حفظ اسد در سوریه. به عبارت دیگر چهره بزرگ نمایی شده از قاسم سلیمانی و نیروهای مدافع حرم بیشتر مصرف داخلی داشته است و آنان آنگونه که نمایش داده شد ه است نه عامل موثری در مبارزه با داعش نه بقای اسد در قدرت بوده اند.آنچه زمینه اصلی ترور سلیمانی را فراهم کرد فرو رفتن در این نقش متوهمانه و تلاش برای به هم ریختن نظم سیاسی عراق مطابق میل مقامات تهران بود که کاسه صبر واشنگتن را لبریز کرد.