فرمولی که من با آن موضوعات سیاسی را تجزیه تحلیل می کنم فرمولی ست ساده با نتایج مشخص و معلوم که به من کمک می کند در قضاوت های سیاسی ام بدون مشکل و لکنت، حرف ام را بزنم و تا اینجا هم از این فرمول، «به نظر خودم» نتیجه ی نادرست و خطایی نگرفته ام.
فرمول مزبور چنین است:
موضوعات تاریخی را در ظرف زمانی خودش بررسی کن و نیک و بد آن ها را در مقطعی که بوده اند و عمل می کرده اند بسنج.
اشتباهی هم که این فرمول ساده را تبدیل به ضد خودش می کند «نسنجیدن موضوعات تاریخی در ظرف زمان خودش» است.
دیروز در قسمت کامنت های نوشته ام مربوط به زنده یاد فرخ رو پارسا، وضعیتی پیش آمد که من آن را با زبان عوام به «بهم ریختن کافه» تعبیر می کنم.
در کافه های جنوب شهر، گاه درگیری ها و کتک کاری هایی پیش می آمد که مرسوم آن کافه ها بود و حتی در کاباره ی «افق طلایی» همیشه تعدادی پاسبان مستقر بودند تا در صورت وقوع کتک کاری، طرف های درگیر را از هم جدا کنند و به درگیری پایان دهند.
یکی از خصائل این درگیری ها این بود که وقتی میزها هوا می رود و بزن بزن شروع می شود، طرف های درگیر نگاه نمی کنند که با کی دست به یقه شده اند و همه همین طور بی قصد و غرض هر که دم دست شان می رسد را به باد کتک می گیرند یا از طرف مقابل شان بی آن که بدانند چرا،،، کتک می خورند!
در بحث های سیاسی میان ما ایرانیان، حال چه کامنتی، چه حضوری، گاه این درگیری های لاله زاری اتفاق می افتد و وقتی همه به جان هم می افتند دیگر کسی نگاه نمی کند که که را می زند یا از که کتک می خورد.
در بزرگداشت فرخ رو پارسا، عده ای که من به آن ها صفت ساواکی می دهم، کتک کاری یی راه انداختند که دستکم از زاویه دید آن ها بی دلیل بود.
ولی وسط این دعوا، من آن چه را که همیشه در مورد ساواک فکر کرده ام بیان کردم که میخواهم امروز آن را واضح تر بیان کنم تا به برخی از سوال های دوستان هم که بعدا مطرح کردند پاسخ داده شود.
ساواک به عنوان سازمان امنیت در دوران پادشاه فقید، دو وظیفه ی اصلی داشت:
-مبارزه با مخالفان سلطنت
-مبارزه با خرابکاری ها و جاسوسی های دول متخاصم و حتی کشورهای دوست.
در جایی که من لفظ ساواکی را به کار می برم بیشتر مامورانی را در نظر دارم که متعلق به گروه اول ساواک و اداره ی مربوط به آن در ساواک هستند. مامورانی که برای کسب اطلاعات از به قول خودشان خرابکاران، خرابکار دستگیر شده را با انواع و اقسام شکنجه و وحشیگری جسمی و روحی وادار به دادن اطلاعات می کردند.
باقی ماموران ساواک البته ساواکی هایی نیستند که مدّ نظر من است.
آن ها قصد حفظ ارکان کشور و ایران را داشتند بخصوص در مقابله با روس ها که همواره دندان شان برای کندن تکه ای از کشور عزیزمان تیز و برنده بوده است.
اداره ضد جاسوسی و اداره ای که زیر نظر آقای ضرابی به کار مشغول بود برای کشور لازم و ضروری بود و کار خود را به خوبی و به شکل درست از طرق مدرن نسبت به زمان خودش انجام می داد.
این اداره ولی در مقابله با طرح و توطئه هایی که کشورهای دوست و هم‌پیمان ایران شاهنشاهی به شمار می آمدند ابدا موفق نبود و بلایی که در سال ۵۷ بر سر ایران آمد بخش بزرگی اش به خاطر این عدم موفقیت بود.
یعنی اگر ساواک ضد جاسوسی، در کشف توطئه های شوروی ها و بلوک شرق موفق بود و امثال تیمسار مقربی را با روش های جالب و بدیع ضد جاسوسی به دام می انداخت، در برخورد با توطئه های امریکا و انگلیس و بلوک غرب کاملا شکست خورده بود و الّا تحول سال ۵۷ به ظن قریب به یقین اتفاق نمی افتاد.
اما ساواک شکنجه گر زیر نظر اداره ی پرویز ثابتی -و نه تیمسار نصیری که در واقع کاره ای نبود-، وجودش به آن شکل نه تنها لازم نبود بلکه مخرب و ضد حکومت وقت عمل می کرد....
«ادامه دارد...»
چه شد که قالیباف به این حال و روز افتاد؟
