مقاله ای" مبسوط "در هفت هزار سیصد کلمه، زیر عنوان" درباره جبهه اصلاحات ایران" که متاسفانه قادر به دریدن پرده پندار نیست. پرده ای بافته شده از سخت ترین الیاف مغزی که قادر نیست حتی پاراگرافی کوتاه به آنچه که در صحنه واقعی مبارزه امروز مردم به خصوص نسل جدید در جریان است اشاره کند.به شعار هایشان وخواسته هایشان. نمایشنامه ای با بازیگرانی قدیمی منجمد شده در سال های آغازین انقلاب با میزان سن نسبی بالای هفتاد سال. که طی این چهار دهه هیچ نیروی جوانی را جذب نکرده و هر روز بیشتر وبیشتر در پیله گروهی خود فرو رفته اند. پیله ای تنیده شده از"توهم ،خود خواهی، رویا پردازی، چاکرمنشی پیچیده درلفافه نصحیت گوئی به رهبر، تکریم اصلاح طلبان حکومتی و برجسته کردن نقش آن ها در مبارزه با جمهوری اسلامی، ندیدن وکم رنگ کردن نقش جانی مستبد نشسته بر اریکه قدرت که با دستورمستقیم او کشتن واعدام کردن مخالفان و آزادی خواهان به امری عادی وروزانه بدل گردیده است.

بی آنکه اعتراض جدی اصلاح طلبان حکومتی و محکوم کردن حاکم رادر پی داشته باشد.انگ زدن به هر نیروی سرنگونی طلبی که در جبهه فکری نمایش نامه نویس هفت هزار وسیصد کلمه ای نمی گنجد. نمایبش نامه ای فریبگر که تمام هدف آن زیر ضرب قرار دادن نیروهای خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی با شعار "زن ،زندگی ،آزادی" است. سبک زندگی نسلی که نمی خواهد در چهار چوب تنگ وبسته حکومتگران چه اصول گرا ،چه اصلاح طلب زندگی کند.

ولی چه باک که نویسنده دل درگروه اصلاح طلبان دارد .تلاش در نشان دادن وبالا بردن نقش آنها، امری که زمان آن بتلخی سپری گشته است. اصلاح طلبان بی رمقی که بخشی بدنه حاکمیت اند ،بخشی هنوز خود را به حکومت ودوام آن مقید می دانند وبخشی کوچک که از حکومت عبور کرده ورخت اصلاح طلبی از تن کشیده اند.اما آقای نگهدار هنوز آن دو بخش را منجی ملت دردمند وگرفتار بیزارازهرچه که رنگی از حکومت اسلامی دارد میدانند." منجی که دیر گاهیست مرده است".نماز گزاران بر جنازه اش همان نماز گزاران کم شمار نماز جمعه هستند.