سالی که متفقین به آلمان یورش بردند، گمان نمی کنم در اندیشه ی نجات یهودیان در بند و زیر شکنجه ی آلمان ها بودند.
حتی فکر نمی کنم اهمیتی به مبارزان ایتالیایی و فرانسوی و مخالفان آلمانیِ نازی ها می دادند.
تازگی ها به این نتیجه رسیده ام که این دولت های دشمن آلمان بودند که از مخالفان برای این که نفعی ببرند استفاده می کردند نه بر عکس. جایی که باید دولت ها از لحاظ انسانی به داد مردم کشوری دیگر برسند همیشه با منافع ملی شان که تضاد پیدا می کرد طبیعتا در حد و اندازه ی منافع ملی شان قدم به جلو می گذاشتند نه بیشتر.
برای ما همیشه مشخص بوده که هیچ دولت خارجی محض رضای انسانیت و انسان دوستی به ما مردم ایران فکر نمی کند و مثل یهودیان دوران نازی ها هزار هزار از ما را هم که بکشند و جسد هایمان را هم بسوزانند و در اردوگاه های کار اجباری تا حد مرگ به کار بکشند کک کسی برای ما نمی گزد.
اسراییل با وجود سابقه ی مرارت ها و شقاوت هایی که بر سر یهودیان در طول تاریخ آورده اند و بعد از جنگ دوم فرصتی یافتند تا حکومت و دولتی برای خود تشکیل دهند و به حفاظت از منافع یهودیان بپردازند، بعد از قدرت گیری و بر اساس تجارب تلخی که در گذشته خودشان داشتند، و کسی به دادشان نرسید، دقیقا همان کار را می کنند که دیگران با آن ها کردند و شانه بالا انداختن و به ما چه مربوط است و خودشان بروند مثل ما به قدرت جهانی تبدیل شوند و از این گونه روش ها.
به عبارتی به دولت اسراییل و به هیچ دولتی مربوط نیست که چه بر سر مردم ایران می آید و هیتلر تر و جنایتکارتر از همه ی موجودات خونخوار تاریخی، یعنی جمهوری نکبت اسلامی، راه نفس ملت ایران را بسته است و چند نسل را به فنا کشیده است. داستان کوروش و یهودیان هم که قصه و افسانه است و کسی را طلبکار و بدهکار نمی کند. امریکایی ها هم تا ژاپنی ها بر سرشان خراب نشدند، اصلا وارد جنگ نشدند و با فاشیست ها لاس خشکه می زدند.
مچ انداختن اسراییل با ایران، تنها برای خود اسراییل است نه ما. اگر می خواهیم از شر حکومت نکبت و از عوارض این مچ انداختن ها دور بمانیم تنها باید به خودمان متکی باشیم. خودِ بی شکل و بی سازمانی که عقل جمعی برای شکل یافتن و سازمان دادن هم ندارد....
