کنیز زرد را بنگر
و زور اهرمن سایش
چه ایمانها که بر باد فنا داده
چه آئین‌ها که خود ایجاد بنموده
جذام مزمن مرد جذامی را بدانسان جلوه گر سازد
که مرد و زن پرستندش
چه القاب و عناوینی که بخشاید به طرّاران
و بنشاند مر ایشان را به کرسی صدارت
تا که مردم پیش‌شان تعظیم بنمایند.
آقای پوتین تو هم جامه‌ی سوگ پوشیدی. جای شگفتی نیست تو، خامنه‌ای، رئیسی و کیم جون-اونگ دستتان در یک کاسه است. شما در سرکوب و ایجاد وحشت و جنگ همزادید. یادمان نرفته است پارلمان روسیه را به توپ بستی. و در رقابت با غرب آن قدر جلو رفتی که به اوکراین حمله کردی. شعار تو هست بزن، بکش، ببند، بسوزان.
و تو آقای نارندرا مودی نخست وزیر هند؛ واقعاً که گوبلز باید پیش پایت لنگ بیندازد. تو با شعار "هند برای هندوان" در عین حال که مسیحیان و مسلمانان هند را مشمول اقدامات نسل کشانه‌ی خود قرار داده‌ای، برای رئیسی متعصب مسلمان لباس عزا پوشیده‌ای. این کار تو هم یک سیاست واقع بینانه است و هم ترفندی است برای حفظ و ادامه قدرت به هر وسیله‌ی ممکن، به ویژه ادامه‌ی مشارکت در غارت مردم ایران.
آقای اردوغان تو که واقعا حق داری که طرفدار رئیسی باشی و پهباد ترکیه را به دنبال جسدش بفرستی. هر دوتان در تقویت بیضه‌ی اسلام دود چراغ خورده‌اید و کردها و دیگر اقلیت‌های دینی و ملی را به عنوان دشمن مشترکتان سرکوب نموده‌اید.
و تو جناب امامعلی رحمان رئیس جمهور تاجیکستان، دست خوش که از یک طرف خود را فرزند کورش کبیر می‌خوانی و ریش مسلمانان سنتی را قیچی می‌کنی و از طرف دیگر دست برادری را به ابراهیم رئیسی می‌دهی و دکترای حقوق را به او اعطا می‌فرمایی - آن هم با داشتن شش کلاس سواد. عجب از دنیای سیاست که وقتی پای مصلحت به میان بیاید دانشگاه‌های رنگ و وارنگ برای بی سوادهایی مثل رئیسی کیلویی دکترا صادر میکنند.
بنازم به تو آقای ملک عبدالله پادشاه اردن! شما جد اندر جد از زمان ملک طلال پا جای پای بزرگترها گذاشته‌اید، هنوز هم بر خر مراد سوارید.
در اینجا سری هم به واتیکان می‌زینم و می‌رسیم خدمت عالیجناب پاپ فرانسیس.‌ای رهبر پشتاز کاتولیک‌های عالم، آفرین به تو که مثل همه‌ی دکانداران دین نان به نرخ روز می‌خوری. شکوفایی شما و آئین‌تان در مرگ و ستایش مرده است. شما در درازنای تاریخ مرده خور بوده‌اید و در آینده هم مرده خور باقی خواهید ماند. بر اربابان بصیرت پوشیده نیست که مرده‌ی ابراهیم رئیسی هزار بار بیشتر از زندهاش برای تو، آقای پاپ ارزش دارد.
و اما می‌رسیم به شورای امنیت سازمان ملل متحد که طلایه دار اصلی حفظ صلح و امنیت خانواده‌ی ملل متحد است. این شورا برای کسی یک دقیقه سکوت می‌کند که در روز روشن شکننده‌ی این اصل مهم جهانی است. این کار یاد آور عکس العمل آخوندی است ساق و سم دار در مورد سگی که با لب و لوچهی پر از ماست از اتاقی بیرون می‌آید و ظرف نیمه خورده‌ی ماست را پشت سر می‌نهد. آخوند می‌گوید: "انشاالله که بز بوده است"
حال می‌رسیم به وزیر خارجه‌ی فرانسه که "با قربانیان این حادثه" ابراز همدردی کرد. نمی‌دانم آیا ایشان به فکر صدها مادر داغ دیده که قربانی ابراهیم رئیسی هستند، بود؟ مادرانی مانند عصمت وطن پرست و منصوره به کیش که رئیسی در دهه‌ی شصت جگر گوشه‌هایشان را با بی رحمی کشت و حتی اجازه نداد که بر سر خاکشان حاضر شوند. سیاست یعنی مصلحت:
هر لحظه به شکلی بت عیار برآمد
دل برد و نهان شد
هردم به لباس دگر این یار برآمد
گه پیر و جوان شد
دولت‌های پاکستان و عراق باید عزای عمومی اعلام می‌کردند چرا که حکومتشان دینی است و با جمهوری اسلامی هم آخور هستند. شگفت آور اتحادیه و شورای اروپاست و همین طور سخنگوی ناتو که مرگ رئیسی را " به ملت ایران تسلیت می‌گوید" و به این وسیله ملت‌های ایرانی را زیر پای خود له می‌سازد.
و اما شما آقای مادورو ریاست محترم جمهور ونزولا، شکرالله جلوت سبز شود که در ریختن اشک تمساح برای آقای رئیسی واقعا از جان و دل مایه گذاشتی. راست‌های چپ نمایی مثل جنابعالی و ارباب مرحوم‌تان آقای چاوز همیشه یار غار رژیم هایی مثل جمهوری اسلامی بوده‌اید چرا که برایتان نفع مادی و مالی داشته است. توصیه می‌کنم به سبیل مبارک، ریش هم اضافه بفرمایید و یک شب کلاه سفید زینت بخش کله‌ی مبارک بکنید باشد که کشکول‌تان گشادتر و پرتر شود.
‌ای دولتمردان جهان، بگذارید برایتان از ادواردو گالیانو نویسنده‌ی فقید اهل اروگوئه نقل می‌کنم که از دنیایی واژگونه حرف می‌زند که همه چیزش به هم ریخته است: "دموکراسی از به خاطر آوردن می‌ترسد و زبان از سخن گفتن. " شما با جلوه دادن رئیسی به عنوان یک رئیس جمهور دلسوز به تعصب دینی دامن می‌زنید همان کاری که در گذشته کردید. طالبان را آفریدید، حزب الله را تقویت کردید حماس را به وجود آوردید و داعش را.
شما دولتمردان جهان وارونه‌ی کنونی چه میراثی را می‌خواهید برای نسل‌های آینده‌ی بشری به جای بگذارید؟ میراث دروغ؟ دو رویی؟ منفعت طلبی آنی؟ فردا که رازها از پرده برون افتد و چه بسا معلوم شود که رئیسی را نظام جمهوری اسلامی به خاطر مسئله جانشینی یا هر مسئله‌ی دیگر قلع و قم کرده است چه کار خواهید کرد؟ امروز جنایت دورویی را مرتکب می‌شوید و فردا جنایت سکوت را. شما یا نمی‌دانید یا می‌دانید و نمی‌خواهید بدانید. و تو‌ای دولتمرد اگر از من پیراهن پاره می‌شنوی "آنچه که هست آن بگو، آنچه که نیست آن مگو. "
اگر شما یادتان رفته، خاطره‌ی دردناک کشتارهای همگانی رئیسی در خاطره‌ی جمعی مردم ما جولان می‌زند. در طول دهه‌ی ۶۰ صدها نفر را روز روشن در خیابان کشتند و حتی به کودک ۱۰ ساله‌ای چون نفیسه‌ی اشرف جهانی رحم نکردند. در کشتار جمعی زندانیان سیاسی سال ۱۳۶۷ رئیسی یکی از چهار قضات مرگ بود که به فتوای خمینی بین پنج تا ۳۰ هزار نفر زندانی سیاسی را اعدام کرد - هیچ زمانی تعداد واقعیشان مشخص نشد. خانواده‌های داغدار حتی اجازه نیافتند که بدانند کجا عزیزانشان را در گورهای جمعی دفن کرده‌اند و آنان حتی اجازه‌ی سوگواری پیدا نکردند. رئیسی در راس همه‌ی این نامردمی‌ها بود و با افتخار از این جنایت خود تا قبل از مرگ یاد می‌کرد. او همچنین مسئول جنایت آبان خونین و سقوط عمدی هواپیمای اوکراینی و سرکوب جنبش زن، زندگی، آزادی بود.
و تو‌ای دولتمرد نیرنگ باز قرن بیست و یکم خودت در آینه‌ی وجدان ببین و عیار دوگانه‌ات را بسنج. تو از یک طرف از گذاشتن سپاه پاسداران جمهوری اسلامی در لیست سازمان‌های تروریستی دم می‌زنی و از طرف دیگر نه تنها از سر دسته‌ی پاسداران می‌گذری بلکه او را کوکبه و دبدبه به دنیا معرفی می‌کنید. دریغ از عصر ما که در آن سیاست بکلی از اخلاق جدا شده است. راستی سعدی شیراز چه نیکو سروده است:
سعدی دو چیز می‌شکند پشت روزگار
تصدیق بی وقوف و وقوف سکوت دار
در دنیای امروز ما با پدیده‌ی بی مرامی مشترک دولتمردان روبه رو هستیم. بی پرده بگویم شما دولتمردان ریز و درشت همه‌تان فاسد شده‌اید به قول اقبال:
چون شود اندیشه‌ی قومی خراب
ناسره گردد به دستش سیم ناب
می‌رد اندر سینه‌اش قلب سلیم
در نگاه او کژ آید مستقیم
در پایان اجازه می‌خواهم علاوه بر تسلیت به شما به خاطر از دست دادن یک همکار، تسلیت دیگری هم اضافه کنم آن هم به خاطر از دست دادن ابتدایی ترین اصول اخلاقی و شرافت انسانی‌تان. همین طور ادامه بدهید، بدرید، ببلعید، گنده شوید و به زباله دان تاریخ ره سپرید. وای به حال دنیایی که شما رهبرانش باشید.
برمی گردم به خودمان که مثل تمام ملل ستمدیده‌ی عالم، تنهاییم و فقط ضمن اتکاء به نیروی زاینده‌ی خویش و همبستگی پیگیر جهانی، بر آنیم که خود را رها سازیم و به رهایی بشریت رنج دیده همت گماریم.

عزت مصلی‌نژاد