بنظر وی ایران برای همه جا دارد، به شرط آنکه انحصارطلبی نکنیم و درک کنیم که برای عبور خشونت‌پرهیز از استبداد دینی و حرکت به سوی دمکراسی و عدالت، چاره‌ای جز یک مصالحه و سازش تاریخی و ملی نداریم.

بنظر وی علیرغم اینکه یک ائتلاف می‌تواند حول یک‌سری حداقلها شکل بگیرد و اتحاد نیست که پیرامون حداکثرها بوجود بیاید، ولی یک چنین ائتلافی مابین کسانی که به دمکراسی و عدالت، به استقلال ایران، به تمامیت ارضی آن، به موازین دمکراتیک و حقوق بشری، حق حاکمیت ملی و در راس همه بر نفی خشونت و مخالفت با دخالت دولت‌های خارجی در امور داخلی پایبندند با کسانی که اعتقاد چندانی به این مسائل ندارند، نمی‌تواند شکل بگیرد.

چنین ائتلافی به فرض شکل‌گرفتن، در مدت کوتاهی ازهم می‌پاشد. هر ائتلاف پایداری نیازمند اشتراکات مهم و مقدمات زیادی است که از قبل باید فراهم شوند. ببینید یک ائتلاف با حضور فقط ۸ نفر و نه همه مخالفان جمهوری اسلامی تشکیل شد و برای طرف‌داران خود امیدهایی آفرید. اما به سال نرسیده به‌طورِکامل ازهم فروپاشید، بدون آنکه بتواند گام مؤثری درجهت تحقق وعده‌های خود بردارد. اعضا هم به نقد و گاه نفی علنی همدیگر پرداختند و بخشی از طرف‌داران خود را دلسرد و مایوس کردند.

یک ائتلاف، نیازمند گفت‌وگوهای صریح و شفاف درباره مهم‌ترین مسائل ملی و دغدغه‌های مردم می‌باشد تا به تحلیل واحدی از مشکلات و نیز اجماعی نسبی درباره حکمرانی مطلوب در ایران و چگونگی دستیابی به آن برسد.

اگر هم زمانی قرار بر تشکیل ائتلافی شد، باید بر مبنای پذیرش دمکراسی، حقوق بشر و حقوق شهروندی شکل بگیرد تا درنهایت به توسعه و امنیت پایدار در خاورمیانه‌ی آشوب‌زده کنونی برسد، نه اینکه از استبدادی به استبداد دیگری برویم.

معیار شرکت در چنین ائتلافی باید پایبندی به استقلال ایران، تمامیت ارضی آن، موازین دمکراتیک و حقوق بشری و حق حاکمیت ملی باشد.

باید بر نفی خشونت و مخالفت با دخالت دولت‌های خارجی در امور داخلی تاکید شود.

بنظر وی ائتلاف بین نیروهای نا متجانس شدنی نیست.