سلام مسافر پاییز. درود قاصدک پرپر پادشاه فصل‌ها‌. چه خبر از آسمان؟ زمین که جز دعوا خبری نیست؛ از بعد کوچ تو از آخرین کوچه‌ی شهریور...

ژینای عزیز! زودتر بروم سر اصل سخن، به‌تر است. راست‌ش شب جمعه‌ای مثل امشب بود که دو به شک بودم قلمم را خرج مظلومیت‌ت کنم یا نه. داشتم با دود سیگار بهمن‌م حلقه‌های پنج‌گانه‌ی المپیک غم می‌ساختم که ناگهان چشم‌م افتاد به هر دو چشم بابااکبر؛ این کوچک‌ترین شهید راه وطن. کسی که از من و مادر و خواهرم گذشت تا نه فقط خرم‌شهر آزاد شود بل‌که تو هم آزاد باشی بل‌که‌تر همه‌ی شهرهای ایران آباد باشد. حس کردم پدرم جز غیرت از من نمی‌خواهد. می‌دانی؟ من با این‌که از اول‌ش هم با افکار مصباح و عقاید مصباحیست‌ها مشکل داشتم ولی خب سردسته‌ی سوپرانقلابی‌های روزنامه‌نگار محسوب می‌شدم و هر چه هم در تمجید شجریان می‌نوشتم، باز مرا به مدح خامنه‌ای می‌شناختند که حضرت ماه لقب‌ش داده بودم. خدایی نمی‌خورد به من که بیایم و پای تو بایستم؛ آن‌هم جانانه ولی آمدم و جز تو، از خواهرت نیکا هم نوشتم و آن دیگر خواهران‌ت، خواهران‌م، برادران‌ت، برادران‌م. کفری کردم با مطالب‌م رفقای سابق‌م را؛ به‌م حرام‌لقمه گفتند و حتی گفتند آن‌که به تو حرام‌زاده گفته، لطف کرده در حقت...