ز روزی که باشد ز انسان اثر
نزاده زنی همچو رهبر پسر
گمانم ز چنگیز دارد نشان
که جویی نسازد ز خونِ کسان
بخُسبَد ز مُکنت به رویِ حصیر
به رویا ببیند خیار و پنیر
به اسبابِ قدرت نبدد دو چشم
ز طغیانِ مردم نیاید به خشم
براند ز بیتش بساطِ لواط
نگیرد ز رفتارِ قاری نشاط
بنازد به عقل و به فرزانگی
نظیری ندارد به یکدندگی
نشیند دمادم سرِ پلکان
به فرمانِ شیطان گشاید زبان
فرستد رفیقی در اعماقِ آب
سپارد رقیبی به گودالِ خواب
چو با سر شتابد به دامانِ روس
فقط یاوه بافد به وقتِ جلوس
نپاشد اسیدی به رُخسارِ کس
نگوید به مردم گهی خار و خس
جهان تیره گردد پس از مرگِ او
شود نظمِ عالم ز نو زیر و رو

مهران رفیعی