فرق ما «ایرونیا» با مردم مغرب زمین این است که آن ها برای هر کاری که می خواهند بکنند، اول فکر و بعد طرح ریزی و برنامه ریزی می کنند، بعد آن کار را انجام می دهند.
ماها اما چون خیلی با هوش و با کیاست و با فراست هستیم، فکر و مِکر و طرح ریزی نیاز نداریم و به شکل هیاتی و هردمبیلی، کاری را که باید انجام دهیم انجام می دهیم بعد آن کار که شکست خورد و کم آوردیم می نشینیم گریه می کنیم و ننه من غریبم بازی در می آوریم که این چه شکست ناحقی بود که ماها متحمل شدیم و کار ما ایرونیا که نمی تواند ایراد داشته باشد پس لابد توطئه ی دشمن بوده است و پدرسوختگی رقبای ما که به این وضع افتادیم.
نظر به این که شاه بابا فرمود «ما همه چیزمان باید به همه چیزمان بیاید» اپوزیسیون ما هم به بقیه چیزهایمان می آید و نتیجتا بعد از ۴۶ سال از استقرار حکومت نکبت اسلامی هنوز انگشت به دهان مانده ایم که چطور زورمان به این نکبت نمی رسد و همچنان روی سرِ ما سوار است!
عزیزم! جان ام! دنیای امروز دنیای پیش بردن کار با زور نیست، بلکه این عقل آدمی ست که کشورهای موفق و مردم موفق را به جایی رسانده که ما ها در حسرت اش هستیم.
یک زمانی مرحوم مائو می فرمود ما صنعت دنیا را شکست می دهیم چون با جمعیت عظیمی که در اختیار داریم دست به ساختن هر چیزی که بزنیم دنیا را خواهد گرفت. یک نمونه ی ایرانی هم داشتیم که می فرمود اگر امت اسلام، یکی یک تف به سمت اسراییل بیندازند یا یکی یک سطل آب در مرز اسراییل خالی کنند، اسراییل را آب خواهد بُرد و از این حرف های با مزه و ابلهانه. حالا هم اپوزیسیون نازنین ما می فرماید که اگر روزی مردم ایران به حرکت در بیایند بدون برنامه ریزی، بدون رهبری و مدیریت، شانتال پانتال حکومت اسلامی را یکی خواهند کرد.
نه قربانت گردم! اگر کار دنیا به این چیزها بود و پیروزی از آن کشورهای پر زاد و ولد بود که الان کشوری مثل آلمان بعد از با خاک یکسان شدن و داشتن دشمنان واقعی قدر قدرت به این درجه از پیشرفت نمی رسید و به کار فرزندآوری مشغول می شد.
الان یک حادثه ی بزرگ در پیش روی ماست: سقط شدن سید علی دونگ.
این یارو ستون خیمه ی جمهوری اسلامی ست و نه جانشینی دارد و نه کسی که از نسل او باشد و کسی هم مثل رفسنجانی وجود داشته باشد که آخوندی دیگر را بر اریکه ی قدرت بنشاند و ملاها هم که طبق خصلت تاریخی شان چشم ندارند همدیگر را ببینند، بعد از افتادن این ستون، برای دستیابی به قدرت به جان هم خواهند افتاد و سپاه و مافیاهای وابسته به آن هم سعی خواهند کرد خودشان امور را در دست بگیرند و این بهترین موقعیت است که از ضعف حریف استفاده کرد و او را به گورستان تاریخ سپرد.
اما امروز اپوزیسیون گرامی به چه کاری مشغول است؟
هیچ!
مقداری چانه جنباندن و خبرهای روز را تجزیه تحلیل کردن و با لفظ، به جان خودی و غیر خودی افتادن.
زرنگ ها هم که در این روزها استراحت و تجدید قوا می کنند تا روزی که دوباره و قطعا تقّی به توقّی خواهد خورد وارد میدان شوند و خودشان را بیندازند سر صف و «رهبر منم رهبر تویی» و اگر بتوانند حرکت انقلابی مردم را مال خود کنند یا بدتر از آن مردم را به سمت های انحرافی و بیراهه بکشانند و بعد از ناامید کردن آن ها جنبش دگرگون ساز جامعه را از حیّز انتفاع ساقط کنند درست مثل سال ۱۴۰۱ که اپوزیسیون فیک گند زد به حرکت شگفت انگیز مردم و آن را به بیراهه و سمت دره کشید.
حالا عیب است ما از آقای اپوزیسیون بپرسیم که عزیز! امروز به چه کار مشغولی و آیا در باره ی روز محتوم سقوط ستون جمهوری نکبت فکر کرده ای و طرح و برنامه ای در ذهن داری یا این که نه همینجوری می خواهی به شکل کشکی کتره ای و با انتشار خبر کشته شدن فلان کس و زندانی شدن بهمان کس مثلا بگویی که خیلی به فکر مردمی و کاری غیر از این متاسفانه و با کمال شرمندگی نمی توانی انجام دهی؟!
