جمع های سیاسی می توانند از چند نفر تا چند صد نفر را در بر بگیرند. این جمع ها بسته به تعداد افراد هسته ی اصلی و اعضا و هواداران شان به ترتیب عبارتند از:
-دسته
-گروه
-سازمان
-حزب
-جبهه.
جبهه می تواند در بر گیرنده ی چند حزب و سازمان با دیدگاه های متفاوت ولی هدف واحد باشد.
«این ها ربطی به اتحاد میان مردم داخل کشور با تفکرات و خواسته های مختلف علیه حکومت نکبت اسلامی ندارد. مردم موقع مقابله با حکومت خود به خود متحد می شوند».
مردم جان به لب رسیده وقتی به خیابان می آیند تا حکومت را بر اندازند، از یکدیگر نمی پرسند که کی، چه ایده و برنامه ای در سر دارد. یکی می تواند چپ باشد، دیگری راست، یکی ملی گرا باشد دیگری کمونیست، یکی تفکرات مذهبی داشته باشد دیگری تفکرات خداناباورانه. مردم داخل کشور علیه حکومت، یک تن واحدند و به خیابان آمدن شان نشان دهنده ی هدف شان است و این یعنی اتحاد عملی کسانی که ممکن است ایده و نظر و خواست و غیره شان با هم متفاوت باشد.
اما جمع های سیاسی و مردم خارج از کشور، برای جمع شدن، گاه خود را از دیگران جدا می کنند و مثلا با بلند کردن پرچمی خاص، یا دعوت از اشخاص معین برای سخنرانی، خطوطی را برای جدا کردن خود از دیگران ترسیم می کنند.
مردم داخل کشور چنین نمی کنند و چنین خط کشی هایی را برای خود ترسیم نمی کنند.
جمع های خارج از کشور بنا به دلایلی که باید جداگانه در باره ی آن ها بنویسیم، به دلایل متعدد، نه تنها توانایی تشکیل جبهه برای برنامه ریزی و مدیریت اعتراض ها در ایران «««ندارند»»» بلکه توانایی تشکیل سازمان و حزب جدی هم ندارند و به محض بزرگ شدن از نظر جمعیتی دچار اختلاف می شوند و شروع به کار نکرده، از هم انشعاب می کنند.
جمع هایی که ما در خارج از کشور داریم، هر چند خود را سازمان و حزب می نامند اما در واقع بیشتر از دسته و گروه نیستند و آن ها هم ابدا توانایی کارهایی را که یک دسته و گروه واحد سیاسی باید انجام بدهند ندارند و بیشتر به ارائه ی نظرات شان می پردازند تا ارائه ی برنامه و عمل منسجم.
به همین دلیل توقع تشکیل جبهه در وضعیت فعلی و در جایی که سازمان و حزبی واقعی وجود ندارد توقعی عبث است.
به اعتقاد من، در وهله ی نخست، هر یک از جمع های سیاسی، باید برنامه ی کار خودشان، راهی که برای مبارزه با حکومت نکبت در نظر دارند، ایده ها و تفکرات شان، برنامه ی دقیق شان برای آینده، ایده آل ها و خواسته های کوتاه مدت و بلند مدت شان را به شکل نوشتاری، در قالب اساسنامه و مرامنامه و سخنرانی ها و مکتوبات ارائه بدهند و هر کدام به طور مجزا در صدد جذب عضو و هوادار بر آیند و اگر توانستند مردم داخل کشور را جذب خود کنند و در صدد پیاده کردن برنامه هایشان از طریق آن ها باشند.
اصرار بر گرد هم آوردن جمع های پراکنده در خارج کشور بدون این لوازم و شرایط آب در هاون کوبیدن و اتلاف وقت و انرژی ست.
