فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم - حافظ

بزودی بشکَنَد خارایِ میدان

رها گردد زن از آزارِ و زندان

به سوراخی خَزَد خونخوارِ بدخو

جهان خُرم کُند رُخسارِ خندان

ندوزد چشم ناپاکی به مویی

فقیهی با هوایِ نفسِ مردان

نگردد گِردِ مُردم گشتِ ارشاد

نجنگد دختری با چنگ و دندان

دگر جرمی نباشد عشق ورزی

نبینی در گذر قداره بندان

نسوزاند کسی پیشانی خویش

نه کاسب پُر کنُد زیرِ زنخدان

نه گوشی بردَرَد بانگِ موذن

نه مُطرب غم خورد از دستِ نادان

به تعطیلی کِشد تدریسِ طوسی

به پایان می رسد دورانِ رادان

نبندد ناکسی دستانِ انسان

اگر گُل افکند بر گورِ گُردان

نویسد اهلِ دل حرفِ دلش را

نمی ترسد دگر از پتک و سندان

چو گردد عاقبت طرحِ نو آغاز

پیاله پُر کنم چون پیرِ رندان