فراموش نکنیم که ما برای عشق به زندگی جان داده و می‌دهیم و نه مرگ ـ کیانوشِ سنجری
در بزنگاهِ زمان منتظرت ایران ست
از تو وُ مهرِ تو مینایِ وطن تابان ست
خنده پنهان مکن از دیدۀ مشتاقِ وطن
زِ تو وُ شادیِ تو خانۀ دل خندان ست
به سراغِ تو وُ گفتارِ تو دل آمده بود
خبری از تو نشد داغِ غمت جوشان ست
که مگر می‌شود او گم شود از چشمِ جهان!
دیدم از چشمِ جهان موجِ غمت باران ست
بر درِ بسته زد او مُشت وُ به فریاد آمد:
به خدا مادرِ او منتظر وُ حیران ست
همه جا تیره وُ تار وُ رهِ رفتن گُم وُ گور
نفسِ خسته همه آه وُ فغان گریان ست
رخ مپوشان وُ مرو گریه مکن‌ای خورشید
که مَهِ سر به گریبانِ تو در زندان ست
چِه کُند در چَهِ ظلمانی وُ دیوارِ ددان
پیرِهن پاره وُ تن زخمی وُ جان بی جان ست
روشنی شد مَثَل وُ قصۀ آن دیدۀ کور
همه افسانۀ بیهوده وُ بی سامان ست
گر چراغی زَنَد از دور صلایی که: بیا
بشکند سنگِ سیه کاره که این: دَستان ست
ابر اگر بگذرد از خانۀ غمناکِ زمان
به هوایِ تو بِگِریَد دلِ او ویران ست
تو کجایی دلِ من باز هوایِ تو کُنَد
آنچه دیگر به نظر مُرده همان بُستان ست
حالِ گُل سخت خرابست وُ دلش خوش نَبُوَد
باغِبان مُرده وُ در چنگِ خزان پنهان ست
به سراپردۀ مرگست مگر برگِ جوان
پنجره بسته وُ خشکیده دلِ گلدان ست
برکۀ کوچک از این باغ به کوچ آمده ست
بسته بارِ سفر وُ بی خبر از دوران ست
زندگی هم دگر از خویش به تنگ آمده یار
عاشقان کُشته به شلاقِ شَقا فرمان ست
قاتقِ نانِ زمان قاتلِ بی دغدغه شد
سفرۀ حسرتِ گُسترده سُها اِحسان ست
مرگ؛ مولا وُ مؤذّن شده وُ قاری وُ غول
همه جا کبکبۀ نکبتِ او مهمان ست
بشکَنَد دستِ ستمکارۀ آدم کُشی‌ات
رهبرت پیروِ دیو وُ شَبَح‌اش شیطان ست
خودکُشی چیست دگر!؟ یاوه وُ وهم ست وُ فریب
او چو خورشیدِ سلحشورِ زمان توفان ست
سخنی نیست مگر شورشِ یکبارۀ ما
چارۀ زندگیِ خستۀ ما عصیان ست...
رضا بی‌شتاب
*
زندگی یا مرگ! امیر کراب
مرثیه‌ای برای کیانوش وطن، ژینا سنندجی
